,,Strach".

Czemu jesteś taki blady?

Czy ty się boisz?

Stałeś się jednym kłębkiem nerwów?

Tych co w strachu, w panikę wpadają?

Głębie tego widać, w twych oczach.

I wiesz co?

Nie uciekniesz przed tym!

Śmierć się z ciebie śmieje.

A ty tylko ciągle biegniesz.

Drżysz, stękasz, cieknie z ciebie zimny pot.

Nie jesteś w stanie się uspokoić.

Bo w śmiertelną grozę wpadłeś.

I wiesz co?

To pożre cie, to nieuniknione!

Grupie czujesz się silniejszy.

Lecz ona po kolei więdnie.

wkrótce przyjdę też po ciebie.

I w ziemi cie zostawię.

A przy szczęściu, będę szybką zgubą.

I wiesz co?

Nic na to nie możesz zrobić!

Jestem w twoim wnętrzu.

Nie pokonasz mnie, choćbyś miał dostać objawień.

Widzę to po tobie.

Jesteś blady i słaby.

Ledwo co już stąpasz walcząc ze swoimi myślami.

I wiesz czym już jestem?

Jeszcze nie?

Choć w grozie jesteś, to domyśl się.

Bo jestem czymś, czego każdy boi się.

To nie trudne, znasz mnie od dawna.

I wiesz co?

Po pastwię się dalej, bo to dopiero jest frajda!