Umarłem, więc mogę odejść

Umarłem, więc mogę odejść z głośnym trzaskiem karku

Bo czasu nie mam, nie mam wzroku utkwionego na zegarku

Jest tylko ta durna nuda i słabość i żal na życie zmarnowane

A przecież miało być tak pięknie, szczęście na tacy podane

Ktoś mądry powiedział mi, że trzeba walczyć o takie rzeczy

Nie zgadzałem się, protestowałem, bo to teorii mojej przeczy

Że takie uczucie powinno być we mnie, raz i na zawsze

A kolory, które widzę przed sobą też powinny być jaskrawsze

Tymczasem nic takiego nie istnieje, żywot w cierpieniu ucieka

Chwile szczęścia ulatują, na horyzoncie z pomocą nikt nie zwleka

Chciałbym zawołać was, ale się boję, że powiecie, że jestem słaby

Tak, wiem, ludzie są z natury dobrzy, tylko czyżby aby

Zapytam zatem kto mnie niszczył kiedy z dołu spoglądałem

W czarnej smole zanurzony i tylko kilka rąk wyciągniętych miałem

W moją stronę, inni chętnie by mnie tam na zawsze zostawili

Oni przesiąknięci jadem, jeszcze by się upadkiem moim chwalili

Nie wnikam w ich umysły, za dużo tam chorej nienawiści

Za dużo skupienia tylko na sobie, w zaprzęgu słów egoiści

Chciałbym im wybaczyć, chciałbym by zobaczyli co czuje

Lub na własnej skórze jak wchodzenie w relacje smakuje

Gdy przeszedłeś przez kilka piekieł od przyjaciela do wroga

I straciłeś wiarę w ludzi, tak samo jak w jednego Boga

Który nigdy by nie mógł na takie coś pozwolić lekką ręką

Który by nie mógł być bierny, gdy życie stawało się męką

Możecie powiedzieć, że za łatwo się nad sobą użalam

Że nie jestem silnym mężczyzną, w skórze ofiary się spalam

Czy tak jest naprawdę, to ocenią przecież inni

W dawnych czasach oceniających pełno, a może nie powinni

Bo każdy na moim miejscu mógł się znaleźć, nie było wesoło

Dzień za dniem ból, cierpienie, niezrozumienie i tak w koło

Powtarzał się zaklęty krąg, depresyjna matryca

Pozostawało jedynie patrzeć jak przyszłość mrokiem się nasyca.