Szara, nudna

Zegar na ścianie żył własnym życiem. Raz galopował w zawrotnym tempie, raz przystawał. Okrągłe indywiduum miało swój własny sposób mierzenia czasu, choć dla niego on nie miał znaczenia. Teraz pokazywał osiemnastą trzydzieści, choć dopiero wybiła jedenasta. Za brudnymi oknami wiatr targał gałęziami orzechów i dębów. Wyglądało na to, że drzewa boją się nadciągającej burzy. Czarny ptak przeleciał nad parkingiem, by przypomnieć, że on zostaje tu na zimę. A ta zbliżała się nieuchronnie, choć dopiero skończyło się lato. O jej powrocie przypominało denerwujące szumienie piecyka elektrycznego. Zza turkusowych drzwi co jakiś czas dochodziły głosy, trzaskanie szuflad i stukanie obcasów o zbyt cienką wykładzinę. Nie działo się to za często. Niektórzy powiedzieliby, że w pomieszczeniu panowały cisza i niczym niezmącony spokój. I byłoby tak, gdyby nie ten wkurzający piecyk! Jednak nie było wyboru - albo ten głośny, rytmiczny szum z postukiwaniem, albo marznięcie i przeziębienie. A na nie nie można sobie pozwolić!

Okleina na meblach. Ściany w odcieniu ecru. Wielka mapa przy regale. Zapach tuszu do drukarki. Swąd dymu papierosowego. Zmarznięte stopy i dłonie. Smak gorzkiej herbaty. To wszystko sprawiło, że piętnastolatka czuła się tu o wiele starsza, bardziej zmęczona życiem. Automatycznie zgarbiła się pod naporem nieistniejących doświadczeń. Tak, jakby otoczenie mogło wymóc na niej dorosłość. Przecież to niedorzeczne.

A jednak czuła tutaj monotonię wiszącą w powietrzu. Czuła jak setki nic dla niej nieznaczących i trudnych słów odbijają się od jej skóry wraz z atomami tlenu. To miejsce wypełniała aura wiecznie dzwoniącego telefonu, dużych liczb, specyficznych żartów, które jej nie śmieszyły. Odczuwała wiele wypitych kaw, które kapały na blat przed nią przez lata. Każdy centymetr zajmowała nudna, szara dorosłość.

I to właśnie jej najbardziej się bała. Czy po mnie też przyjdzie tak szybko...?