Starego pana i starszej pani, w parku na ławeczce, spotkanie mimochodem

Stary pan i pani starsza,

w parku, na ławeczce,

na obu brzeżkach,

się ku sobie jakby mają.

Czasem, niby mimochodem,

zerkają, co to drugie też,

w parczku, na ławeczce

siedząc, robi.

Zaraz drugie mimochodem,

przez przypadek zgoła,

minimalnie się przysuwa

do pierwszego

I tak jakby w zamyśleniu,

starczym swoim zapomnieniu,

cicho szepcą dookoła

czułe słowa.

I słuchają też w skrytości,

co też drugie to,

temu też pierwszemu,

co też ono szepce.

I to ucho, do usteczek,

się wciąż zbliża.

I wciąż słyszy, że mu tamto

nie ubliża.

I tak z brzeżków obu skrajnych,

tych ławkowych mimochodem,

się zbliżyli, i się zbliżył

doń środek.

I tak szepcąc się do środka

wciąż zbliżają.

(się do środka ławkowego)

I tak jakby się a może tam spotkają.

I tak między nimi, przeszeptana,

się wciąż zmniejsza przestrzeń pusta,

i jak oni, tak się bliża,

tak się zwiększa ta rozpusta.

Ta rozpustka możliwości,

uległości, ta ich starcza.

I tak już ze sobą mają,

stary pan i pani starsza.

[To w zasadzie jedyny wiersz na tematy okołomiłosne, jaki napisałem, prawie juwenilia].