Wspomnienie z podartego pamiętnika

- Kochasz mnie? – zapytała niemal szeptem.

Pytanie to zdawało się zawisnąć nad nimi w powietrzu. Można by mieć wrażenie, że cisza, która nastała, trwa w nieskończoność, że zazwyczaj nieubłaganie uciekający czas stanął w miejscu. Tylko chmury na zachodzącym niebie leniwie snuły się popychane ciepłym letnim wiatrem.

- Nie wiem. – odpowiedział cicho, bacznie obserwując niebo.

Zacisnęła pięści. Znała to uczucie, nie pierwszy raz ktoś komu zaufała ją rani. Spuściła głowę i objęła rękoma swoje kolana.

- Nie wiem. – powtórzył nieco głośniej. – Nie wiem czy to miłość ale nie potrafię bez Ciebie żyć. – jego głos zadrżał, nigdy nie był dobry w opisywaniu swoich uczuć.

Wciąż siedziała skulona bez ruchu. Różne myśli krążyły po jej głowie, doświadczenie podpowiadało, że finał tej rozmowy nie jest przesądzony. Podszedł do niej powoli, jakby bojąc się, że przy gwałtownym ruchu może zniknąć, rozpłynąć się w powietrzu. Objął ją i czule przytulił do siebie.

Wędkarz stojący przy brzegu rzeki znowu wyciągnął z wody pusty haczyk, to nie był jego szczęśliwy dzień. Kolejny raz już dzisiaj założył świeżą przynętę i zarzucił wędkę. Dla niego widoczna z kilkudziesięciu metrów, przytulająca się para, nie była interesującym widokiem. Swoje czasy wielkich miłości miał już dawno za sobą, teraz cieszył go już tylko spokój, który dawały mu leniwe dźwięki płynącej od wieków rzeki.

Siedzieli tak przytuleni dłuższą chwilę. Żadne z nich nie chciało nic mówić, ta cisza dawała im złudne poczucie bezpieczeństwa. Delikatnym ruchem podniósł jej głowę i przytulił policzek do swojego, nie opierała się. Poczuł ciepłą, mokrą strużkę spływającą po jej twarzy. Serce zabiło mu mocniej. Przecież obiecał sobie, że powstrzyma każdego kto będzie chciał ją skrzywdzić, że nie pozwoli żeby kiedykolwiek znowu płakała, a teraz te cenne łzy kapią na ziemię przez niego.

- Teraz już wiem, że jedyne życie którego pragnę to życie z Tobą. – mówił powoli, jakby ważył każde wypowiadane słowo. – Nie wiem co mnie teraz czeka, nie wiem gdzie leży moja przyszłość ale chce ją dzielić z Tobą. – poczuł nową, ciepłą falę wilgoci między ich policzkami. – Czy Ty pragniesz tego samego?– Serce gwałtownie podeszło mu do gardła, jakby chciało się wyrwać z ciała i uciec, nie słysząc odpowiedzi.

Wiatr ucichł. Drzewa powoli przestawały zamiatać niebo swoimi zielonymi od liści konarami. Świat po raz kolejny zwolnił z ich powodu. Zdawać by się mogło jakby wszystko dookoła czekało na odpowiedź. Tylko stary wędkarz niewzruszenie składał swoją wędkę, znudzony nieudanym połowem.

- Przecież wiesz… – powiedziała podnosząc głowę i patrząc mu głęboko w oczy. – Nie ważne gdzie będziemy, ważne że będziemy razem.

Tego wieczoru powiedziała to po raz pierwszy - krótkie zdanie które towarzyszyło im przez cały wspólnie spędzony czas. Mówiąc to jednak, nie zdawała sobie sprawy, że za jakiś czas napisze to samo zdanie w pożegnalnym liściku, który wyśle mu z jego spakowanymi rzeczami. On natomiast nie spodziewał się, że kiedy jeszcze później, przypadkiem znajdzie swój pamiętnik, wypadnie z niego ten zapomniany liścik. „Nie ważne gdzie, ważne że razem”, zdanie które na nowo wstrząsnęło jego ułożonym światem.