Wilczyca

W mroku puszczy, gdzie szumią stare sosny,

Zwierzęta zgromadziły się w ciszy, jak szare cienie.

Człowieka prowadzą, stawiają przed obliczem wilczycy,

która włada mądrością.

Co go sprowadziło w te gęste ostępy?

Czy jego czyn był słuszny, czy błąd, który truje sny?

Las tnie bez litości, niszczy nasz dom, nasz świat,

Zabija rodziny, mówiąc - to prawo natury, jakże bym skłamał.

Bezczelnie łamie prawa,

Nie szanuje kwiatów, które cudownie pachną.

Posłuchajmy, co na swoją obronę powie,

Czy zdoła ułagodzić gniew zwierząt, które w milczeniu stoją.

Padł na kolana, łzy płyną mu z oczu jak deszcz,

Błaga o przebaczenie, o litość, jakże mu ciężko.

Obiecuje zmiany, że już nie skrzywdzi, obiecuje z całego serca,

Że będzie żył w zgodzie z naturą, by móc ocalić swoje życie.

Taki jest człowiek - słaby, gdy w pułapce,

Zrobi wszystko, by ocalić życie, by móc uciec.

Odejdź teraz, jesteś znów wolny,

Ale pamiętaj - czuwamy nad tobą, jak surowi strażnicy.

Mamy oczy i uszy wszędzie, patrzymy bystrzej niż ty,

Lepsze od waszych, o wiele bystrzejsze, pamiętaj o tym.

Jeśli znów ręka twoja skrzywdzi istotę, nawet małą,

Nawet małego ptaszka, czeka cię sroga kara.

Pamiętaj o słowach mądrej wilczycy,

Dbaj o naturę, szanuj jej piękno, które lśni wokół.

Żyj w zgodzie ze zwierzętami i lasem, który tętni życiem,

Bo tylko w ten sposób odnajdziesz

prawdziwą radość, pamiętaj o tym.

Autor wiersza

Damian Moszek