Wędrowiec (fragment)

Był zewsząd otoczon wilgotnym westchnieniem

Co z piersi leśnej wydarło się,

A szumy kryniczne szeptały nagląco,

By został, by usiadł i zapadł w sen

A wicher z obłoków, pędzący światami

w naporze gałęzi powstrzymał się

I cisza zapadła stłumionym echem

Dreszczem co przebiegł omszłym pniem.

Wędrowcem był przecie, ten człowiek głęboko

W przestrzeni nietkniętej, zielonych rzek,

Co płyną doliną, cienistym potokiem

Lecz z bystrz nieruchomych nie biegnie szmer

Ścieżyną niknącą w korzeniach drzew

Wśród krzewów paproci, jagodnych i traw

Chroboce krok nagły, pośpiesznym rytmem

By zdążyć nim skończy się jasny dzień

Nim wieczór krwistą zachodu posoką

I ciemność nastanie, po nieba szczyt,

A cienie z serca lęki wywloką

I drżeniem przepełni się ludzki byt.

(...)

Stary, niedokończony poemat, nie bardzo pamiętam co tam miało być dalej. Był pisany z grubsza pod melodię piosenki SDM "Ciało me wklęte w korowód istnienia" choć nie zachowuje ściśle jej budowy rytmicznej (przeplatające się wersy 11 i 10 zgłoskowe) ani rymów.