tamtej chwili

bałem się tamtej chwili

gdy z oczu zdejmowałem

przyklejony

do spuchniętych powiek -

obraz twój utrwalony

upadłem [Boże]

u Twych stóp zaplątanych

w grubych rzemieniach

ludzkich rąk wyciągniętych

wystające korzenie

pod ciężarem widzenia - tamtego

twarz pali

i muszę tak iść

przez siebie

przez jawę która mnie oślepia

Komentarze (13)

piegusek07 27.07.2017

Super 5

betti 27.07.2017

gdym - po co ta stęchlizna w wierszu?

Nerd 27.07.2017

beti, moja znawczyni literatury, ten środek stylistyczny nazywa się archaizmem.

betti 27.07.2017

Nerd pasuje tutaj ten środek stylistyczny jak róża do kożucha, czy kiedyś ówczesny zda sobie z tego sprawę, czy nadal jak błędny rycerz będzie się poruszał tylko po utartych szlakach?

ówczesny 27.07.2017

Zmieniłem - zauważyłaś?

ówczesny 27.07.2017

Czy też rutynowo flekujesz?

Nerd 27.07.2017

ówczesny ja bym za miast odejmować, kilka bym takich archaizmów dodał ;) Teraz jest moda na wiersz nowovzesny, mało kto pisze według starych kanonów.

ówczesny 27.07.2017

Nerd, ciągle szukam siebie w tym, co i jak piszę. Dziękuję za zauważenie i komentarze.

Nerd 27.07.2017

ówczesny i pamiętaj. Parafrazując Umberto Eco (To książki piszą książki "Imię róży) To wiersze piszą wiersze. Choćbyś chciał niczego nowego nie wymyślisz, a teksty o " odkrywczym dziele" schowaj w kieszeń. To poprostu kpina ;)

ówczesny 27.07.2017

Nerd, owszem. Niemniej szukam swojej ścieżki równoległej innym, a pomimo to własnej. Rozumiesz co mam na myśli?

Nerd 27.07.2017

Ps: i szukaj przede wszystkim siebie. Pani Wanda Chotomska kiedyś mi powiedziała, że pisze się przede wszystkim sercem. Nie da się być dobrym poetą czy pisarzem, mając pogardę dla innych.

Nerd 27.07.2017

Nie ważne co napiszesz, zawsze to będzie część ciebie. Pisz dalej. Powodzenia.

Jo-anka 27.07.2017

Jak zawsze emocje, drgania, życie ...

tamtej chwili

Komentarze (13)

Napisz komentarz