U kresu drogi

Z lasu niosą duszę człowieka,

Drzewa szumią modlitwę cierpliwie,

Bujne kwiaty Chrystus przewleka,

Trawa rosą pokryta ginie.

 

Kosodrzewina szumi w pustce,

Jelenie karmi duch.

Droga ciemnieje w chustce,

W kącie ziemi zanika słuch.

 

Ono czeka w swej potędze

Nie zważając na mój ból.

Śmierć kolebie we swej nędze,

I zabierze ze mnie smól.

U kresu drogi
Autor: Pan_Torrance
Czytano 356 razy
Data dodania: 16.08.2017

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 3

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (8)

  • Frank35 16.08.2017
    Piękny, wręcz przejmujący wiersz.
  • Pan_Torrance 16.08.2017
    Dziękuję. Cieszę się, że ktoś go docenił.
  • Canulas 16.08.2017
    Ja nic mądrego nie dodam. Czasem coś się podoba, bo się podoba. Bardzo ciekawy dobór słów. —5
  • Pan_Torrance 16.08.2017
    Dzięki!
  • qasedwerfdesawer 16.08.2017
    ciekawe, ale co autor miał na myśli? co bylo twoją weną?
  • Pan_Torrance 16.08.2017
    Ten wiersz napisałem ponad rok temu i tak przeleżał w szufladzie kilkanaście miesięcy. Poezja jest od tego, że ją interpretować ;)
  • Rick Grimes 16.08.2017
    rany, naprawdę piękny wiersz. każde słowo tak idealnie wpasowuje się w całość. treść - świetna. nie potrafię wybrać nawet strofy, która najbardziej mi się podoba, ponieważ wszystkie w równym stopniu wprowadzają w niezwykły nastrój wiersza. to jak
    elementy układanki, którą udało ci się złożyć w wspaniały obraz. 5
  • Pan_Torrance 16.08.2017
    Bardzo, ale to bardzo dziękuję! Cieszę się, że Ci się podoba.

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania