Wspomnienia

Teraz to już tylko marzenia i sny.

Nieosiągalne jak chmury.

Lecą nad nami jak piękne ptaki

I upadają jak chorzy starcy.

Nie możemy ich złapać ani dogonić.

Są po prostu by być.

To dzięki nim jesteśmy pewni.

Czy mamy umierać, czy żyć.

Bo wspomnienia to nadzieje.

I najgorsze koszmary.

To kolorowe latawce.

I poniszczone sandały.

Są lśniące jak diamenty.

I czarne jak węgiel.

Cenniejsze niż skarby.

I cenniejsze niż życie.

To dzięki nim pamiętamy o zmarłej rodzinie.

I o tym, co już nigdy nie zginie.

Widzimy je przed sobą, zupełnie jak w kinie.

A tak naprawdę to tylko iluzja.