TW - Niezbędne narzędzia

Osoba: Biletowy(starzec)

Miejsce: Fryzjer

Zdarzenie: Uwolnij mnie

Powoli zapadał zmrok. Starzec właśnie wychodził z domu ubrany w jedyny płaszcz, jaki nosił od czterdziestu lat. Był w kilku miejscach cerowany i poplamiony, jednak plamy te na tyle zlewały się z kolorem odzienia, że staruszek nie potrafił ich zobaczyć. Dochodziła już osiemnasta, kiedy stanął przed progiem salonu fryzjerskiego. Choć na jego głowie włosy można było policzyć bez problemu, to jednak chciał jeszcze raz poczuć się, jakby był młody. Jak kiedyś, gdy do fryzjera przychodził co tydzień, bo jego włosy z nienaturalną wręcz szybkością odrastały.

Nikt nie wiedział jak to możliwe, ale i też nikomu to nie przeszkadzało. Dopiero gdy doszedł do pięćdziesiątki, proces ten stanął w miejscu. Ot, tak zamiast rosnąć jego włosy w momencie zaczęły wypadać. Drzwi otworzyły się z piskiem. Wnętrze było bardzo surowe. Ściany w kolorze betonowym, żadnych zdjęć ani tapet. Tylko lustro jeden stolik i dwa stare drewniane krzesła. W rogu za zasłoną można było zauważyć prymitywną umywalkę i szafkę.

- Dobry wieczór.

- O proszę. Jak miło, że pan jest. - usłyszał z tyłu.

Stał, zanim mężczyzna bardzo szczupły z długimi, czarnymi włosami wpatrując się w starca z zaciekawieniem.

- Nie byłem umówiony, ale to jedyny zakład otwarty o tej porze.

- Nic nie szkodzi. Ostatni klienci odeszli kilka godzin temu. To było dla mnie bardzo traumatyczne, chyba pan wie, o czym mówię?

Starzec spojrzał na niego ze zdziwieniem i zbierając myśli, odpowiedział:

- No właśnie chyba nie.

- Ja bardzo przeżywam, jak moi klienci odchodzą jeden po drugim. Zawsze ciężko mi się po tym pozbierać. Siedzę wtedy, wpatrując się w swoje odbicie w lustrze i nucę do siebie. To w jakiś sposób pomaga. Czyli pan właściwie po co?

Mężczyzna zdjął grubą zimową czapkę, odsłaniając swoją prawie że łysą glacę z kilkunastoma białymi włoskami.

- Co pan może z tym zrobić?

Fryzjer na początku dokładnie obejrzał każdy włosek.

- Jest pan idealny — rzekł z dumą.

- Czyli da radę coś z tym zrobić. Zwykle w tym momencie większość mnie wyśmiewała.

- To idioci i skończeni głupcy. Ja widzę w panu nadzieję. Tacy jak pan zdarzają się bardzo rzadko. Sprzedałem własne dziecko, aby wybudować ten zakład. Wszystkim to wyszło na dobre. Ja dostałem zakład marzeń a ci kanibale zapasy na trzy tygodnie.

- Słyszałem, że ma pan specyficzne poczucie humoru. To bardzo widać.

- Ach tak? - zmieszał się lekko. - Yyy...to świetnie. W takim razie zapraszam na krzesło. Przygotuję narzędzia i zaraz zaczynamy. To będzie wiekopomna chwila — słodził coraz bardziej, uśmiechając się pod nosem.

- Schlebia mi pan takimi komplementami. Miło je usłyszeć na ostatniej prostej życia.

- A jeśli można wiedzieć to, czym się pan zajmuję? - przeciągał.

- E takie tam dorywcze robótki. Ostatnio pracowałem jako biletowy. Nawet niezła fucha. Można zarobić trochę.

Fryzjer na kilka minut zamilkł. Starzec na początku siedział i rozglądał się dookoła, choć wiele to tam zobaczyć się nie dało. Nawet okno na ulicę było tak brudne, że nie obraz był bardzo niewyraźny.

- Jest tam pan? - zapytał zniecierpliwiony. - Zaczniemy w końcu czy nie?

- Oczywiście, że zaczniemy. Szukałem tych maleństw.

- Jakich maleństw?

- To niezbędne narzędzia — zapewnił fryzjer.

Fryzjer pokazał mu dłoń, po której pełzły trzy robale o dziwacznych kształtach.

- Molly, Fred i Holly. Są wspaniałe. Potrafią utworzyć specjalną klatkę, w której zamykają świadomość żywiciela, aby ten nie przerwał im posiłku.

- O czym ty człowieku mówisz. Miałeś coś zrobić z moimi włosami. Mówiłeś, że są idealne, że to będzie coś wspaniałego. A ty tymczasem pokazujesz mi jakieś robaki.

- Są idealne o tak. Moje skarby dzięki nim będą mogły pożywić.

Położył je na głowie staruszka. Gdy tylko zetknęły się z jego skórą, nastąpił całkowity paraliż. Na początku połączyły się z jego pojedynczymi włosami, a następnie przesłały do mózgu specjalne sygnały niszczące. To sprawiło, że starzec zaczął wbrew swej woli śnić.

- Tak jest moje kochane skarby, pożywiajcie się ile można. Potem spalimy to ścierwo tak jak resztę. Zaskakujące, że nawet ta osmolona i zabrudzona szyba nie zniechęca tych idiotów, aby tu przychodzili. Ale co tam? Tym lepiej dla was.

Starzec już nigdy się nie obudził. Po godzinie jego ciało zmieniło się w worek z resztkami kości. O czym śnił? Tego nikt nie wie. Ale jego lekki uśmiech, który pojawił się chwilę przed wyssaniem przez robaki resztki soków z jego ciała zdradzał, że był szczęśliwy.