'Sztuczny'

Zamykam się

na kłódkę

błądząc

wśród srebrnych łańcuchów

rozpaczy

i złotych ścian

płaczu

które zbudowałem sam

chudymi rękami

zdzierając nadgarstki

Gdy wszyscy

proszą

pytają

oczekują

ja ginę we własnym chaosie

metalowych myśli

cieknących ze mnie

jak olej-

czarna obietnica

zagłady

I kiedy tak uciekam

potykając się

o własne życie

jak o czarny kamień

rzucony

pod nogi

ronię na ziemię

srebrne łzy -

płynne kryształki soli

A one

wsiąkają w glebę -

już nienamacalne

przepadły

Czasami myślę

że brakuje mi oleju.

Ale nie w głowie

a w sercu

by je naoliwić

odnowić

jak stary zegar

Jedynie ty mnie nakręcasz

wprawiasz mój mechanizm

w ruch.

Bez Twojej miłości się wypalam

zmieniam się w istotę

żelazną i olejną

pełną cierpienia

bólu

krwi

i snu