woda na młyn

połamane skrzydła nie wzbiją się ku niebu

zgarbione na brzegu wartkiej wody

przyklękną bezdomne wiatraki

kamienne żarna

w ciemności będą mielić nicość

uschną bez wody

mętne wspomnienia

z tej mąki chleba nie będzie

głodne dzieże zaskrzypią pod ławą

podłogę przeciąg kurzem zamiecie

serca spiętrzy nadzieja

na wieczność

Komentarze (18)

Bożena Joanna 03.02.2020

Uwielbiam wiatraki, te na Mazurach bywają fantastyczne. Giną w zapomnieniu, a szkoda, gdyż tak pięknie ozdabiają krajobraz. Smutny ich los, wyszły z użycia, ale trudno o nich zapomnieć. Piękny choć przygnębiający wiersz. Serdecznie pozdrawiam!

Pasja 03.02.2020

Pięknie dziękuję za wiatraki. Są wpisane w nasz krajobraz, ale coraz ich mniej.
Serdecznie pozdrawiam

Ozar 03.02.2020

Kurde czytałem kilka razy i jakoś nie kumam przesłania. Nie wiem czy te wiatraki są głównym wątkiem czy może tylko metaforą. Co to są dzieże? Bo nigdzie nie znalazłem tego hasła. Jedno muszę przyznać tekst dobry choć Kufa nie kumam przesłania za cholerę co mnie wkurza. Jeśli można drobna podpowiedź...

Pasja 03.02.2020

Witaj Ozar
Wszystko o czym myślisz jest ok. wiatraki i wspomnienie, przemijanie i zapomnienie. Co czytelnik zobaczy to jest jego.
Jesteś szalenie szczery i za to cię lubię:)
A dzieża to:
Za wikipedią
Dzieża – naczynie służące do rozczyniania[a] mąki i wyrastania ciasta chlebowego. Wykonane było z drewnianych klepek (najczęściej lipowych, świerkowych lub najwyżej cenionych – dębowych) i obręczy. Szersze u dołu niż u góry. Dzieża zwykle była bez wieka, ale czasem spotykało się wieko (pokrywę) wyplecioną ze słomy.
Do pieczenia chleba nie zużywano całego rozczynionego ciasta. W dzieży pozostawiano jego niewielką ilość, która służyła do zakwaszenia nowego ciasta do następnego wypieku. Tę pozostałość na Mazowszu i Podlasiu nazywano „zakwaskiem”, „zaczynem” lub „bątką”.

Ciepło pozdrawiam

Piotrek P. 1988 03.02.2020

Pasja, moim zdaniem ten tekst jest dobry. Może on zabrać osobę czytającą w jej myślach do innego wymiaru, do świata wspomnień i marzeń, przypominającego galerię sztuki z obrazami surrealistycznymi. 5, pozdrawiam :-)

Pasja 03.02.2020

Witaj Piotrek
Obraz surrealistyczny i świat wspomnień? Pięknie ci dziękuję za taką interpretację.
Pozdrawiam

Puchacz 03.02.2020

Jakbym wycieczkę do skansenu zaliczył.
Dobre.

Pasja 03.02.2020

Dzięki za ten spacer muzealny :)

Pozdr

TheRebelliousOne 04.02.2020

Opowiadanie kojarzy mi się ze starym gramofonem ojca. Gdyby nie fakt, że jest noc, puściłbym sobie płytę zespołu Motorhead i posłuchał muzyki w ramach nostalgii. Tekst dobry, daję 5, tyle w temacie. Pozdrawiam serdecznie. :)

Pasja 04.02.2020

Sentymentalnie z tym gramofonem i Motörhead i Lemmy Kilmister zm. 5 lat temu i koniec działalności… dzięki za wspomnienia.
Pozdrawiam ciepło

Szpilka 04.02.2020

Poetyckie pisanie i tyle ?

Pasja 04.02.2020

Dzięki Szpilko za uśmiech
Serdecznie pozdrawiam

Dekaos Dondi 04.02.2020

Pasjo→Tak trochę jakbyś problem człowieka opisała. Też bywa, że jest takim ''wiatrakiem''.
Też czasami ''skrzypi'' a nawet ''miele bez sensu''→Ale to nadal człowiek.
Wcale nie ukrywam, że wierzę w ''odrodzenie skrzydeł'' co uniosą→cały wiatrak,
gdzie w kłosach będą→początki chleba.
Ładnie opisałaś→Pozdrawiam:)→5

Pasja 05.02.2020

Witaj DD
Dzieki za ciekawe spojrzenie i wiarę w odrodzenie.
Pozdrawiam

Pan Buczybór 04.02.2020

Bardzo mi się podoba ten wiersz pod względem językowym. Tak poza tym też dużo pozytywów. Obrazowe metafory, ciekawy klimat. Śmiem zaryzykować, że to nawet jeden z lepszych twoich utworów.

Pasja 05.02.2020

Pięknie dziękuję za słowa uznania.
Pozdrawiam

MarBe 06.02.2020

Wiatrak i młyn wodny połączeni złym losem, który ich w podobny sposób nie oszczędzi.
Pozdrawiam

Pasja 09.02.2020

Dziękuję za ciekawe spojrzenie... połączeni losem.
Pozdrawiam

woda na młyn

Komentarze (18)

Napisz komentarz