TW#7 Żelaźni oficerowie (1)

Postać: żelazny oficer

Zdarzenie: pożar na statku

Alden

Pocałowała go tak, jak jeszcze nigdy przedtem. Palce jednej dłoni wpięła mu we włosy niczym ozdobną klamrę we własne loki, wolną rękę wcisnęła między pasek spodni a nagą, męską skórę na pośladku. Westchnął błogo czując pieszczotliwe, drapiące ruchy. Instynktownie objął pląsające delikatnie, ponętne ciało i zagarniał do siebie. Dopiero gdy brakło im oddechu na moment rozłączyli spragnione wargi.

– Tak, kochanie – wyszeptała ledwo ruszając ustami. Były czerwone, lekko wydęte. Wodził po nich wzrokiem jak zahipnotyzowany. Gdyby spojrzenie mogło pożerać, zostałby na materacu sam. – Rozbierz mnie – dodała drżąc.

Serca waliły im w piersiach zgodnym rytmem, hormony naelektryzowały powietrze. To, co on tak zajadle wyprawiał z nią w myślach, za chwilę miało odnaleźć swe miejsce w rzeczywistości.

Opanowany słodkim bólem promieniującym z podbrzusza wzwyż, nagle rzucił się do spełnienia żądania wyciskając z głębi płuc kobiety ciche, upojne „ach!”. Nim którekolwiek z nich zdążyło mrugnąć, zwiewna bluzka żony wylądowała na podłodze.

Jej oczy płonęły żywym ogniem.

Everest

Przez pierwszą godzinę udawał, że śpi na kanapie. Potem, choć było to ryzykowne, przemknął do lodówki po porcję grilowanej kiełbasy, pożarł ją niemal jednym kęsem i czym prędzej wrócił na wygrzane miejsce. Upłynęła kolejna godzina, dwie. Wreszcie doszedł do wniosku, że dłużej już tego nie zniesie.

Machnął ręką i sięgnął po pilota. Popykał po kanałach, bez cienia zainteresowania obserwując błyskające ostrym światłem obrazy. Dźwięki z odbiornika drażniły mu uszy – a to ktoś rżał ze śmiechu (najgorzej), a to ryczał, a to pyskował. Nic mu nie pasowało.

Zły, zirytowany i samotny wstał by przemierzyć korytarz. Kopnął po drodze parę starych butów i pogasił światła, choć nigdy wcześniej tego nie robił. Mimowolnie usłyszał w głowie słowa żony: „No brawo, Ev! Warto było czekać trzydzieści lat!”.

Pokręcił przecząco głową, opamiętał się. Zawrócił, rozświetlił przebytą ścieżkę i, tym razem bez zbędnych rozproszeń, skierował kroki do sypialni. Kątem oka wyłapał ruch w głębi pogrążonej w mroku kuchni – ciemną, rozmazaną plamę jakby sfruwającą z jednej z szafek na podłogę – lecz przeszedł nieopodal niej otoczony obojętnością niczym pękatą bańką.

Zegar wybił dwudziestą trzecią.

Żelazny oficer

Dookoła panowała idealna cisza rozpraszana jedynie łagodnym szumem fal rozbijających się miarowo o burtę. Kapryśnice przychodziły i odchodziły; nieśmiało lizały nity statku słonymi języczkami, po czym figlarnie umykały w tył. Księżyc przyświecał im srebrzyście, igrając na powierzchni morskiej toni białymi plamami jasności. Wtórował im błogi, nieprzenikniony spokój.

Gdzieś wśród owej niezmierzonej stateczności sterczał on – ciężki, nierozumny i pusty. A to ktoś, przechodząc, zatrzymał się na moment by zadrzeć brodę i popatrzeć na niego z dołu, a to jeszcze ktoś bardziej ciekawski wcisnął mu palec w żebro. Poza tym nudził się. Patrzył wprost, od lat w ten sam punkt.

Istniał tak więc zupełnie nie wiedząc, do czego zostanie tej nocy przeznaczony.

Everest

W tej samej chwili, w której niespodziewanie jego powieki zaczęły opadać, uszu Everesta dobiegł szczęk otwieranego zamka.

Mężczyzna spanikował. Nie mógł zdecydować, czy powrócić do wersji z udawaniem, czy pozwolić na konfrontację jeszcze dziś. Wiedział, że jej nie uniknie. Ba! Był przekonany całym swym jestestwem, że w rocznice tego nieszczęsnego dnia, bez względu na to ile ich tam doczeka, będzie wyeksponowany na działanie pełnych wyrzutu spojrzeń małżonki. Czy słusznie? A kto to wie. Zależy, kiedy zapytać.

Szybko naciągnął kołdrę na brodę i zamknął oczy. Nasłuchiwał urywanych kroków krzątającej się po domu kobiety. Rozpoznał kiedy z przedpokoju przeszła do kuchni, a potem do salonu (wtedy usłyszał także kolejno pstryknięcia dwóch wyłączników światła), aż wreszcie jej bose stopy przyczłapały do sypialni. Już wtedy Everest czuł ogromną szpilkę gładko wchodzącą w pomarszczone plecy, jaką wbijał mu niemiłosiernie przeciągły wzrok żony. Och, wyobrażał sobie ten lód zagnieżdżony w zielonych ślepiach, tych samych, dla których tak wiele lat temu stracił głowę.

Stała bezczynnie w progu. Gdyby potrwało to dłużej niż tych kilkanaście sekund, zaniepokojenie z pewnością wzięłoby górę i Everest musiałby odpuścić, lecz ta postanowiła przemówić.

– Było mu bardzo przykro – powiedziała bezbarwnym tonem. – Bardzo, bardzo przykro.

Everest zamarł. Zacisnął ukryte przed światem palce na rąbku poduszki. Nie śmiał się odezwać.

Tymczasem jego małżonka westchnęła ciężko. Nie widział jej miny, ale umiał ją świetnie odwzorować – wyobraźnia podsunęła mu wierną kopię zmartwionej, przeoranej zmarszczkami owalnej twarzy, zwykle pogodnej, z opadającymi ku dołowi kącikami ust. Nienawidził tego widoku. Nienawidził także wszystkiego, co tenże widok przywoływało.

Milczał twardo, nie wstając z łóżka. Tykanie ściennego zegara powoli wpełzało między dwoje małżonków niczym jadowita żmija.

Wreszcie to Everest pierwszy nie wytrzymał napięcia. Odważnie nabrał powietrza do płuc, choć nie poruszając ani o centymetr, lecz elegancko wystrojona kobieta kolejny raz tej nocy uprzedziła jego zamiary.

– Nie sądziłam, że kiedykolwiek to powiem, Ev, ale będę dziś spać na kanapie – oświadczyła cicho.

Tego się nie spodziewał.

– To przecież twoje łóżko, przestań ględzić i chodź – burknął. Naprawdę nie chciał, by zabrzmiało to tak paskudnie jak w rzeczywistości.

– Nie mogę – odparła tym samym, przygaszonym tonem. – To twój syn, Ev. Jak mogłeś mnie tak rozczarować? Jak mogłeś tak rozczarować Aldena?

– Mówiłem – tym razem słowa Everesta zabrzmiały gorzko, bo tego zapragnął. – Powiedziałem wam już wszystko, niczego nie ukrywałem. Nie będę o tym teraz rozmawiać.

– Wyglądał tak… Tak… Przystojnie. Zachwycająco. Byłam taka dumna! A ona…

– Dosyć tych bzdur – uciął mężczyzna. Kropla śliny wystrzeliła z jego ust na dywan. – Kładź się, Adelo.

– Będziesz żałował tej decyzji – szepnęła. – Zobaczysz, Ev. Któregoś dnia nie spojrzysz sobie przez to prosto w oczy.

– Spojrzę! – uniósł się nagle Everest. Złość raptownie wpełzła mu za kołnierz nocnej koszulki i uczepiła się jego pleców swymi ostrymi pazurkami, szepcząc mu do ucha gniewne, podburzające słówka. Zacisnął uparcie powieki jakby wierzył, że jeśli zrobi to dostatecznie mocno, wszystko co denerwowało go w życiu pokornie zniknie. – Wiem, co mówię. On nigdy mnie nie słuchał. Jak był młody to tak, to może wtedy tak, ale potem? Potem było coraz gorzej! Najpierw studia, a teraz to. Czy on tego naprawdę nie widzi? Jak można być tak ślepym? Ta dziewczyna go rujnuje, wykorzystuje nasze pieniądze, wpija się w nie jak zaradna pijawka i ssie, wysysa. Alden potrzebuję tego, Alden tamtego - a sama nawet nie kiwnie palcem! Zwykła, niewychowana smarkula, a wstydziłaby się. A ty, Adelo – przełknął głośno ślinę. – Ty też to dobrze wiesz. Ona go zniszczy. Doprowadzi naszego syna do ruiny. Wiesz to tak dobrze, jak ja, tylko nie masz dość odwagi, by…

Everest urwał. Słowa uwięzły mu w gardle. Wyraźnie czuł czyjąś obecność, a także wpatrujące się w niego intensywnie spojrzenie i był pewien, że żona zwyczajnie zaniemówiła z nadmiaru emocji. Musiała być równie zestresowana co on sam, trwając tak w oczekiwaniu na dalszy ciąg zdania.

Po chwili ciszy poddał się. Wiedział, że to nie przejdzie mu przez przełyk.

Westchnął ciężko, strapiony i smutny. Rozchylił lekko powieki i zajrzał w ciemność nocy osadzoną na ścianie.

– Wybacz, Adelo. Nie powinienem… Może… Nie wiem! – jęknął Everest. Przekręcił się na plecy i wbił wzrok w sufit. Leżał prosto, sztywno. Jak w trumnie. – Myślisz, że jestem złym ojcem? Ja… Nie tego chciałem dla swojego syna. Ale wiesz to, prawda, Adelo? Adelo?

Mężczyzna uniósł się na łokciu i natychmiast znieruchomiał. Jego żona zniknęła, musiała niepostrzeżenie oddalić się do gościnnej sypialni gdy gniewny słowotok stępił mu zmysły. Zamiast niej, w owianym czernią progu dostrzegł inny, z pewnością nieodwzorowujący kobiecego ciała kształt.

Podciągnął tułów bliżej wezgłowia łóżka i mrugał intensywnie usiłując rozpoznać w plamie coś znajomego, lecz podniszczony przez starość wzrok nie potrafił złapać ostrości. Po sypialni rozpływał się jego chrapliwy oddech.

– A więc jesteś – mruknął ponuro Everest, powoli znów rozluźniając napięte mięśnie. Wypuścił z płuc powietrze. Ciemny kształt, choć nie miał wyraźnie zarysowanych żadnych konturów twarzy, przyglądał się mu z dystansu, skupiony i milczący. – Tak myślałem, że niebawem cię tu zobaczę.

Mężczyzna skulił ramiona, szorstką dłonią przejechał po głowie by odnaleźć w gąszczu włosów ich zgolony fragment. Czubkami palców dotknął kwadratowego, nasączonego krwią opatrunku z wyczuwalnymi pod nim szwami, po czym uśmiechnął się pod nosem. Nie sądził, że nadejdzie na to pora tak prędko.

– I co teraz? – parsknął stłumionym, nieco wymuszonym śmiechem. – Kiedy przyszłaś tu rok temu wyglądałaś inaczej, byłaś jakaś cieńsza. Kto wie, może to tobie oddaję to, co ze mnie ucieka, co? Kurwa.

Everest pokręcił przecząco głową. Pochylił się, sięgnął do nocnego stolika i wydobył z szuflady małe pudełeczko. Z namaszczeniem pogłaskał jego wierzch, po czym zdjął wieczko, odłożył na bok na pościel i chwycił w palce jego zawartość – paczkę papierosów wraz z zapalniczką.

– Skoro to mój ostatni dzień, to chyba mogę zapalić, co? – zapytał, lecz w odpowiedzi zawył jedynie wiatr za oknem.