TW #16 Mała, głupia siostra

Postać: Zepsuta dama

Zdarzenie: Wycieczka na wieś

Gatunek: Science Fiction

.

.

Siostry były same w domu, nie licząc Damy układającej ubrania w pokoju rodziców. Starsza, dwunastoletnia, uczyła się, siedząc na fotelu z podwiniętymi nogami, młodsza, pięciolatka, leżała na podłodze i się nudziła. Przez przezroczysty sufit widziała czerwone niebo, nieruchome i nieprzyjazne. Kucnęła i spojrzała na Salmi.

– O czym czytasz?

– O historii – burknęła siostra, nie podnosząc wzroku znad tabliczki.

– Ziemi?

– Tak, Ziemi. Cała nasza historia to Ziemia. Tak trudno to zapamiętać? – Salmi życzyłaby sobie, żeby jej siostra była nieco bardziej rozumna. – Tutaj mieszkamy od czterech pokoleń. Wiesz, ile to znaczy w historii? NIC.

Emi umilkła zawstydzona. To, że zawsze czuła się niemądra, kiedy Salmi tak do niej mówiła, nie było najgorsze. Najgorsza była wiadomość pod spodem: jesteś niepotrzebna, Emi, i bardzo mi przeszkadzasz. Ale Emi nie miała gdzie pójść. To był ich wspólny pokój. Rodzice mieli drugi, a Dama mieszkała w kuchni. Wszyscy mówili, że na Marsie jest mało miejsca, dlatego wszystkie domy były niewielkie i stały jeden przy drugim. Nie można było grymasić. To znaczy, Emi nie grymasiła, wcale nie chciała mieszkać sama, ale Salmi marzyła o własnym pokoju. Kiedyś go miała. Jak Emi nie było jeszcze na świecie.

Emi obiecała sobie (i siostrze, w tajemnicy), że nie będzie już gadała. Patrzyła tylko na nią. Na oczy, które ruszały się zabawnie podczas czytania. I nagle spojrzały wprost na nią, aż podskoczyła.

– Co? – zapytała Salmi.

– Nic.

– To dlaczego się gapisz?

– Poczytasz mi na głos? – wiedziała, że to nie był dobry pomysł, ale nic innego nie przyszło jej do głowy.

No tak. Jak zwykle. Emi nie da jej spokoju. Nie można się pouczyć, zająć swoimi sprawami, nie można nawet zaprosić koleżanek, bo smarkula musi być zawsze blisko i ciągle jej potrzebuje. W porządku, poczyta jej, poczyta tak monotonnym tonem, że mała dojdzie do wniosku, że to najnudniejsza rzecz na świecie i może wreszcie sama się czymś zajmie.

– "Na Ziemi owady żyły na wolności, tak jak większość innych zwierząt (pomijając gatunki zagrożone, patrz rozdział 25)" – Salmi przeczytała całą zawartość nawiasu bardzo starannie – "zważywszy jednak na ich bardzo niewielkie rozmiary oraz ogromne zdolności przystosowawcze, można zaryzykować tezę, że znajdowały się wszędzie. Były także niechcianymi lokatorami w budynkach mieszkalnych, nierzadko pasożytując na zapasach żywieniowych mieszkańców, patrz mol, rycina 103, a nawet ich krwi, patrz komar, rycina 104".

– Co to znaczy pasożytować? – Okazało się, że Emi słucha uważnie.

– Zjadać. Coś w tym stylu.

– Cooo?! – Mała zasłoniła dłonią usta. Zresztą nawet Salmi się wzdrygnęła i szybko przeleciała wzrokiem ostatni fragment, upewniając się, czy czegoś nie przekręciła. – Jakieś zwierzęta mieszkały z ludźmi, zjadały ich jedzenie i piły ich krew?

– Dziwne, nie? – Salmi zapomniała o niechęci do siostry, podobnie zaintrygowana przeczytanym fragmentem. – Dziwne, że ktoś na to pozwalał. Wyobrażasz sobie, że jakieś zwierzę wypija twoją krew?

Nie, Emi sobie tego nie wyobrażała. Dlaczego ludzie się na to zgadzali?

– Chyba były bardzo silne. Te owady. Jeśli nie można było ich pokonać.

Salmi nie potrafiła tego wyjaśnić. Podręcznik nie tłumaczył nic więcej. Jak to możliwe, że nikt ich nie zamknął i odgraniczył od ludzi, skoro były z nimi takie problemy?

– Wiesz, co jeszcze jest dziwne? – dzieciak przerwał jej rozmyślania. – Tam napisali, że te owady jadły też pokarm. Wyobrażasz sobie, że ktoś nam zabiera pokarm? Chyba byśmy byli ciągle chorzy.

– Oni mieli dużo jedzenia na Ziemi.

– Jak to?

– Tak to. Tam rośliny rosły normalnie przed domem. I w takich specjalnych miejscach – Salmi nie pamiętała dokładnie, jak to było, ten rozdział miała w zeszłym roku. – I te zwierzęta też jedli codziennie – dodała kończąc temat i w duchu postanawiając, że znajdzie go w podręczniku z poprzedniej klasy.

Do pokoju dziewczynek wjechała Dama i zaczęła ścierać kurze.

– Na Ziemi jedli zwierzęta? – Mała siostra patrzyła na nią z niedowierzaniem, jej broda drżała lekko. No tak, zwierzęta kojarzyła tylko z bajeczek dla dzieci, trzy małe świnki, Chip i Dale, krecik, opowiastki i wyświatlanki na tabliczce, w większości pozostałość po ziemskim życiu, tu nie było czasu na tworzenie takich rozrywek dla dzieci, cała energia szła na podtrzymywanie życia na nieprzyjaznej planecie. Salmi wiedziała, że wcześniej czy później mała dowie się, jaka jest prawda, i będzie beczeć, wyrzucając z siebie smutek i rozczarowanie. I wiedziała, że ona też będzie przeżywać ten smutek, a wcale tego nie chciała, więc zamiast tego postanowiła się zezłościć.

– Tak, jedli. I ty też jesz zwierzęta, rodzice ci nie mówili, ale tak właśnie jest.

– Jak to… – Emi była na granicy płaczu, jeszcze się broniła – przecież my jemy tabletki. I fibrowy uzupełniacz…

– Zgadza się. I to wszystko jest syntetyczne. A w niedzielę?

– A w niedzielę… w niedzielę… jedzenie organiczne…

– Właśnie. I co to twoim zdaniem jest jedzenie organiczne?

– No… to drogie jedzenie… żebyśmy uzupełnili braki… – dziewczynka broniła się przed wyjaśnieniem, o którym wiedziała, że się jej nie spodoba.

– To są prawdziwe rośliny i prawdziwe zwierzęta. Hodują je tu w specjalnych miejscach, które nazywają się Wsie, a potem zabijają i zamieniają w jedzenie. I powiem ci coś jeszcze: w najbliższej Wsi pracuje TATA.

No i proszę bardzo. Już beczy. Salmi też chce się beczeć, może miałaby nawet ochotę przytulić smarkulę, bo sama pamięta tę chwilę, kiedy się dowiedziała. Kiedy z bajeczek wskoczyła w rzeczywistość. Ale teraz stała tylko z obojętną miną, którą utrzymywała ostatkiem sił. Niech sobie mała nie myśli.

– Nie rycz – powiedziała w końcu. – Ciesz się, że mieszkasz na Marsie i zjadasz zwierzęta hodowlane, a nie na Ziemi, gdzie mogą cię zjadać owady.

Emi kiwnęła głową, pociągnęła nosem, przyjęła chusteczkę od Damy i starała się uspokoić. Nie chciała złościć siostry jeszcze bardziej.

Wzięła tabliczkę i otworzyła program do rysowania. Salmi wróciła do nauki. Dama odkurzała podłogę, szumiąc cicho.

– Dama! Podaj wodę. – Robot nalał wodę do pojemnika i przywiózł ją starszej dziewczynce. – A teraz sprzątaj. Szybko.

– Mówi się "dziękuję" i "proszę" – upomniała ją Dama, ale Salmi tylko prychnęła. Sama wiedziała, co się mówi i do kogo. Dama odkurzała jeszcze chwilę, gdy zaczęło mrugać czerwone światełko na plecach.

Siostry spojrzały na to zdziwione. Dama miała mnóstwo światełek, ale z istnienia czerwonego nie zdawały sobie nawet sprawy. Nagle coś zawarczało i błysnęło. Światełko zgasło i Dama przestała się ruszać.

– Zepsuła się. – Emi patrzyła na starszą siostrę, nie do końca wierząc w swoje słowa. Co teraz? Nigdy w całym jej życiu Dama nie przestała działać. Podawała im jedzenie i wodę, sprzątała, wpuszczała je do domu i z niego wypuszczała, sprawdzała im temperaturę i puls, uczyła grzeczności, pilnowała dostępu do kodów i kart, ale nigdy, przenigdy sama się nie wyłączyła.

– Nie liczyłabym na to. – Salmi podeszła do Damy, spróbowała wcisnąć kilka guzików. Nic.

– Kto nas teraz będzie pilnował? – Usta młodszej siostry ułożyły się w podkówkę. Skąd u niej ta chęć, żeby każdy problem kwitować płaczem?

I czy to jest w ogóle problem?

– Same się popilnujemy.

– Jak?

– A co? Nie nalejesz sobie sama wody? Zapomnisz iść spać?

– Nie, ale… – gdzieś z tyłu świadomości dziewczynkę ogarniał niepokój, który powoli zyskiwał konkretny kształt – Nigdy nie byłyśmy same.

– Głupia jesteś. Przecież Dama to robot. Ona się nie liczy. Milion razy byłyśmy same.

– Ale…

– Przestań. Jesteśmy same za każdym razem, kiedy rodzice jadą na konferencję. Czyli równo co dziesięć dni. Naprawdę myślisz, że Dama to jest jakiś opiekun?

– Przyzwyczaiłam się do niej… – próbowała wytłumaczyć się mała.

– Teraz ja się tobą zaopiekuję.

– Naprawdę?

Twarz siostrzyczki rozjaśniła się i Salmi poczuła ciężar w brzuchu. Czy wszystkie młodsze siostry tak bardzo polegają na starszych? I na kim ona polegała, mając pięć lat? No tak. W tym wieku nie miała powodów, żeby nie wierzyć w wszechzdolności Damy.

– Naprawdę. I powiem ci coś jeszcze. Weźmiemy mobil i pojedziemy na wycieczkę.

To się Emi nie mieściło w głowie.

– Dama nas nie wypuści.

– Dama jest zepsuta, pamiętasz? Wyjmiemy z niej kartę, otworzymy drzwi, weźmiemy mobil i pokażę ci zwierzęta.

Szykował się najstraszniejszy i najwspanialszy dzień w życiu Emi. Zwierzęta. Prawdziwe. I rośliny. Ale przede wszystkim – zwierzęta.

– Zabierzesz mnie na WIEŚ?

– Właśnie. Chcesz?

– A jak ktoś nas złapie?

– Tata miał przed południem dyżur, teraz jest na konferencji, kolejny dyżur będzie miał ktoś inny dopiero wieczorem. Kto ma nas złapać, twoim zdaniem?

– A jak… a jak… – mała była pewna, że istniał jakiś zakaz, o którym zapomniała. Jakieś niebezpieczeństwo, które czaiło się w tym niebywałym planie. Nie wymyśliła jednak niczego, a starsza siostra już wyciągała z Damy karty i ponaglała ją do wyjścia.

Nigdy dotąd nie wyszły bez pozwolenia. Szybko wskoczyły do mobila i przyciemniły szybki. Nikt nie musi wiedzieć, że dzieci suną bez opieki.

Wieś mieściła się za aglomeracją, Salmi nastawiła nawigację i po pół godziny były na miejscu.

Podeszły cicho do ogrodzenia. Nikogo nie widziały. Słyszały tylko tajemnicze odgłosy dochodzące z drugiej strony. To na pewno one. Zwierzęta. Salmi nie przyznała się Emi, ale też była ciekawa, czy choć trochę przypominały te z bajek. Trochę teraz żałowała, że nie zajrzała przed wyjściem do atlasu. Kiedyś go oglądała, ale już dawno i zapomniała, jak wyglądają zwierzęta, a w szkole nie wymagano tej wiedzy.

Ostrożnie przesunęła kartę przez czytnik. Furtka otworzyła się. Dziewczynki weszły.

Były na Wsi.

Stały na szerokiej drodze, wokół widać było niezbyt wysokie ogrodzenia. Wzdłuż nich regularnie rozmieszczone były zielone kształty w donicach – z pewnością rośliny. Podeszły do pierwszego wybiegu. Zabawne zwierzęta z kręconymi ogonkami szorowały zadkami o powierzchnię, jakby chciały się podrapać. Emi rozchichotała się. Salmi przykryła dłonią jej usta – na wszelki wypadek.

Poszły dalej. Te zwierzęta rozpoznała:

– To owce – rzuciła tonem oczywistości, kątem oka rejestrując podziw małej.

– Są zrobione z tworzywa?

– Nie, głupolko. Mówiłam ci. To są prawdziwe zwierzęta. Nie są z niczego zrobione. Urodziły się jak ty i ja.

Zwierzęta w kolejnym wybiegu były bardzo duże.

– Co to? – zapytała z trwogą dziewczynka, pewna, że starsza siostra wie wszystko.

– Nie jestem pewna. Chyba krowa. Możemy sprawdzić w domu – zirytowała się Salmi, złapana na ignorancji.

Stały i patrzyły. Aż nagle coś zwróciło ich uwagę. Nieduża postać. Z wielkim dziobem, kolorowym ogonem i czymś przerażającym na niewielkiej głowie. Pojawiła się na drodze. Poza ogrodzeniem. I nagle ruszyła prosto na nie.

Stróż. Zwierzę wyszkolone, by pokonać intruzów. Salmi nie miała wątpliwości. Jak mogła pomyśleć, że tego miejsca nikt nie pilnuje!

Rzuciły się z krzykiem do ucieczki. Stróż najwyraźniej postanowił zacząć od Emi, która w panice skręciła w boczną drogę i zaczęła oddalać się od Salmi. Biegł dwa kroki za nią wydając przerażające odgłosy. Wielki dziób otworzył się, gotów w każdej chwili zaatakować. Groźnie rozłożone skrzydła biły powietrze. Zabije jej małą siostrę! Z dzioba wystawał trujący język, już, zaraz uszczypnie Emi!

Salmi poczuła, jakby niosła ją jakaś nowa, nieznana siła. Uratuje siostrzyczkę! Zaraz go dopadnie! Wyszkolone zwierzę też biegło naprawdę szybko… i dziab! Zaatakowało Emi! Salmi poczuła, jak gniew zalewa ją aż po czubki palców, skoczyła, spadła na Stróża całym ciężarem swojego ciała, masz zły zwierzu!

Emi uciekła, płacząc i krzycząc. Uciekło też zwierzę, w inną stronę. Salmi siedziała na drodze i zorientowała się, że też płacze. Trzęsły się jej ręce, a wstając poczuła, że ma miękkie nogi. Mimo to podeszła szybko do siostrzyczki, złapała ją w ramiona i szepnęła do ucha:

– Do furtki, szybko.

Biegły, trzymając się za ręce, aż znalazły się po drugiej stronie ogrodzenia. Salmi zamknęła furtkę. Były bezpieczne.

W mobilu Emi patrzyła na siostrę błyszczącymi oczami.

– Uratowałaś mnie.

– Tak.

– Jesteś najlepsza.

Odpowiedź nadeszła dopiero po chwili:

– Czasami.

***

Dosunęły do domu. Dama nadal była zepsuta, najwyraźniej usterka była zbyt poważna na autonaprawę. Dobrze. Nikt się nie dowie, że wychodziły i gdzie dotarły. Salmi włożyła w odpowiednie przegródki wszystkie karty.

Wyszukała u rodziców atlas zwierząt. Wertowała go dłuższą chwilę, aż znalazła stwora, który ich gonił. Kogut. Samiec kury. Sprawdziła, co może zrobić człowiekowi. Odłożyła książkę. Napotkała pytające spojrzenie siostrzyczki.

– I co?

– Dobrze, że tak szybko biegłaś.

– Zabiłby mnie?

– Tak, Emi. – Powiedziała starsza siostra, patrząc jak oczy małej rozszerzają z przejęcia. – Lepiej było nie wychodzić z domu bez pytania. Miałaś rację.