Wieczna mara

Na zgliszczach narodzi się świat,

pochłonięty smutkiem żalu.

Razem staniemy na drodze

powoli tocząc się w marze.

Kwiaty na nowo rozkwitną,

zaplątując swe stopy człowiecze.

Słońce rozbłyśnie promieniem

i znowu staniemy na prochach braci.

A kiedy na nowo roznieci się pożar.

Ponownie powstanie człowiek,

przyzwyczajony do wiecznej mary.