TW 5 - Karaluszy bajkogniot
Postać: Olbrzym o wielkich paluchach
Miejsce: Szpital
Zdarzenie: Piękny sygnał
Gatunek: Bajka dla dzieci lub dorosłych (trudno stwierdzić)
Mały karaluszek siedział pod umywalką, zastanawiając się nad życiową niesprawiedliwością, nędznym karaluszym losem i skrajnie niesprawiedliwym stereotypie brzydkiego karalucha. Mamcia jego przeszła męczeńską drogę, przedzierając się przez zwoje miejskich rurociągów, by dotrzeć aż tutaj, do najbardziej zasyfionego miejsca w całej dzielnicy - szpitala. Wyjątkowo przyjazne karaluchom miejsce. Dużo jedzonka, dużo zakamarków i dużo osłabionych olbrzymów podpiętych do kabelków, którzy nie mieli siły ich, karaluszków, gonić. Było też trochę zdrowych i silnych olbrzymów, tych co to roznosili jedzonko na przykład, i oni owszem - mieli siłę gonić robaczki, ale nie mieli chęci. Życie wiodło się spokojnie, a mały karaluszek z każdym miesiącem dorastał, aż stał się pięknym, tłustym karaluszyskiem.
Przyszło lato, miesiące mlekiem i miodem płynące. Upał niemiłosierny powodował, że jedzenie psuło się szybciej niż zazwyczaj, odpadów i resztek było znacznie więcej, co niezmiernie cieszyło całą karaluszkową rodzinkę. Pewnego dnia karaluch młodzieniec, nazwijmy go Ugh, najedzony jak wielki karalucho-świń, zasnął w śmietniku i nie wiedzieć jak i kiedy, trafił do kontenera. Kontener ów znajdował się na szpitalnym podwórzy i Ugh widząc swymi karaluszymi oczyma ogromną niezbadaną przestrzeń, postanowił deczko pozwiedzać.
Dzień był to długi i owocny, a noc, ze względu na porę roku, nie przychodziła szybko. Kiedy już nastała, była ciepła i gwieździsta. Karaluszek przysiadł pod szpitalną rynną i rozmyślał o wszystkich poznanych tego dnia robaczkach, ale najbardziej o jednym... Poznał mróweczki, które wydawały mu się bardziej urodziwe niż karalusze przedstawicielki jego gatunku, a do tego pracowite, co z pewnością aprobowałaby jego karalusza mamcia. Spotkał też muchy, które już zresztą widywał wcześniej w zimnych, szpitalnych salach. Nie lubił muszek, były tłuste i umorusane. Karaluszek Ugh marzył o prawdziwej miłości. Jego karaluszy ojciec opowiadał mu o najbardziej ponętnych robaczych samicach, z którymi życia na krawędzi zaznać można, a każdy dzień może być tym ostatnim, jeśli tylko pokusom uciech i rozkoszy biedny karaluch nie zdoła się oprzeć. Modliszki... Ach! Na samą myśl Ughowi twardniał karaluszy pancerz. Ale pomimo że wizja przygód z modliszkowymi vampami była ekscytująca, a i inne robaczki wydawały mu się bardziej ponętne niż karaluszyce, to jednak ta jedna siedziała w głowie i sercu. Smukła, kolorowa, charakterna. I ten piękny sygnał... Ten dźwięk. To bzzzzz dudniące w jego karaluszej głowie. Przyciągało, hipnotyzowało, kusiło. Nie było rady, Ugh zakochał się w osie.
Ot cała historia. Mama karaluch nie popierała. Tata karaluch nie popierał. Karaluszy bracia pukali się w czoło. A najgorsze, że rację mieli, gdyż finał tej historii był szybki i przykrą puentą naszpikowany. Osa oknem na szpitalną salę wleciała, Ugh zwabiony bzyczeniem seksownym pędził ile sił w karaluszych łapkach i gdy oczom jego ukazała się luba, olbrzym z wielkimi paluchami jak nie łapnie za gazetę, jak nie trzaśnie raz, drugi, trzeci, jak nie zagrzmi przekleństwem na pół sali. I klap. Ubita osa padła na podłogę, wprost przed naszym karaluszym młodzieńcem.
Ten wielce tym załamany, chcąc w fajerwerkach zakończyć swój marny, nieszczęśliwy żywot, udał się celem odnalezienia chętnej modliszki, jednak trzy napotkane z rzędu nie zechciały dla Ugha głowy stracić. Ten więc, koniec końców, ożenił się z pierwszą lepszą napotkaną karaluszycą i do końca swych karaluszych dni prowadził życie nudne i pozbawione polotu.
Morał z tego jest taki, że życie karaluchów jest ciężkie i niech cieszą się wszystkie inne robaczki, że są innymi robaczkami, choć jakby tak się bliżej przyjrzeć, to inne gatunki też mają swoje musze, komarze, mrówcze, modlisze (i tak dalej) problemy.
Morał dla olbrzymów jest taki, żeby dwa razy się zastanowił jeden olbrzym z drugim olbrzymem, nim za gazetę chwyci i marzeń istotkę małą, karaluszą pozbawi.
Koniec.
Komentarze
" Karaluszy bracia pukali się w czoło. " - fajne przerysowanie. Pukali w czoło. Chyba w odwłok ;)
"jednak trzy napotkane z rzędu nie zechciały dla Ugha głowy stracić." - rozumiem, że celowo, ale wujmę na zaś. Ughowi utrącić, nie dla niego stracić. Rozumiem, że to tak z przymrużeniem kalaluszego ślepka.
"Morał dla olbrzymów jest taki, żeby dwa razy się zastanowił jedne olbrzym z drugim olbrzymem" - jeden
Aż mi się moje historie z muchami przypomniały i Twoje pół-złośliwe komentarze ;)
Dobre, takie w stylu mis Szu albo Alijar.
Ostatnio Duszagrudnia bajki nakurwiała.
Biedne kalaruszki. Już ich nie będę zabijał.
Ps. Gregor by łzę uronił.
Bazguścia Wy!
A co do TW 5, to Ty masz już z grzywki.
A ja?
Wiesz, jak staniesz tyłem do lustra, to tam będą plecy, a niżej jest dupa. I ja właśnie, w tej dupie, jestem.
Nie marudź.
Nie marudzę Can, śmieje :) Pierwszy akapit upociłam, po czym stwierdziłam, że pierdziele i resztę sruu, w 20 min. Moszna? Moszna.
Aprobuję
Aplikowałem po cztery. Eh... Jedno z piękniej zainwestowanych 8zł (bo to te tanie z Lidla)
Can, osa cierpiala, uwierz na slowo.
Trza Ci bajke wcisnac w przyszlosci, koniecznie ;)
No bardzo na tak. Gratulacje i pozdrówka
Pozdrawiam:)
Ps. Losujesz na następne?
Zaeesbisty
Pozdrawiam
Dziękuję :)
No proszę, przekaz ładny, prosty, sympatyczny :) Pozrawiam
Pozdrawiam również:)
10 razy to bym nawet tego samego nie zapamiętał.
Cieszę się, że moje argumenty do Ciebie trafiają xD
Fakt. Ni ma co.
Dziękuję:)
Świetna bajka! Uśmiałam się. Na dodatek, miała morał! Tylko wiesz, jakoś mnie nie przekonuje i dalej będę patrzyła na te robaki.
Ooo, przypomniało mi się coś. Mój chłopak miał kiedyś pająka - wredna menda, która zawsze mnie straszyła. No i kupił jej karaczany, ale takie większe, bo Madagaskarskie. Problem w tym, że pająk (ona) zarzuciła fochem i karaczany założyły sobie rodzinę w terrarium. A potem spieprzyły z niego...
To były straszne dwa tygodnie! Znajdowałam je wszędzie. Bleee...
I co z tego, że chciały założyć rodzinkę i żyć w spokoju...
Pająk umarł kilka dni po ich ucieczce, więc może z tęsknoty.
A wracając do Twojej bajki:
"Ten więc, koniec końców, ożenił się z pierwszą lepszą napotkaną karaluszycą i do końca swych karaluszych dni prowadził życie nudne i pozbawione polotu." - nawet nie masz pojęcia, jakie to jest prawdziwe wśród Olbrzymów :)
Pozdro! :D
Dziękuję Elorence, choć twardo będę obstawać przy tym, ze to je bajkogniot jak sama nazwa wskazuje, o i tyle, i dobrze, że spadło z głównej, bo 12 piątek, a ja w przypływie głupawki, żem tu przyrzeczenia poczyniła, a nie chce mi sie już morałów wymyślać, bo uniwersalny morał, że syćko jest do dupy, nie może być stosowany ciągle. No. Długie zdanie xd
Karaczany... Pozdrów swojego chłopaka Elorence. Powinien Cię na rękach nosić, przekaz, że ciotka Ritha tak pedziała.
Pozdrawiam <3
Ale czująąoooOoooOOOO MIIIŁOOOOŚĆ
Nie pasowali do siebie, karaczan i osa. Też tak sądzę.
Ta miłość
Rozpierdala wiecej, niz pozytku niesie, niestety.
Na karaluszym przykladzie widac elegancko :p
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania