Strach o wielkich, zapłakanych oczach

W pewnej małej wiosce, mieszkała sobie nastoletnia Luiza. Wraz z bratem Piotrem i rodzicami, dzieliła uroczy domek położony nieopodal pobliskiego cmentarza. Może nikogo to nie dziwiło, może nikt nie czuł, że coś jest nie tak... W końcu na świecie milion takich domków... Niestety... Akurat w tym, zdarzyła się ta okropna historia.

- Cześć rodzinko! - Piotrek rzucił plecakiem o podłogę - Nareszcie wolne! Myślałem, że ferie nigdy nie nadejdą! Gdzie Luiza?

- Już dawno w swoim pokoju. Idź, zawołań ją na obiad!

- Dobrze! A co porobimy po jedzeniu?

- Nie wiem. Może zagramy w tą całą butelkę... Luiza ciągle o to błaga.

- Ja jestem za! - Krzykną Piotrek biegnąc po drewnianych schodach. To, że grali w jakąś gre, zaraz po posiłku, nie było dla nich niczym dziwnym. Ta rodzina bardzo się kochała, można nawet powiedzieć, że była idealna. Szanowała ją za to cała wioska. I stare gospodynie i młode matki, cały czas powtarzały: ,, Szczytem szczęścia jest mieć taką rodzinę, jaką stworzyli państwo Kowalscy. Nie istnieje u nich coś takiego jak bunt młodzieżowy, wszyscy nawzajem się szanują, a przynajmniej jedną wolną godzinę dziennie, poświęcają na wspólnie spędzony czas. To z pewnością wzór dla mieszkańców naszego miasteczka''

Tak też było. Do czasu...

- Dziękuje za pyszny obiad mamo!

- Och... Nie przesadzaj Luizko! Siedziałam nad tym tak długo, że już się ściemnia...

- Nic nie szkodzi mamo! - Wtrącił się Piotr - Ten czas był wart takiego smaku. Po za tym, fajnie będzie grać w butelkę po ciemku. Chyba, że Luiza się boi!

- Chyba ty się boisz! - Cała rodzina zaczeła się śmiać. Niewiedząc, co zaraz ma się wydarzyć...

Zaraz po wejściu na górne piętro, usiedli na dywanie, słysząc przesuwającą się butelkę.

- Tak! Pierwsze zadanie należy do mnie! Mogę zadać je wszystkim?

- Oczywiście Luizo! Byle nie za trudne! - Wszyscy wybuchnęli śmiechem.

- Och... Będzie bardzo trudne! - Dziewczyna zrobiła komiczną minę, która miała chyba uchodzić za groźną - Widzę, że wam wesoło. Z pewnością nie wytrzymacie pięciu minut milczenia!

Niestety, nie dało się usłyszeć odpowiedzi. Każdy bowiem wypchał usta powietrzem i niemiał zamiaru się odzywać. Z minuty na minutę robiło się jakby coraz ciszej i coraz nudniej. Zupełnie przypadkowo, wzrok Luizy padł na okno z którego dało się ujrzeć cmentarz. Dziewczynkę zaciekawił obraz małego grobu, który rzucał pokaźny cień, mimo bezksiężycowej nocy, panującej z powodu czarnych chmur, zebranych nad domem Kowalskich.

KAP KAP - Ten dźwięk, który pojawił się wraz ze skierowaniem oczu Luizy w okno, przerwał ciszę.

KAP KAP - wszyscy wymienili spojrzenia.

KAP KAP - Tata już nie wytrzymał : ,, Ten odgłos dobiega chyba z kuchni. Pujdę to sprawdzić ''

Mimo iż zadanie zostało zawieszone, nikt nie odezwał się ani słowem. Ojca nie było już od dziesięciu minut... W końcu matka wstała i bez słowa próbowała wyjść z pokoju, przerwał jej jednak Piotr:

- Gdzie idziesz?

- Po ojca.

- Boje się mamo... Chcę iść z tobą...

- Dobrze słońce... Ty też idziesz Luiza? - W odpowiedzi na to pytanie otrzymała tylko przeczące kiwnięcie głową.

KAP KAP - Tajemniczy odgłos został już jedynym towarzyszem nastolatki. I tak przez następne dziecięć minut... Cisza. Luiza. Strach.

Po dłuższej chwili przemyśleń, zdobyła się na odwagę i ruszyła w stronę schodów. Z każdym stopniem odgłos wydawał się głośniejszy a serce bardziej zmotywowane do szybkiego bicia. Pot sklejał jej grzywkę. Stała już przed kuchnią i była przygotowana na najgorsze... W głowie miała przerażające obrazy.

Otworzyła szybko drzwi a jej wielkie, błękitne oczy, zalały się gorzkimi łzami... Gorzkimi łzami... Śmiechu! Zobaczyła bowiem jak jej cała rodzina, próbuje rozpaczliwie zakręcić, przeciekający kran!