W sercu Kresów

W sercu Kresów, gdzie domy stały,

Gdzie pola zbożem złotym się mieniły,

Tam, gdzie przeszłość z teraźniejszością się splatały,

Wspomnienia o utraconym domu wciąż żyły.

Ojcowizna, co w sercach się zachowała,

Choć los rozrzucił daleko dzieci jej,

To ziemia, co w pamięci się utrwaliła,

Jako symbol straconego, lecz kochanego świata - pełnej nadziei mej.

Wiatr niesie pieśń przez Kresy, przez lata,

O domach, co już nie stoją, lecz w sercach trwają.

To tam, gdzie każdy kamień historię ma zapisaną,

Gdzie dusze przodków wciąż po polach błąkają.

Kresy - to więcej niż słowo, to uczucie,

To tęsknota za tym, co było, a czego już nie ma.

To miłość do ziemi, co w sercu się kłębi,

To pamięć o domu, co w duszy pozostaje - jak wieczna poema.