Wieszcz - Prolog (I'mBackInBlack)

Drzwi do domu otwarły się z cichym skrzypieniem, a do środka wkroczył brunet o cherlawej posturze i lekkiej bródce, ubrany w luźną, kraciastą koszulę i bojówki. Zmrużył czerwone oczy i poprawił okulary, zmierzając w stronę kuchni. Rzuciwszy torbę na podłogę, opadł na jedno z krzeseł. Dopiero teraz zauważył, jak wpatrują się w niego dwie pary oczu.Poczuł zmieszanie, nie dawszy jednak tego po sobie poznać, zabierając się za jedzenie obiadu, który już dawno zdążył wystygnąć.

- Filip, wiesz o tym, że lekcje skończyłeś cztery godziny temu, prawda? - zapytała matka, która, podobnie jak reszta familii, zakończyła już posiłek. Niezrażony chłopak konsumował dalej kotleta, udając, że słowa matki do niego nie trafiają. - Młody człowieku, mówię do ciebie.

- Tak, mamo. - odburknął bardziej sam do siebie. - Skończyłem o 16:25, wiem.

- A która jest teraz godzina, skoro mamy za sobą już taki obiecujący start? - Kobieta założyła ramiona na piersi, nie kryjąc ironii w głosie. Brunet przewrócił oczami, po czym wzdychając donośnie, odparł:

- Dwudziesta trzydzieści trzy.. Nie, czekaj! Trzydzieści cztery. - odrzekł, wpakowawszy sobie widelec pełen ziemniaków i surówki do ust. Shady, czarno-biały bullterier zaszczekał donośnie, domagając się części obiadu. Filip zaśmiał się cicho, po czym zrzucił na podłogę część zawartości talerza, a pies natychmiastowo przystąpił do pałaszowania dodatkowej porcji pyszności. Mężczyzna, który krytycznym wzrokiem przyglądał się chłopakowi znad kubka kawy, postanowił zabrać głos.

- Ja rozumiem słodką osiemnastkę i to, że już niedługo praktycznie wcale nie będziemy cię w naszym domu widywać, ale to dopiero za miesiąc, słodziutki. Coraz mniej z nami rozmawiasz... - mówiąc to, upił łyk brązowego płynu, po czym podjął. - Posłuchaj Filip, może jest coś, o czym chciałbyś am powiedzieć? Ukrywasz coś może...

- Co miałbym ukrywać? Przestańcie robić jakieś konspiracje, wydaje się wam.- Chłopak wstał, po czym zabrawszy torbę, ruszył w stronę swojego pokoju, położonego na półpiętrze.- Słuchajcie, rozumiem wszystko.Spokojnie, nic mi się nie stanie. Jestem dorosły, mamo. Tato... Nie chciałem tak powiedzieć. Po prostu jesteście nadopiekuńczy. To tyle. Idę pracować nad projektem.

- Znasz Josha, prawda? - zapytał ojciec.

- Roger, nie rozmawiajmy o tym. - napomknęła matka, wodząc zaniepokojonym spojrzeniem od Filipa, do męża. - On na pewno...

- Cicho, Mel. Filip, to jak, znasz go? - Roger podszedł do chłopaka, mierząc go poważnym spojrzeniem. Wprawne oko dostrzegłoby wahanie w oczach bruneta. Milczał ponuro, a jego dłonie zacisnęły się w pięści. - To był twój przyjaciel, prawda? No właśnie... Bo widzisz... Ostatnio słyszałem, że nie ma go już z nami. Jego rodzice kazali cię spytać o to... Czy może wiesz, co...

- Nic nie wiem. Dajcie mi spokój. - Chłopak zmarszczył brwi i zmrużył powieki,próbując zahamować łzy, które od chwili próbowały uparcie znaleźć ujście z jego oczu. - Zostawcie mnie.

Wdrapawszy się po schodach, wkroczył do swego pokoju i zatrzasnąwszy drzwi, padł na łóżko.

Josh Corniger i Filip Wellington znali się od dziecka. Ten pierwszy zawsze wiódł prym - przystojny, bogaty i mądry, miał powodzenie u kobiet i nie tylko. Jednak do zabaw, wypadów na miasto czy imprez nie wybierał nikogo innego, tylko zwykłego, szarego Filipa - chłopaka, który ze wsi, przeprowadził się do Bridgerfar, małego miasteczka. Spędzili razem wiele wspaniałych chwil, które ułożyły się w 17 lat. A potem... Potem wszystko zaczęło się walić. Josh niby pozostawał taki sam, a jednak Filip czuł, jak oddalają się od siebie coraz bardziej. W końcu jedyną drogą kontaktu, był chat internetowy. Kompan Wellingtona zawsze był osobą towarzyską, otaczał się gronem znajomych, tych zaufanych i tych... Innych. Najbliżej jednak był właśnie z samym Filipem. Brunet nie wiedział, dlaczego jego przyjaciel zmieniał się powoli w apatycznego nastolatka bez chęci do życia i ze skłonnościami samobójczymi, od których sam próbował Cornigera niejeden raz odwieść.

A gdy kontakt urwał się całkowicie, a Josha poszukiwała policja, Filip zobaczył to na własne oczy. Wychudzony blondyn, o rozbieganym spojrzeniu i spierzchniętych wargach, skulony w piwnicach technikum. To nie samobójstwo, a Wellington doskonale o tym wiedział. Mimo iż policja znalazła ciało, które wisiało na napiętym, skórzanym pasie, przybitym do rury. Obok leżał młotek i para gwoździ. Nie wykryto udziału osób trzecich. Funkcjonariusze stwierdzili, iż pan Joshua Coringer targnął się na własne życie z efektem pozytywnym - co za ironia, pomyślał Filip.

Widział wątłe ciało Josha. I para złocistych oczu w ciemności. Dwójka ślepi, które były widoczne jedynie dla przyjaciół.Zawsze wmawiali sobie, że to przywidzenie, że tak naprawdę w ciemnościach nic się nie czai. Nie ma żadnego zagrożenia. Że owe miodowe tęczówki są jedynie wytworami ich wyobraźni, po zbyt dużej dawce alkoholu. Jednak każdy z nich wiedział, że jakiejkolwiek wymówki by nie użyli, oczy nadal pozostaną na swoim miejscu. Martwe, nie mrugające. Po prostu były.

Filip był pewien jednej rzeczy w stu procentach - Josh był martwy, zanim zawisł na swoim własnym pasku od spodni.

Nie było go w piwnicy - więc dlaczego tak dokładnie widział wszystkie te makabryczne rzeczy? Krzyczał przez sen, matka mu to powiedziała. Płakał. Zmoczył się. Wszystko było jednym wielkim koszmarem, niby to wyświetlanym w kinie 3D, a brunet był widzem. Widzem każdego z makabrycznych spektakli. I te oczy.

Filip Wellington miał wizję - i bynajmniej, nie był to wytwór chorego umysłu. Te okropne obrazy nawiedzały go od kiedy skończył trzynaście lat, nie mówił jednak o nich nikomu, oprócz Josha, który zawsze wyśmiewał relacje przyjaciela i kwitował je słowami "Ty to masz mocny towar, stary.". Brunet wiedział, że były prawdziwe. Był tego pewien. Nawet bardziej, niż pewien.

Z rozmyślań wyrwał go głos ojca:

- Filip, otwórz drzwi. Porozmawiaj, ze mną synu! - Ukłucie bólu niemal ogłuszyła chłopaka. Przekrwionymi oczyma spojrzał w stronę lustra, przed oczyma zamajaczyły mu czarne plamy. Łyknął naraz trzy tabletki przeciwbólowe, jednak na niewiele to się zdało. Sturlał się z łóżka na podłogę. W mroku zobaczył parę złotych ślepi. - Filip. wszystko w porządku?!

Łomotanie do drzwi, a może to bicie jego własnego serca? Nie wiedział tego. Poczuł, że zbiera się mu na wymioty i zanim się zorientował, zawartość jego żołądka wylądowała na brązowych panelach.

- Filip! - Melanie Wellington wpadła do środka przez drzwi, wyważone łomem przez Rogera. Kobieta ujęła bladą i naznaczoną potem twarz chłopaka w swoje szorstkie, przepracowane dłonie. - Skarbie, już dobrze. Patrz na mnie, nie zamykaj oczu... Tata już dzwoni po pogotowie. Skarbie, proszę.

Nie słyszał tego. Omdlenie dopadło go bardzo szybko, powieki opadły ciężko, a głowa nadal pulsowała tępym bólem. Żołądek skręcał się, gdyż nie posiadał zawartości, którą mógłby zwrócić. Serce łomotało jak oszalałe.

A żółte oczy wyzierały ponuro spod łóżka