Upiór Część I.

Mieszkałam w przeklętym domu [ szykanował mnie przeraźliwy upiór].

Jestem Julita, kiedy mówię ludziom, że mieszkałam, w przeklętym domu słyszę, najczęściej, bajerancko!!!

No cóż, osobiście nie nazwałabym całego tego przeżycia bajeranckim. Mam przyjaciółkę Faustynę, z którą przyjaźnię się od dziecka chodziłyśmy do tej samej szkoły i razem poszłyśmy na ten sam uniwersytet. Nasza uczelnia znajdowała się w innym mieście i musiałyśmy się przeprowadzić przed rozpoczęciem roku akademickiego. Nie chciałyśmy, mieszkać w akademiku więc postanowiłyśmy poszukać jakiegoś miłego mieszkania dla nas dwóch. Wszystkie miejsca które oglądałyśmy miały jakiś mankament, w końcu wpadłyśmy w desperację... I nagle natknęłyśmy się na taki dom, dwupiętrowy dom niemal w centrum miasta, ale w zacisznej dzielnicy, co więcej kosztował grosze. Już to powinno wzbudzić w nas podejrzenia, ale my byłyśmy beztroskie i nie przejmowałyśmy się tym. Nie mogłyśmy uwierzyć w nasze szczęście, kiedy się wprowadzałyśmy, przywitali nas mili ludzie, którzy okazali się naszymi sąsiadami. Jednak mężczyzna był nieco zakłopotany i zapytał nas, czy był jakiś szczególny powód, dlaczego wybrałyśmy właśnie ten dom? Zaśmiałyśmy się, bo myślałyśmy, że żartuje, teraz myślę, że powinnyśmy go były prosić o wyjaśnienia, ale wtedy nie mogłyśmy się doczekać, żeby się wprowadzić i po prostu podziękowałyśmy za życzenia. Wejście do domu było niewidoczne od ulicy, kiedy podeszłyśmy, do progu zobaczyłyśmy miłą kobietę z papierową torbą w rękach.

- Witajcie dziewczęta! Jestem Pani Aurelia. Chciałam Wam przynieść na przywitanie moje słynne tiramisu na lunch. Podejrzewam, że wasi rodzice mieszkają daleko stąd, a wy jeszcze nie umiecie gotować.

Podziękowałyśmy grzecznie Pani Aurelii, i kiedy otwierałyśmy, drzwi chciałam ją zaprosić na kawę jednak kiedy się odwróciłam jej już nie było. Miałyśmy mnóstwo do roboty i stwierdziłyśmy, że zapytamy o nią sąsiadów przy innej okazji. Po raz pierwszy w życiu byłyśmy niezależne i bardzo szczęśliwe. Jedyna rzecz, która nas irytowała to, to, że nie mogłyśmy się wyspać, stwierdziłyśmy, że to dlatego, że śpimy w nowym miejscu. Plusem było, to że kilka razy w tygodniu znajdowałyśmy na progu nową paczuszkę z tiramisu od Pani Aurelii. Nigdy nie miałyśmy możliwości podziękować, ponieważ po naszym pierwszym spotkaniu nigdy jej nie spotkałyśmy. Byłyśmy jednak zbyt zajęte, by myśleć o Pani Aurelii. Nasze problemy jednak wkrótce zaczęły się komplikować. Często budziłam, się w nocy zlana potem po sennym koszmarze szłam, wtedy do kuchni, żeby zrobić sobie herbatę, zwykle znajdowałam tam Faustynę z podkrążonymi oczami i bliską płaczu. Brzmi to, jak drobny problem, ale spróbujcie nie spać przez kilka miesięcy, i wtedy zobaczycie, że to na prawdę daje w kość. Co gorsza, obie myślałyśmy, że zaczynamy mieć halucynacje, przez zaburzenia snu. Zdarzało się, że któraś z nas wchodziła do pokoju i czuła zapach perfum, często czułyśmy powiew wiatru na skórze, mimo że okna były zamknięte. Faustyna przyznała, że ma dokładnie te same odczucia. Zaczęło się robić na prawdę strasznie....

Cdn.