to niszczy....

Kolejny dzień jestem sama. Siedzę wpatrzona w puste ściany pokoju. To mnie powoli wykańcza. Jest ze mną tylko to okropne uczucie pustki, które towarzyszy mi przez wszystkie te dni. Moi rodzice nie żyją. Mama zginęła z powodu choroby,która ją dopadła. Zmarła w dzień moich urodzin. Od tamtego dnia przestałam je świętować. Nienawidzę ich. Nie mogę zrozumieć dlaczego to właśnie ona została zabrana przez tę chorobę, przecież była tak dobrą i zawsze pogodną osobą. Mój tata zmarł dwa tygodnie temu w wypadku samochodowym. Bardzo go kochałam, zawsze był dla mnie niesamowitym wsparciem. Teraz nie mam już nikogo. Zostałam sama na tym świecie. Ostatnio nie potrafię nawet płakać. Wszystko mnie męczy, a najgorsze jest to, że każdy przedmiot w tym domu przypomina mi rodziców których już nie ma. Może powinnam się wyprowadzić, zacząć wszystko od nowa, ale nie potrafię. Nie umiem pogodzić się z tym co się stało. Nadal do mnie nie dotarło to, że straciłam rodzinę i już jej nie odzyskam. Cierpię. Kiedyś byłam bardzo wierzącą osobą, teraz jednak nienawidzę Boga za to co mi zrobił. Dlaczego? Każdy z moich byłych znajomych uważa, że zachowuje się jak małe dziecko. Przecież jestem pełnoletnia i nie powinnam tak się użalać nad swoim żałosnym życiem. Uważają, że powinnam pogodzić się z utratą rodziców i iść dalej w życie. Mają racje, nie rozumieją jednak co tak naprawde czuje, co we mnie siedzi. Nic nie rozumieją. Próbowałam pare razy popełnić samobójstwo, jednak nie udało się przy żadnej próbie. Ale zrobię to. Skończę to bezsensowne życie. Ocalę się od tego bólu, który codziennie przeżywam. Mam dość.