W jednej z małych wiosek w Galilei.

Był to rok 30 n.e. Wiosna była w pełni. W całej Judei i Galilei Żydzi przygotowywali się do jednego z najważniejszych świąt w ich kalendarzu - Paschy. Było to święto upamiętniające wyjście Izraelitów z niewoli egipskiej pod przewodnictwem Mojżesza. Było to święto, podczas którego spożywano baranka paschalnego, chleb przaśny i zioła gorzkie. Było to święto, podczas którego opowiadano dzieciom historię wyzwolenia i cudów Bożych.

Pascha była także jednym z trzech świąt pielgrzymkowych, kiedy to wszyscy mężczyźni Żydzi mieli obowiązek udać się do Jerozolimy i stanąć przed obliczem Pana Boga w Świątyni Jerozolimskiej. Dwa pozostałe święta pielgrzymkowe to Pięćdziesiątnica (Szawuot), upamiętniająca otrzymanie Prawa na górze Synaj, i Namioty (Sukkot), upamiętniająca wędrówkę po pustyni.

W jednej z małych wiosek w Galilei mieszkała rodzina Żydów, która należała do grupy religijnej zwanej faryzeuszami. Byli to ludzie gorliwie przestrzegający Prawa Mojżeszowego i tradycji żydowskiej. Byli to ludzie szanowani i wpływowi w swojej społeczności.

Rodzina ta składała się z ojca - Jonatana, matki - Miriam i czterech synów: Jakuba, Szymona, Józefa i Beniamina. Byli to chłopcy w wieku od dziesięciu do dwudziestu lat, którzy uczyli się Pisma Świętego pod okiem lokalnego rabina.

Jonatan był bogatym i szlachetnym człowiekiem. Posiadał duże gospodarstwo rolne, na którym uprawiał zboże, oliwki i winogrona. Sprzedawał swoje produkty na targach i handlował z innymi Żydami i poganami. Był także aktywnym członkiem synagogi i rady starszych.

Miriam była pobożną i cnotliwą kobietą. Zajmowała się domem i dziećmi. Przygotowywała posiłki według zasad koszerności. Modliła się codziennie o błogosławieństwo dla swojej rodziny i narodu.

Jakub był najstarszym synem Jonatana i Miriam. Miał dwadzieścia lat i był już żonaty z Rebeką - córką innego faryzeusza z sąsiedniej wioski. Jakub pomagał swojemu ojcu w prowadzeniu gospodarstwa i handlu. Był mądrym i pracowitym mężczyzną. Marzył o zostaniu rabinem lub uczonym Prawa.

Szymon był drugim synem Jonatana i Miriam. Miał osiemnaście lat i był zaręczony z Racheli - córką bogatego kupca z Tyberiady. Szymon był odważnym i walecznym mężczyzną. Lubił polować, jeździć konno i ćwiczyć walkę mieczem. Marzył o zostaniu żołnierzem lub przywódcą ludu.

Józef był trzecim synem Jonatana i Miriam. Miał szesnaście lat i był jeszcze kawalerem. Józef był cichym i skromnym mężczyzną. Lubił czytać, pisać i rysować. Marzył o zostaniu pisarzem lub artystą.

Beniamin był najmłodszym synem Jonatana i Miriam. Miał dziesięć lat i był jeszcze dzieckiem. Beniamin był radosnym i ciekawym świata chłopcem. Lubił bawić się, śpiewać i tańczyć. Marzył o poznaniu wielu ludzi i miejsc.

Rodzina ta żyła w zgodzie i miłości. Przestrzegali Prawa Bożego i kochali swój naród. Czekali na przyjście Mesjasza - obiecanego przez proroków Zbawiciela Izraela.

W tym roku rodzina ta postanowiła udać się razem na pielgrzymkę do Jerozolimy na święto Paschy. Była to dla nich wielka okazja i zaszczyt. Nie każdy miał taką możliwość i takie środki, aby podróżować do Świętego Miasta.

Jonatan wynajął wielbłądy i osły, na których mogli jechać on, jego żona i synowie. Spakował także namioty, ubrania, jedzenie, wodę i pieniądze. Zabrał także baranka paschalnego, który miał złożyć w ofierze w Świątyni.

Miriam przygotowała chleb przaśny, zioła gorzkie i wino, które miały być spożywane podczas wieczerzy paschalnej. Zabrała także świeczniki, kadzidła i modlitewniki, które miały służyć do modlitwy i nabożeństwa.

Jakub, Szymon, Józef i Beniamin pomagali swoim rodzicom w pakowaniu i przygotowywaniu się do podróży. Byli podekscytowani i pełni oczekiwań. Nie mogli się doczekać, aby zobaczyć Jerozolimę i Świątynię.

Wreszcie nadszedł dzień wyjazdu. Rodzina pożegnała się ze swoimi krewnymi, sąsiadami i przyjaciółmi. Wyruszyli w drogę wraz z innymi pielgrzymami z Galilei. Mieli przed sobą ponad sto kilometrów do pokonania.

Podróż była długa i trudna. Musieli pokonywać góry, doliny, rzeki i pustynie. Musieli unikać niebezpieczeństw ze strony zbójców, zwierząt i chorób. Musieli znosić upał, zimno, głód i pragnienie.

Ale podróż była także piękna i radosna. Podziwiali krajobrazy, zwiedzali miasta i wsie, poznawali ludzi i zwyczaje. Śpiewali pieśni, opowiadali historie, dzielili się doświadczeniami. Modlili się razem, dziękowali Bogu za Jego opiekę i prosili o Jego błogosławieństwo.

Po kilku dniach podróży dotarli do Jerozolimy. Byli zachwyceni widokiem Świętego Miasta. Zobaczyli jego mury, bramy, wieże i pałace. Zobaczyli jego ulice, place, targi i sklepy. Zobaczyli jego ludzi - Żydów z różnych krajów i języków.

Ale przede wszystkim zobaczyli Świątynię Jerozolimską - dom Boga na ziemi.

Była to ogromna i wspaniała budowla, zbudowana z białego marmuru i ozdobiona złotem i srebrem. Była to budowla, która składała się z kilku dziedzińców, sal i komnat. Była to budowla, w której znajdowało się najświętsze miejsce - Święte Świętych, gdzie spoczywała Arka Przymierza.

Rodzina była pod wrażeniem i pełna podziwu. Czuli się zaszczyceni i wzruszeni. Czuli się blisko Boga i Jego obecności.

Rodzina udała się do dziedzińca kobiet - miejsca, gdzie mogli wejść zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Tam złożyli swoje ofiary i datki na rzecz Świątyni. Tam wysłuchali modlitw i błogosławieństw kapłanów. Tam zaśpiewali psalmy i hymny.

Potem rodzina udała się do dziedzińca Izraela - miejsca, gdzie mogli wejść tylko mężczyźni. Tam zobaczyli baranka paschalnego, który był zabijany i pieczony przez kapłanów. Tam otrzymali kawałek mięsa baranka, który mieli zjeść podczas wieczerzy paschalnej. Tam uczestniczyli w obrzędzie oczyszczenia i poświęcenia.

W końcu rodzina udała się do dziedzińca kapłańskiego - miejsca, gdzie mogli wejść tylko kapłani. Tam zobaczyli ołtarz całopalenia, na którym składano ofiary ze zwierząt i roślin. Tam zobaczyli kadzielnicę, na której paliło się kadzidło o przyjemnym zapachu. Tam zobaczyli basen z wodą, w której kapłani myli swoje ręce i nogi.

Rodzina nie mogła wejść do tego dziedzińca, ale mogła go oglądać z pewnej odległości. Byli pełni szacunku i ciekawości. Byli świadkami służby i ofiary kapłanów.

Rodzina spędziła cały dzień w Świątyni. Byli zmęczeni, ale szczęśliwi. Byli spełnieni i błogosławieni.

Wieczorem rodzina udała się do domu gościnnego, gdzie wynajęli pokój na czas swojego pobytu w Jerozolimie. Tam przygotowali się do wieczerzy paschalnej - najważniejszego posiłku podczas święta Paschy.

Wieczerza paschalna była to uroczysta kolacja, podczas której spożywano baranka paschalnego, chleb przaśny, zioła gorzkie, sałatkę z chrzanu i jabłek oraz wino. Była to kolacja, podczas której opowiadano historię wyjścia Izraelitów z Egiptu i cudów Bożych. Była to kolacja, podczas której dziękowano Bogu za Jego miłość i wierność.

Rodzina usiadła do stołu i rozpoczęła wieczerzę paschalną według ustalonego porządku. Najpierw Jonatan, jako głowa rodziny, wypowiedział błogosławieństwo nad winem i podzielił się nim ze wszystkimi. Potem umoczył zioło gorzkie w wodzie słonej i podał je każdemu. Potem złamał chleb przaśny i zachował jeden kawałek na później. Potem opowiedział historię wyjścia z Egiptu, zadając i odpowiadając na pytania swoich synów. Potem podziękował Bogu za Jego dobroć i opiekę. Potem zjadł kawałek baranka paschalnego i podał go każdemu. Potem zjadł sałatkę z chrzanu i jabłek i podał ją każdemu. Potem znalazł ukryty kawałek chleba przaśnego i podzielił się nim ze wszystkimi. Potem wypowiedział błogosławieństwo nad winem i podzielił się nim ze wszystkimi. Potem zaśpiewał psalmy pochwalne i podziękował Bogu za Jego zbawienie.

Rodzina była pełna radości i wdzięczności. Czuli się zjednoczeni ze sobą i z Bogiem. Czuli się częścią wielkiego cudu.

Po wieczerzy paschalnej rodzina poszła spać. Mieli przed sobą kolejne dni świętowania Paschy i pielgrzymowania do Jerozolimy. Mieli przed sobą kolejne doznania i przeżycia.

Rodzina była szczęśliwa i błogosławiona. Byli prawdziwymi Żydami.

Koniec. 😊