TW #12 Kohana bapciu

Postać: Dowódca plemienia

Wydarzenie: Upadek Królestwa

Gatunek: horror/list

Poprosił, by go odebrać, więc wzięła syna i podjechali razem pod biurowiec. Teraz wracali we troje do domu, a cisza w samochodzie była obecna jak czwarty pasażer, męczący i niechciany. Taki, z którym nie można skonfrontować bez nieprzewidzianych konsekwencji.

– Co się stało? – zapytała jednak, zdobywając się na odwagę.

– Wypiłem piwo. Nie chciałem prowadzić.

– Wypiłeś piwo. – Mąż najwyraźniej odmawiał jej tego, czego w tej chwili potrzebowała – wyjaśnienia, zrozumienia, być może ulgi. Będzie musiała zagrać w jego grę, potraktować go jak krnąbrnego dzieciaka. – Dlaczego?

– Bo miałem ochotę.

Na moment odwróciła wzrok od drogi, żeby spojrzeć na znajomy profil. Co się z nim dzisiaj działo?

– Zwykle nie pijesz piwa, wychodząc z pracy – odezwała się z całą cierpliwością, na jaką ją było stać. – Zwykle wsiadasz w samochód i wracasz do domu.

– "Zwykle" się skończyło. – Tylko tyle. Nic więcej nie dodał, ale to wystarczyło, żeby naprawdę ją przerazić. Zjechała w zatoczkę i zatrzymała samochód.

– Teraz mi powiesz, co się tak naprawdę dzieje.

Siedzieli. Cisza oplatała jej palce u rąk jak nitka. Podniosła wzrok, patrzyła, jak jej mąż odwraca się do niej z nagle obcą twarzą:

– Były redukcje i mnie zwolnili. To chciałaś usłyszeć?! Teraz jesteś zadowolona?!

To przecież nic strasznego, pomyślała, dziwiąc się trwodze, która ją ogarnęła. A potem rozpłakała się z nagłego poczucia krzywdy.

***

kohana bapciu

w krainie ciogle pada deszcz fszyscy showali sie i nie wyhodzom

pszyjeć

Kuba

***

Kolejne dni Paweł spędzał przy komputerze. Nie przyjmował do wiadomości, że stan zawieszenia, w którym się znalazł, może nie być jedynie przejściowym epizodem. Odcinał się od rodziny, całkowicie skupiony na szukaniu nowej pracy.

Marta trzymała kciuki, tak do siebie mówiła w myślach: trzymam kciuki, trzymam kciuki, niech to się skończy, niech wróci świat, jaki był. Z trudem znosiła całodniową obecność męża w pokoju obok. Nie mogła włączyć głośniej muzyki, nie mogła nic do niego powiedzieć, bo się wściekał. Zawsze miał porywczy temperament, ale teraz wybuchał wyjątkowo łatwo, aż cała kurczyła się w sobie.

Przede wszystkim jednak nie miała jak spotkać się z Krzyśkiem. Pół roku temu, rozczarowana nudą codziennego życia, umówiła się z mężczyzną, który prosił ją o to od tygodni – ojcem kolegi Kuby. Poznali się w przedszkolnej szatni, a do niedawna spotykali regularnie dwa razy w tygodniu. Był to najlepszy okres, jaki przeżyła od czasu ślubu. Jeden z najlepszych w życiu.

***

kohana bapciu

dowutca plemienia był niedbry kszyczał na swoih ludzi i zamkneli go w lohu

tensknie za tobom

Kuba

***

Nie sądził, że utrata pracy tak bardzo nim wstrząśnie. Co teraz miał do zaoferowania rodzinie? Wiedział, że nowego zajęcia nie znajdzie tak łatwo i tym samym układ, który całkiem sprawnie funkcjonował: on w pracy, ona w domu, dziecko w przedszkolu (za rok już w zerówce), rozsypie się jak zamek z piasku w gorący dzień.

Najbardziej jednak bał się rozczarowania Marty. Zawsze miał poczucie, że jest dla niego za dobra, że ślub wzięła przez pomyłkę. Czuł się jak oszust, żył w ciągłej niepewności, że prawda kiedyś się wyda.

Z dnia na dzień poczuł się tak obezwładniająco zmęczony, że postanowił odpuścić sobie na trochę. Ale choć odpoczywał już kilka dni, nadal nie mógł zabrać się do działania.

Weszła do pokoju.

– Zobacz, znalazłam kilka nowych ogłoszeń. Wyślij CV, co ci szkodzi?

Ta jej cholerna troska, to pilnowanie wszystkiego, dlaczego nie da mu czasu? Dlaczego nie pozwoli mu być mężczyzną? Czy przestała już w niego wierzyć? Tak szybko?

– Powiedziałem, że się tym zajmę, to się zajmę, czy musisz mnie, kurwa, zawsze sprawdzać? – Usłyszał swój podniesiony głos. Cholera. Wcale nie chciał krzyczeć. Patrzył na twarz żony, a poczucie winy rozlewało się w nim po koniuszki palców. Chciał złapać ją za nadgarstki i ściskać z całej siły, aż zrobią się czerwone i odrętwiałe, aż nie będzie miała wyjścia i obieca go kochać do końca życia, chciał złapać ją za nogi i przepraszać w nieskończoność.

– Jedziesz po Kubę? Zrobię obiad – powiedział tylko i zacisnął szczęki z nadzieją, że już żadne nadprogramowe słowo nie wypadnie z jego ust.

– W porządku.

Wstała i wyszła. Nic się nie stało. On tylko szukał pracy. Nic się nie stało. A jednak, jakby coś się skończyło.

***

kohana bapciu

krulowa sama wsiadła na konia i pojehała do drugego krulestfa szukać pszygut

przyjeć ja tesknie

Kuba

***

Kiedy rano wstawała i wchodziła do kuchni, wszystko było na swoim miejscu. Kolorowe kubki stały na białej półce, lodówka cicho buczała, kawa z ekspresu pachniała tak jak zawsze. A jednak w mieszkaniu pojawiła się aura nietrwałości, jakby ich życie za chwilę miało się rozpaść albo zamienić w coś innego.

Cisza, która rozsiadła się w ich samochodzie tamtego dnia, towarzyszyła im nadal, nieustępliwa i coraz bardziej przytłaczająca. Postanowiła od niej uciec. Sama znajdzie pracę. Życie wróci na właściwe tory, jak wykolejony pociąg, podniesiony niewidzialną ręką, uratowany, puszczony dalej. I będzie miała pretekst, by spotykać się z Krzyśkiem. Boże, jak za nim tęskniła, aż ściskało ją w żołądku. A Paweł zajmie się tym, czym ona zajmowała się do tej pory: domem i dzieckiem.

To najlepsze rozwiązanie.

Przynajmniej na razie.

Trudno się żyło z niepokojem, który coraz bardziej rozrastał się w jej duszy. Musi sobie kupić coś łagodnego na uspokojenie. Najlepiej jakieś zioła.

***

kohana bapciu

krulowa znika wraca zawse puzno kubodon weźnie rumaka i wyruszy na nim do drugego krulestfa

kiedy cie zobacze

Kuba

***

Marta znalazła pracę. Paweł patrzył, jak pierwszego dnia zakłada garsonkę, kupioną specjalnie na tę okazję. Przezroczysta halka, granatowa spódnica, biała bluzka, spod której prześwitywał stanik. Nie dla jego wzroku. Dla jakichś innych ludzi. Obróciła się ku niemu i postarał się uśmiechnąć.

– Powodzenia – powiedziały jego usta i pogratulował sobie w duchu.

On też sobie coś znajdzie, ale jeszcze nie teraz. Jeszcze nie musi. Czasami miał wrażenie, jakby ktoś go wtrącił do piwnicy, z której sam nie potrafił się wydostać. Na sercu zaciskała się obręcz. Nie czuł się zbyt dobrze. Starał się koncentrować na zwyczajnych zajęciach: zrobić synowi śniadanie, zabrać go na spacer, wymyślić obiad i zrobić zakupy. Coś jednak było nie tak.

Tydzień później postanowił zabrać dziecko wcześniej z przedszkola i pójść na lody w centrum. Obręcz zacisnęła się nieco mocniej, może wystarczy udawać, że jej nie ma i wszystko się wreszcie ułoży.

Szedł z synem ulicą i lizali lody, kiedy zobaczył żonę za szybą jakiejś kawiarni. Naprzeciwko niej siedział mężczyzna. Trzymał ją za rękę. Powiedział coś na ucho. Zaśmiała się. Pogłaskała go po policzku. Paweł stał i patrzył, ludzie popychali go, przechodząc, ale on stał i patrzył. Marta się śmiała. Nie pamiętał, żeby przy nim śmiała się w ten sposób. Żeby tak patrzyła. Jej dłoń powędrowała do włosów faceta. Może jego żona nie była chłodna. Może tylko Pawłowi się tak wydawało.

Poczuł szarpnięcie i spojrzał w dół.

– Tato!

– Słucham?

– Pytałem, kto tam siedzi z mamą!

Milczał. Wreszcie wydusił:

– Nie wiem.

– Idziemy do niej? Chodź. Zapytamy.

– Nie.

Chwycił syna mocniej i pociągnął go ze sobą.

– Ale tatoooo!

– Powiedziałem NIE.

Płakał. Rzewnymi łzami. Niepowstrzymanie. Dziecko podbiegające co chwila przy jego boku było wystarczającym powodem, by przestał, gdyby tylko potrafił.

***

kohana bapciu

inne krulestfa som złe dowutca ozyska siłe bendzie potenżny i da nauczke wszyskim wrogom

hce żebyś do mnie pszyszła

Kuba

***

Chciał jej powiedzieć. Tego samego wieczoru, kiedy przyszła i zobaczył jej zarumienioną twarz. Obracał w sobie słowa, oglądał je z każdej strony, wszystkie były kanciaste, słabe, nieodpowiednie, nieobliczalne.

Nie powiedział. Wściekł się za to, że wracając, nie kupiła mu piwa.

– Nie prosiłeś mnie o to… Robiłeś przecież zakupy – próbowała się bronić.

– Cały dzień zajmuję się tym pierdolonym domem, siedzę z dzieckiem i takim trzeba być, kurwa, geniuszem, żeby wpaść na to, że będę miał ochotę napić się wieczorem piwa?

Kłócili się teraz codziennie. On zaczynał, ona milczała, więc on się rozkręcał, aż pękała i też zaczynała krzyczeć i wrzeszczeli czasami wiele godzin, aż do nocy. Kilka razy ktoś walił do drzwi, zapewne sąsiedzi, ale żadne z nich nie otworzyło. W tym byli wyjątkowo zgodni.

Marta budziła się roztrzęsiona, przerażona tą nową agresją męża skierowaną na siebie.

Paweł czuł się głęboko nieszczęśliwy, tylko dzikie wrzaski przynosiły chwilową ulgę. Nie potrafił dźwigać tajemnicy w ciszy.

Cisza w domu trwała, pozornie tylko porzucona, w rzeczywistości nadal obecna, nadal zapowiadająca wydarzenia, których nie mogli już uniknąć.

***

kohana bapciu

kubodon bardzo sie bał asz pewngo dnia krulestfo upadło znikło nastał spokuj i cisza

bapciu gdzie jesteś

Kuba

***

Po głowie krążyły mu setki powodów, dla których siedziała tam, z tym facetem, taka szczęśliwa i piękna, a im dłużej szukał, tym bardziej realne stawały się wyobrażenia: odnaleziony po latach brat, szef, przed którym musiała udawać, przyjaciel z dzieciństwa, z przedszkola może albo z podstawówki, kochanek, zdejmuje przed nim swoją haleczkę i przezroczystą bluzkę, jego dłoń na jej piersi, jej dłoń na jego pośladku, języki i jęki… Stop. Nie. Musi się zatrzymać, musi wrócić do szefa, przed którym ona udaje, a potem ze wstrętem myje twarz w biurowej umywalce… on wchodzi, sadza ją na tej umywalce, zdziera jej majtki… STOP.

Musi sprawdzić.

– Kochanie, kumpel zaprasza mnie do Warszawy. Wiem, że masz pracę, zabiorę małego, wrócimy w piątek.

Spojrzała na jego rozgorączkowane oczy. Tak – niech wyjedzie, niech znajdzie się jak najdalej, a ona znowu będzie mogła oddychać w domu, zaprosi Krzyśka i zapyta go, czy jeśli się rozwiedzie, on zrobi to samo. Zaczęłaby na nowo. Tym razem tak, jak trzeba.

Widział, że udaje wahanie, oczywiście się zgodziła, kazała mu uważać na małego, bla, bla, bla. Spakował dziecko i siebie i już miał wychodzić, kiedy stanęła w przedpokoju.

– Jeszcze szczoteczki.

– Aha, rzeczywiście, zapomniałem. – Trzęsły mu się ręce, wrzucił szczoteczki do spakowanej bez ładu i składu torby. Czuł, że musi znaleźć się jak najszybciej poza zasięgiem jej wzroku.

– Kubuś. Idziemy.

Złapał syna za rękę i wyszli. Był zły na siebie, że tak mocno trzasnął drzwiami. Lepiej, żeby niczego nie podejrzewała.

Poszli do kina, a potem włóczyli się po mieście, mały był głodny, więc coś zjedli, a w umyśle Pawła wyświetlał się jego prywatny film: facet z kawiarni przychodzi do ich mieszkania, od progu rzuca się na jego żonę, ona ciągnie go do małżeńskiej sypialni…

– Wracamy do domu – zarządził. Zrobiło się już ciemno i nie musiał dłużej czekać.

– Mówiłeś, że jedziemy do Warszawy.

– Zmieniłem zdanie, nie tęsknisz za mamą? – Jeszcze chwila i uderzy to dziecko w głowę. Żeby się tylko zamknęło.

– Nie.

– Trudno. Wracamy do domu.

– Ała, ściskasz mi rękę, to boli. – Musiał nad sobą panować, nie wolno mu zwracać na siebie uwagi. Zaraz pojadą do domu, otworzy drzwi i będzie wiedział.

Cicho wchodzili po schodach. Dzieciak na szczęście już się nie odzywał, chyba zrozumiał, że to nie najlepszy czas na dyskusje. Paweł wyjął klucz, cicho przekręcił w zamku, weszli… I już wiedział.

Z kuchni dochodziły głosy i śmiechy. Kazał dziecku zostać przy drzwiach i ruszył cicho w ich kierunku. Ostrożnie zajrzał do kuchni.

Był z nią. Ten sam, co w kawiarni. Stała całkiem nago i kroiła kurczaka. Facet też był nagi, miał na sobie tylko jej fartuszek. Całował ją w szyję, a ona udawała, że się opędza.

– To w końcu jesteś głodny, czy nie?

Nagle jednak podniosła głowę i krzyknęła na widok białej jak duch twarzy swojego męża stojącego w progu kuchni.

Przerażenie na jej twarzy, zdziwienie na twarzy faceta, natrętny zapach pieczonego kurczaka, kieliszki z winem na stole, Chris de Burgh śpiewający "Lady in Red"…

Paweł rzucił się ku niej, wyrwał jej nóż z dłoni i z całej siły wbił go w ciało śmiesznie zaskoczonego kochanka. Raz, i jeszcze, i jeszcze raz. Facet osunął się na podłogę, nóż stał się śliski od krwi, lecz Paweł uderzał dalej, od wycia za plecami przechodził go dreszcz, więc odwrócił się i dźgnął zawodzącą jak zwierzę kobietę. Również ona poddała się niespodziewanie łatwo, lecz uderzał dalej, bez opamiętania, bez świadomości, co właściwie robi i dlaczego.

Dopiero po chwili odwrócił się i zobaczył dziecko, które stało w progu całkowicie bez ruchu i patrzyło.

***

– O Boże, o Boże, to było potworne, to wycie… jak wilki jakieś, nie wiem…

– Usłyszała pani wycie i poszła do sąsiadów?

– Nie chciałam! Bałam się. Tego wycia i krzyków, o Boże, żeby pan to słyszał… ale tam mieszka dziecko! Więc musiałam iść, musiałam sprawdzić…

– I co pani zobaczyła?

– Oni leżeli dwoje, a ten… przytulał Kubusia. Ściskał go. Cały we krwi i Kubuś też we krwi, wszędzie ta krew.

– Mężczyzna coś mówił?

– Sąsiad nie. A Kubuś spojrzał na mnie… Takiego spojrzenia ja jeszcze nie widziałam… Ani u dziecka, ani w ogóle. Jakby nie było w nim nic. Puste całkiem, jakby lalka patrzyła.

– I co pani zrobiła?

– Nic. Nie wiedziałam, co zrobić… nic nie zrobiłam. Uciekłam i zadzwoniłam do was. Przepraszam, wiem, że ja tak nieskładnie, ale… ja bardzo przepraszam.

– Niech pani płacze, spokojnie. Czy dziecko ma jakichś krewnych, ktoś je odwiedza?

– Miał babcię… Przychodziła tutaj często… Ale umarła kilka miesięcy temu…

– Jacyś wujkowie? Ciotki?

– Nie, nikogo nie mieli. Chyba. Tak mi się wydaje. Co będzie z małym?

– Na razie pogotowie opiekuńcze. A potem – zobaczymy.

– To taki kochany chłopczyk, taki wrażliwy… Zawsze dzień dobry mi mówił, jak się mijaliśmy. I wyobraźnię ma, słyszałam, jak tej babci historyjki opowiadał, szedł i mówił, i mówił… Ostatnio był cichutki... Rodzice zajęci zawsze, wie pan, jak to jest... Biedactwo.

– Co zrobić. Dziękuję. Jest pani na razie wolna.

***

kohana bapciu

zabiesz mie

zabiesz do siebie

pomusz

Kuba

Komentarze (64)

Trening Wyobraźni 17.07.2019

Witamy nowy tekst! :)

betti 18.07.2019

Jesień - przeczytałam i przez długi czas wpatrywałam się w monitor, nie znajdując słów. Od dawna nic mną tak nie wstrząsnęło, jak Twoje opowiadanie.
Świetnie napisane aczkolwiek za bardzo to boli szczególnie, że byłam tam i widziałam. Nie daję ocen, ale tu zrobię wyjątek.

Pozdrawiam.

TW #12 Kohana bapciu

Komentarze (64)

Napisz komentarz