Wiersz o wenie

Siedząc poniekąd w bibliotece

poszedłem po teczkę.

Tam napisane drobnym maczkiem było,

że pan prezydent podobno zginął.

Układając zdania raz po razie,

zająć się tą sprawą nie mogłem - bo pisałem.

Telewizor głośno huczy,

rozhulały się panienki.

Do tańca proszą kawalerów,

by potem pisać z nimi sprośne piosenki.

Malując poniekąd brutalną rzeczywistość,

piosenki sprośne okazały się być proste.

Wystarczyło kilka zdań, razem siedem

i już mamy sprośną piosenkę.

Nawet Margerita jej zazdrości,

cóż za wyczyn i mądrości?

Nuncjusz - kał, Nuncjusz - papier,

Nuncjusz wysrać się nie może wcale.

Chyba go dopadła tegoroczna biegunka

i napadła z rewolwerem.

Teraz krzyczy ,,kurwa, gnoju

oddaj mi tą Aspirynę,

jestem duchem Kawalera

i złapała wnet go wena*!"

Nuncjo wierzyć tu nie może,

co jest prawdą - a co fałszem.

Czy to te piosenki sprośne...?

Kto to wie, doktorze?

* Wena - biegunka, sraczka.