Wiceprezydent Do Spraw Bezpieczeństwa

Pan Kaczor był dumny ze swojej pracy. Jako wiceprezydent do spraw bezpieczeństwa, miał za zadanie nadzorować działania rządu w zakresie obrony narodowej, zwalczania terroryzmu i cyberprzestępczości. Był lojalnym i zaufanym współpracownikiem prezydenta, który doceniał jego kompetencje i doświadczenie. Pan Kaczor nie miał jednak łatwego życia. Musiał często zmagać się z zagrożeniami, kryzysami i konfliktami, które wymagały szybkiego i skutecznego działania. Nie mógł też liczyć na wiele wsparcia ze strony opinii publicznej, która uważała go za zbyt surowego i bezwzględnego. Pan Kaczor nie przejmował się tym jednak. Wierzył, że robi to, co najlepsze dla kraju i jego obywateli.

Jednego dnia, Pan Kaczor otrzymał pilną wiadomość od swojego doradcy. Okazało się, że doszło do ataku hakerskiego na systemy informatyczne rządu. Nieznani sprawcy włamali się do bazy danych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i skradli poufne informacje dotyczące obywateli, funkcjonariuszy i agentów. Ponadto, zablokowali dostęp do systemu i zażądali okupu w wysokości 100 milionów euro w kryptowalucie. Jeśli rząd nie zapłaci w ciągu 24 godzin, grozili ujawnieniem danych w sieci.

Pan Kaczor natychmiast zwołał naradę kryzysową z udziałem prezydenta, ministra spraw wewnętrznych, szefa ABW i ekspertów od cyberbezpieczeństwa. Dyskutowali nad możliwymi scenariuszami i sposobami rozwiązania sytuacji. Pan Kaczor był zdania, że należy odrzucić żądania hakerów i podjąć próbę odblokowania systemu siłami własnymi lub przy pomocy sojuszników. Uważał, że zapłacenie okupu byłoby aktem słabości i zachętą do kolejnych ataków. Prezydent jednak nie był pewien tego pomysłu. Obawiał się, że hakerzy dotrzymają słowa i ujawnią dane, co mogłoby mieć katastrofalne skutki dla bezpieczeństwa narodowego i społecznego. Zastanawiał się, czy nie lepiej zapłacić okup i spróbować odzyskać pieniądze później.

Pan Kaczor nie zgadzał się z prezydentem i próbował go przekonać do swojego stanowiska. Argumentował, że zapłacenie okupu nie gwarantuje zwrotu danych i odblokowania systemu. Podkreślał też, że hakerzy mogą być powiązani z wrogimi państwami lub organizacjami terrorystycznymi, które będą wykorzystywać skradzione informacje do szantażu lub sabotażu. Przekonywał też, że Polska ma wystarczające zasoby i umiejętności, aby stawić czoła cyberatakowi i odnaleźć sprawców.

Prezydent jednak nie dał się przekonać. Stwierdził, że ryzyko ujawnienia danych jest zbyt duże i że nie może narażać życia i bezpieczeństwa milionów ludzi. Powiedział też, że ma prawo podejmować ostateczne decyzje jako głowa państwa i że Pan Kaczor musi się podporządkować jego woli. Zażądał od Pana Kaczora, aby przygotował procedurę zapłaty okupu i nawiązał kontakt z hakerami.

Pan Kaczor był zszokowany i rozczarowany postawą prezydenta. Uważał, że to błąd i że poddaje się szantażowi. Nie chciał się jednak sprzeciwiać prezydentowi i narazić się na oskarżenie o niesubordynację lub zdradę stanu. Zdecydował się więc wykonać polecenie prezydenta, ale nie bez pewnego planu. Postanowił wykorzystać swoje kontakty i wpływy, aby zorganizować tajną operację mającą na celu odbicie systemu i schwytanie hakerów. Nie informował o tym nikogo, nawet swojego doradcy. Liczył na to, że uda mu się rozwiązać kryzys zanim prezydent zapłaci okup.

Pan Kaczor skontaktował się z hakerami za pośrednictwem anonimowego kanału komunikacyjnego. Przekazał im, że rząd jest gotowy zapłacić okup, ale potrzebuje dowodu, że hakerzy mają dostęp do danych i systemu. Hakerzy wysłali mu fragment bazy danych z nazwiskami i numerami PESEL kilku tysięcy obywateli. Pan Kaczor sprawdził, czy dane są prawdziwe i potwierdził hakerom, że rząd jest zadowolony z dowodu. Poprosił ich o podanie adresu portfela kryptowalutowego, na który ma zostać przelany okup.

W tym samym czasie, Pan Kaczor skorzystał z pomocy swojego starego przyjaciela, który był byłym agentem ABW i ekspertem od cyberbezpieczeństwa. Poprosił go, aby spróbował namierzyć hakerów i odblokować system. Przyjaciel Pana Kaczora zgodził się mu pomóc i zaczął pracować nad rozwiązaniem problemu. Wykorzystał swoje umiejętności i sprzęt, aby prześledzić ślad hakerów i znaleźć ich lokalizację. Okazało się, że hakerzy działali z pewnego mieszkania w Warszawie. Przyjaciel Pana Kaczora poinformował go o tym i zaproponował, aby wezwać jednostkę antyterrorystyczną, która mogłaby zatrzymać hakerów.

Pan Kaczor podziękował mu za pomoc i zadzwonił do swojego znajomego z policji. Poprosił go, aby zorganizował akcję antyterrorystyczną w celu aresztowania hakerów. Znajomy Pana Kaczora był zdziwiony jego prośbą, ale nie zadawał pytań. Wiedział, że Pan Kaczor jest ważną osobą i że ma swoje powody. Zgodził się więc na współpracę i wysłał grupę antyterrorystyczną pod wskazany adres.

Pan Kaczor czekał na wynik akcji z napięciem. Miał nadzieję, że wszystko pójdzie zgodnie z planem i że uda mu się pokonać hakerów. Nie wiedział jednak, że hakerzy byli przygotowani na taką ewentualność. Zanim policja dotarła do ich mieszkania, hakerzy uruchomili program samozniszczenia, który usunął wszystkie dane z ich komputerów i dysków twardych. Następnie uciekli przez tylną klatkę schodową, zostawiając za sobą pustkę.

Gdy policja wtargnęła do mieszkania, nie znalazła tam nikogo ani niczego. Byli za późno. Pan Kaczor otrzymał wiadomość od swojego znajomego z policji, który poinformował go o niepowodzeniu akcji. Pan Kaczor był zdruzgotany i rozczarowany. Nie tylko nie udało mu się złapać hakerów, ale też stracił szansę na odzyskanie danych i systemu. Teraz musiał stawić czoła konsekwencjom swojej decyzji.