What now?

I

Nagle się obudziłam… powoli próbowałam złapać oddech, ale czułam, że to trudne zadanie. Czułam jakby ktoś przygniatał moją klatkę. Dusiłam się. Czułam palący ból wewnątrz siebie. Czułam jak lecą mi łzy, bezsilne łzy. Nie wiedziałam co się dzieję, bałam się. Próbowałam krzyczeć, ale nie słyszałam nawet własnego głosu. Moje myśli zagłuszały całą otaczającą rzeczywistość. Cały czas powtarzałam w głowie: „Co teraz? Myśl Jane, myśl”. Nie wiedziałam od czego zacząć, czy próbować dalej krzyczeć, czy walczyć z piekącym bólem i postarać się wstać. Wszystko poszło nie tak, jeden mały błąd doprowadził mnie do tego miejsca. Ale jakiego? Co to za miejsce, czy to dom, piwnica, statek? A może coś w ogóle innego. Po plecach przeszły mnie ciarki, czułam jak kolejna łza ozdabia mój policzek. Pustka, nicość, ciemność tylko to czułam, widziałam, słyszałam.

Co dalej miało nastąpić? Cały czas tylko to siedziało w mojej głowie. Starałam sobie przypomnieć jak w ogóle znalazłam się w tym miejscu, odruchowo złapałam się za głowę i od razu poczułam coś mokrego, lepkiego. Moja pierwsza myśl była trafna – krew. Czułam ją na całej głowie, moje włosy były wręcz oblane nią. Zaczęłam nerwowo dotykać całego swojego ciała. Oprócz niewielkich ran na rękach i głowie, nie znalazłam niczego niepokojącego. Odetchnęłam z ulgą, oparłam lekko głowę o ścianę i zostało mi tylko jedno- czekanie. Miejsce w którym się znajdowałam było ciemne, żadnej lampki, okna, jakiegokolwiek dopływu światła. Przeszłam cały pokój, był kompletnie pusty. Dotykałam ściany, by wyczuć jakiś włącznik światła, drzwi bądź cokolwiek innego. Nerwowo machałam rękoma żeby znaleźć coś więcej niż zimne ściany. Nie znalazłam niczego, z bezradności zaczęłam kopać, krzyczeć uderzać pięściami o ściany. Rozpierało mnie od środka, czułam ogromną moc wydostania się z tego pomieszczenia, ale cała ta energia przeobraziła się w bezsilność i płacz, gdy zdałam sobie sprawę, że jestem całkiem sama.

Tak mijały dni, nawet nie wiem ile. Nie wiedziałam kiedy jest noc, a kiedy dzień. Cały czas ciemność. Zaczęłam się przyzwyczajać, myślałam o tym nawet jak umrę. Przecież będąc tu bez picia i jedzenia długo nie wytrzymam. Przez głowę przelatywało mi miliony pomysłów by nie musieć się tak męczyć i zadręczać tym miejscem. Wszystkie moje myśli, przepędził pewny hałas. Usłyszałam otwierające się drzwi. Rozglądałam się skąd dochodzi dźwięk.. nagle ku moim oczom ukazał się otwór w suficie. Próbowałam coś dostrzec, jednakże na marne, coś jasnego oślepiało moje oczy, było zbyt silne bym mogła zobaczyć cokolwiek. Zaczęłam więc krzyczeć:

-Gdzie jestem? Wypuść mnie!

Cały czas próbując coś zobaczyć patrzyłam w górę, nagle usłyszałam spadającą rzecz na ziemie. Gdy ruszyłam po nią, otwór od razu się zamknął. Jeszcze raz spojrzałam w górę i ze zrezygnowaniem podniosłam rzecz, od razu wyczułam co to jest. Była to latarka, w pierwszej chwili chciałam spróbować włączyć ją, ale bałam się co zobaczę. Nie mogłam czekać w niepewności, dlatego w mgnieniu oka dotknęłam włącznika. To co ukazało się moim oczom, było nieprawdopodobne. Szklane pomieszczenie, całe wypełnione lustrami. Wszędzie widziałam siebie i niedowierzałam. Podeszłam bliżej do jednego z luster. Zobaczyłam całą siebie, brudną, zmęczoną z przestraszoną twarzą. Dotknęłam swojego odbicia i nie wiedziałam co dalej… zobaczyłam tylko płynące łzy.

CDN…