TW 16 - Muchy

Postać: Mieszka we mnie

Zdarzenie: Wypuść mnie proszę

Miał w brzuchu pełno much. Żywe, martwe, zmieszane ze sobą w jedną papkę powoli zdychającą oddając ostatnie zwielokrotnione oddechy – owadzia aria ostatniego ratunku. Ostre uczucie świdrowania zwaliło go na kolana. Na twarzy zapanował niemy bezruch kotlin zmarszczek wypełnionych zimnym potem. Wir różnorodnych myśli odebrał ostatnie pokłady zdrowego myślenia i zmusił ciało do upadku. Twarda betonowa płyta zatrzymała bezsilny worek pełen robactwa z głuchym rąbnięciem. Ofiara dławiła własną głupotą i trutką, która zdążyła zasiedlić większą część brzucha rozrywając ściany żołądka. Polowanie zdecydowanie udane. Takiego samego zdania były dwie pary przekrwionych, piwnych oczu wyglądających niespokojnie zza ściany pustostanu po drugiej stronie ulicy. Głodne, ale trzymane na uwięzi spojrzenia lustrowały sytuację od początku do końca. Po spierzchniętych ustach spływała reszta śliny. W dłoniach brzdękały noże i widelce.

Sam wyszedł jako pierwszy. Nieśpiesznym krokiem dotarł do krawężnika. Wysoki niczym najwyższe wzniesienia wywołał u mężczyzny odruch paniki. Kobiecy krzyk, wytrzeszcz i zwolnienie zwieraczy przy pełnym balaście. Po prostu totalny chaos reakcji. Jakby do porannej herbaty ktoś znowu wsypał mu ze dwie łyżeczki Mózgołamacza, który czekał w skrytce na cięższe dni, pełne szarości. W takich chwilach jego działanie tylko przeszkadzało. Lśniąca łysina zawadziła czubkiem o słup informacyjny. Twardy betonowy fallus ani drgnął natomiast czaszka Sama zachowała się jak szklana kula na sterydach. Coś tam brzdąknęło, ale zero reakcji bólowej. Beżowy płaszcz do kolan, częściowo wylądował w kałuży, kiedy Sam runął jak długi, tracąc resztki równowagi. Ciemna mgiełka otuliła przyjemnym ciepłem, nużącym i odprężającym. Zimny asfalt stał się miękkim materacem. Jorg ugryzł się w język. Wyjrzał zza ściany na leżącego kompana i tylko westchnął ciężko.

— Z takim doradcą Boże wpadnę w jeszcze większe bagno.

Minął Sama i zatrzymał się przy okropnie wyglądającej ofierze długiego i monotonnego polowania. Sina twarz pokryta wydatnymi guzami przypominała fioletową breję, jaką Jorg szamał co drugi dzień, przez co życie sunęło po gładkim torze z solidnymi barierkami bezpieczeństwa po bokach. Miał to szczęście, że efekt sraczki jakiegoś bożka pecha — Sam, potrafił pichcić breję, która trzymała go przy życiu.

Obmacał obie kieszenie. Wzrok skierowany mimochodem w bezkres nieba zszedł niżej, zatrzymując się na usianym zielenią wzniesieniu, które na tle błękitu zdecydowanie dominowało pośród szarej, betonowej dżungli.

Jest. Scyzoryk, stary jak świat, ale ostry jak brzytwa. Lśniące ostrze dotknęło poszycia dziennego odzienia, które nosiła ofiara vel Douglas Mighuf, jak informowała wizytówka usług hydraulicznych. Martwy Douglas brzmi znacznie lepiej, pomyślał Jorg i rozciął ubranie, po czym skupił wzrok na posiniałej skórze brzucha z widocznymi dziurkami wielkości nakłuć igłą. Jakby chory eksperyment równie niedorzecznego chirurga. Ale Jorg doskonale wiedział, że to sprawa krwiożerczych much – nowej genetycznie zmodyfikowanej partii powstałej na początku jako koncept w jego głowie, a potem przerodzonej w fakt. Uśmiechnął się pod nosem.

— To przerosło wszelkie oczekiwania. Poprawka do notesu geniusza, zmniejszyć dawkę.

Tymczasem Sam powolnie dochodził do siebie. Świat nabierał realnych form i kształtów. Podparty na łokciach złapał przyczepność starymi buciorami i dźwignął się z całych sił. Jęk, kiedy przeszywający ból pleców przejechał po nich jak czołg, spłoszył ptaki z dachu budynku.

— Rusz się złamańcu. Sam tego truchła nie radzę!

Sam niepewnym krokiem podszedł do kompana, wyglądając przy jego dobrze zadbanej sylwetce i gęstej czuprynie na głowie jak garbata pokraka z muzeum dziwactw. Kiedy wychodzili z laboratorium, na szybkości włożył stary płaszcz i równie wiekowe buty, przez co odstawał od normy kilkukrotnie. Za to wrażenia wizualne po Mózgołamaczu, który wylądował w jego herbacie na bank – niezapomniane.

— Nie wygląda na pięknego — stwierdził Sam po wstępnych oględzinach. Nie zajrzał tylko za ewidentnie mokre bokserki. Ufał, że mimo plamy na wizerunku uzbrojonej w dwa bombowce panienki, nie było takiej potrzeby.

— Dawka przesadzona kilkakrotnie. Albo ta fujara była już w stanie agonalnym, kiedy muchy przystąpiły do dzieła.

Martwy Douglas, kiedy jeszcze był żywy i żwawy zdążył zjeść trzy burgery lokalnej sieci fast-food i popić tłuste żarcie dwoma litra oranżady. Turbodoładowany bek uwolniony po kilku chwilach sprawił, że poczuł się pełny i usatysfakcjonowany. Sam i Jorg obserwowali potencjalnego kandydata na ofiarę kilka godzin, ale właśnie po wizycie w restauracji nabrali pewności, że pora na uwolnienie much. Obrzydliwe, zdradzieckie i okropnie skuteczne stworzenia uformowały chmurę i ruszyły na wychodzącego z lokalu Douglasa. Mężczyzna upojony oranżadą i napchany burgerami szedł powoli, jak ospały wół, zbierając w jelitach gazy, które mimowolnie wystrzelą w najmniej oczekiwanym momencie.

Owady dostały się przez nozdrza do gardła, dalej poszło łatwo. Jakby tylko formalnością było zabijanie mężczyzny od środka.

Był cholernie ciężki i cuchnął. Mocz, odór z ust i coś jeszcze. Niewiadomego pochodzenia zapach zmieszał się z pozostałymi, tworząc mieszankę o wątpliwych doznaniach rozkoszy zapachowych. Sam odwrócił głowę i splunął gęstą flegmą. Lepka wydzielina osiadła na brodzie, reszta wylądowała na nogawce. Jorg tylko westchnął ze zmęczenia. Ciało zatargali za budynek pustostanu, tam też Jorg objaśnił co dalej.

— Nie potrzebujemy całego ciała, tylko niektóre fragmenty, i tak teraz to worek wypchany nadżartymi wnętrznościami i skrzepłą krwią. Nic niewart w takiej postaci.

Lodowate, martwe spojrzenie trupa objęło swoim ‘’polem widzenia’’ Sama, która natychmiast zszedł z toru szklistych gałek ocznych. Wzdrygnął się i westchnął.

— To, co z nim zrobimy? Powinien odleżeć swoje w…

– Nie. Wywalą go na śmietnik, bo muchy dobrały się za bardzo do niego. Zmarnowany czas polowania od razu.

Jorg zamyślił się na kilka dłuższych chwil. Zawisł pomiędzy światami, tam, gdzie spokój i łagodna bryza beztroski ujmowały trosk i pozwalały trzeźwo spojrzeć na wszystko wokoło. Wariatkowo, w którym żyli, od zawsze skutecznie smażyło ich mózgi i wypalało resztki rozsądku. Firma, dla której mieli ‘’zaszczyt’’ pracować działała podobnie. Mniejszy świat wariatów, ale wciąż niebezpieczny i grząski. Utuczone prosiaki czuły się w jej murach jak w domu wisząc oskalpowane na łańcuchach w chłodniach, razem z poszatkowanymi ciałami mało wydatnych pracowników. Ofiary takie jak Martwy Douglas miały własną chłodnię, w której prezentowały się niewiele gorzej. Czasami można było podziwiać wiszące na łańcuchu udo zwieńczone różowymi stringami. Ale to była mglista przeszłość. Tak samo rozmyta, jak myśli Sama, który nie potrafił zrozumieć, co zamierza zrobić jego kompan. Sprzeciwianie się firmie to wyrok śmierci, ale jakoś nigdy nie przeszkadzało mi egzekwować wszystkich zasad. Były jasne i klarowne, jak na grząskie bagno, z którego nigdy nie wyjdziesz, a przynajmniej nieżywy.

Widok z pozbawionego szyb okna na martwe osiedle, pełne dużo łatwiejszych celów niż Douglas przywołało u Sama dziwne prądy wspomnień, które nigdy nie wpraszały się ot, tak. Teraz jednak wyraźnie pukały do drzwi, jak natrętne komary drażniły. Niepewne obrazy, poszarpane i wyblakłe. Szare budynki, żelbetonowe giganty, martwe trawniki i obsrane ławki. On siedział na jednej z nich. Siedział i jęczał, płakać, krzyczał wniebogłosy. Pod jednym z bloków leżało ciało. A raczej to, co z niego zostało. Krwisty budyń obłożony strzępami ubrań. Sam nie ruszał się. Siedział i przyglądał się. Tak ją właśnie zapamiętał — matkę.

— Czego tam szukasz? — Sam poderwał się i momentalnie wrócił do Wariatkowa.

— Ludzi szukam. Na życie, dla nas — rzucił szybko i spojrzał na truchło.

— Nie wygląda najlepiej. Raczej średnio.

— Długo cię nie było — Jorg posmutniał i zbladł.

— Jak długo? Się zamyśliłem na parę sekund i od razu zjebka.

— Samuel, nie było cię dłuuuugo. Za długo.

W tej chwili mózg Sama postanowił najwyraźniej pierdolnąć w mocniejsze klimaty, zapodając wizję, jakie nawet Mózgołamacze nie zapewniały. Wszystko wokoło rozlało się, po czym zlepiło od nowa w kształty jakby ulepione z plasteliny przez kilkuletniego bachora. Niebo przybrało kolor rubinowy, a z ciężkich stalowych z chmur runął deszcz brokatowych kul disco. Wyłażący ze swoich melin pijacy i bezdomni ginęli miażdżeni na surową papkę. Szczęśliwcy, którzy zwinnie omijali zagrożenie, zaczęli zlizywać resztki kompanów i lokatorów śmiejąc się wniebogłosy. Sam słyszał wciąż ten sam głos.

— Długo cię nie było, za długo — Usta Jorga poruszały się, ale to nie on mówił. Jorg leżał pod ścianą skulony i dosłownie obsrany ze strachu.

Sam podszedł do niego i potrząsnął. Tylko tyle potrafił zrobić, mając nadzieję, że kompan wstanie na równe nogi. Ten jednak nie zamierzał nawet oddychać. Wstrzymał w pewnym momencie powietrze. Jego głowa nabrzmiała jak balon. Najpierw czerwony, potem zielony i niebieski. W końcu siny fiolet i bum.

Znośny ból pleców i ramion, ale głowa jakby miała zaraz wybuchnąć. Krew pulsowała w żyłach, kiedy próbował wstać. Nic z tego. Nawet proste podparcie na łokciach wywoływało nieznośny ból. Będzie leżał i czekał. Resztki czaszki i mózgi Jorga wciąż zdobiły całe jego ubranie. Był ciekaw czy na zewnątrz krwawe plamy też się ostały? Jakby czytając jego myśli, głos dobiegający zewsząd przytaknął.

— Kto mówi?

— Jorgon Tottengron, jednostka bezwartościowa. Pora na ciebie, ostateczny test.

Poczuł w brzuchu dziwne nasilające się kłucia. Były coraz boleśniejsze i rozrastały się po całej jamie brzusznej. Krzyknął, potem znowu. W ustach poczuł zgniliznę. To było coś więcej niż działanie proszków w herbacie. Zawroty głowy i uczucie senności. Miał ochotę położyć się i zasnąć, nie przejmować się niczym. Zresztą nigdy tego nie robił. Jorg zawsze był mózgiem, on tylko łapał za drugi koniec ofiary i pomagał ją zanieść do furgonu albo dobić. Ten przyjemny dar bezceremonialnego miażdżenia ludzkich głów — bezcenny. Ale kiedy ból brzucha stał już nie do zniesienia, a smród zgnilizny zastąpiły krwawe wymioty, pragnął oddać ten cholerny dar w zamian za koniec męczarni znikąd. Ale kiedy w plamie wyrzyganej krwi zobaczył kilkadziesiąt much z hodowli Jorga, wiedział, co się święci. Nie mógł wstać, to jasne, ale mógł mówić.

Tak samo, jak te cholerne muchy, ale one przemawiały w głowie, choć teraz były raczej zajęte zżeraniem wnętrzności.

Jorg się postarał, stworzył coś niesamowicie śmiercionośnego. Stworzenia zabiły stwórcę i teraz dobierają się do jego pomagiera.

— Jeszcze mam parę w gębie, jeszcze…

No. Umarł.