,,Szczęk Łańcuchów".

Kiedyś myślałem że coś miałem.

Lecz to ruina dawne sny.

Pogrążyłem się w melancholii, mego smutku.

By spróbować znaleźć w nim, drugie dno.

Lecz zapomniałem się.

I szczęścia nie odlazłem, o nie.

Teraz w smutkach pozostaje na wieki.

Choć czy kiedyś w nich nie byłem?

Czy odpowie mi ktoś na to trudne pytane?

Bo chyba nigdy nic nie znaczyłem i nie zacznę znaczyć.

Świat jak i ludzie nienawidzą mnie.

Tak to już, nic z tym nie zrobię odpuszczę se na wieki.

Lecz to nie daje mi spokoju.

Koszmar za koszmarem budzi mnie z wiecznego snu.

Przed jego z materializowaniem próbuje wymarzyć coś miłego.

Lecz tylko wielkie kreatury w myślach rodzę.

Nie wiem jak poradzić sobie z tym.

W moim sercu gości tylko mróz.

Ciernie ze szronu wyrywają z niego dech.

Mimo bólu nie krwawi bo lód je pochłania.

Ja mimo to słyszę tylko szczęk łańcuchów.

Które opatuliły je.

Wraz z mosiężną kłódką.

Do której klucza nikt nie posiada, jak i nigdy nie widział.

A ja czując to, czuję się tylko martwym.

Śmierć sama w swej osobie na mnie patrzy.

I ze zdziwienie pyta się.

Czy jesteś martwy czy też nadal żywy?

Odpowiadam jemu niczym duch.

Nie pamiętam bym umierał.

Lecz nie pamiętam też bym kiedyś żył.

Me zimne ciało jakby ma tętno, lecz ani iskry w nim życia nie czuję.

No ale tak czuję się zimny i martwy.

Jestem podrętwiały i nic nie warty.

Słysze jedynie szczęk łańcuchów obijających się o ściany.

Głuchej ciszy w którejś niegdyś marzeń cień był.

Szczęk łańcuchów wkurza mnie.

odbijając się od kłódki do wnętrza mego.

Żaden ślusarz kopi w stanie nie jest zrobić.

Czeka mnie tylko wieczny szczęk łańcuchów do mego szczęścia.