Tabletki

Opierałam się przedramionami o stół, z którego zsuwał się niedbale rozłożony obrus. Porysowany kredkami blat tylko czekał, aż wreszcie go wyczyszczę z kolorowego wosku. Może innym razem. Na skraju leżała kreda. Skropiona wodą święconą. Miałam nakreślić te chrześcijańskie znaki na drzwiach, lecz ostatecznie wypadło mi to z głowy.

Od czasu do czasu rozmasowywałam obolałe skronie, chcąc odciąć się od otaczającego mnie jazgotu.

Z pokoju obok dobiegały dziecięce wrzaski i chichot. Mała najwyraźniej znowu oglądała jakieś bzdurne bajki, w których bohaterowie robili z siebie ostatnich debili. Ona zaś naśladowała ich, skacząc po łóżku, zrywajac firanki, rolując dywan i tańcząc z miśkami.

Siedząc nadal przy stole, czekałam, aż córka zdoła się uspokoić. Z pudełeczka leżącego obok wyciągnęłam listek pełen tabletek, aby zobaczyć, jak duże miałam braki w zażywaniu leku. Pominęłam dwadzieścia jeden tabletek. Nie było innego wyboru. Przestałam je łykać, kiedy były mąż oświadczył, że niebawem zabierze Nadię na zawsze. W sądzie skutecznie zaargumentował, że dziecko nie powinno mieszkać ze mną. W końcu zażywałam mocne leki.

Zrezygnowałam z nich, gdyż nie mogłam sobie pozwolić na tabletkowe otępienie. On i ten jego sąd mogli wyszarpać ode mnie wszystko, lecz nie córkę. Na samą myśl o tym feralnym dniu, dłonie zaczęły mi drżeć, a do oczu napłynęły łzy. To dziś miał po nią przyjechać.

Zerknęłam na pozaginaną kartkę, która była niechlujnie przyczepiona taśmą do szafki. Nigdy nie miałam w sobie wielkiego poczucia estetyki. Był to mój plan dnia. Zakupy, sprawdzenie lekcji córki, rozmowa z adwokatem, przygotowanie śniadania, obiadu, kolacji czy też ustawienie budzika na ranek. Żadnej z pozycji nie wykreśliłam. Faktycznie feralny dzień.

Zajrzałam do lodówki, która świeciła pustką. Spleśniały ser, dżem oraz zgniły szczypiorek. Bułki z chlebaka nadawały się jedynie dla tarki.

Przyciągnęłam z salonu drewniane krzesło, rysując przy tym panele. Stanęłam na nim i z najwyższej półki zdołałam ściągnąć kalendarz adwentowy z jakimś tandetnym świątecznym obrazkiem. Z przyzwyczajenia zerknęłam na datę ważności, czekoladki były dwa miesiące po terminie – zeszłoroczny, nietrafiony prezent mikołajkowy dla córki.

– Nadia, chodź – powiedziałam na tyle głośno, że nagle tupot nóżek ustał, a w domu zapanowała cisza. Bezcenna.

Dziewczynka wyłoniła się zza drzwi.

– Śnieżynka i Błękitka są już w torebce – oznajmiła dumna, że spakowała już maskotki na wyjazd.

W ostatnim czasie cały czas organizowała jakieś przyjęcia miśkom. Przyrządzała im potrawy z nieugotowanego makaronu czy podartych chusteczek, nieraz lepiła też dla nich potrawy z plasteliny. Na początku krzyczałam, widząc upieprzony po zabawie dywan, lecz po kilkunastu dniach zdołałam się przyzwyczaić.

– Dzisiejszy obiad – skwitowałam, zdejmując z kalendarza folię, która niemiłosiernie szeleściła.

– Przecież nie mogę jeść czekoladek – wymamrotała zmieszana, choć na jej ustach pojawił się delikatny uśmieszek. Uśmiech po tatusiu, odrażający.

– Dzisiaj możesz, w ramach wyjątku.

Mała od razu zabrała się za otwieranie okienek – już nawet numerologia nie miała znaczenia.

– Zmykaj do pokoju, nakarm też miśki.

Kiedy Nadia zniknęła za progiem, okropny hałas zaczął się od nowa. Oczywiście nie mogła jeść w ciszy. Musiała przecież śpiewać, przekrzykując piosenkarki z telewizora.

Chwilę później piosenkarkom akompaniamentował jej kaszel. Poszłam wtedy po poświęconą kredę, mając nadzieję, że choć trochę wybieli moje grzechy. Wyszłam z nią na klatkę schodową i powolnie nabazgrałam na drzwiach kilka słów.

Gdy wróciłam do środka, od razu zawędrowałam do pokoju Nadii i wyłączyłam telewizor. Leżała na dywanie z wytrzeszczonymi oczami. Schyliłam się i jak najdelikatniej zamknęłam jej powieki, po czym wzięłam dla siebie ostatnią czekoladkę. Również miałam uczulenie. Choć ten smak wart był poświęcenia. Usiadłam na podłodze i przytuliłam się do jej ciałka. Już nikt nie mógł mi jej zabrać.

Cisza była obłędna. Przerwało ją jedynie ciche pukanie. Były mąż musiał przeczytać komunikat z drzwi o tym, żeby pukać jak najciszej, bo Nadia usnęła.