Wstąpienie

Bezkres oceanu, nad nim fioletowo-bordowa głębia kosmosu błyszcząca gwiazdami. Samotny żaglowiec płynie do krańca świata. Marynarz siedzi na bocianim gnieździe i patrzy przez lunetę. Jego ciało zaczyna przeszywać mróz, jednak on niewzruszenie wypatruje. Wreszcie dostrzega to; wysoką tykę ze złotą gałką, wystającą z kry nie większej niż kanapowa poduszka.

Na jego brwiach osadzają się drobinki lodu. Przeciera oczy, przelotnie patrzy w dół i ogarnia go groza. Statek powoli opada w wodę. Już nie widać pokładu.

- NIE! - krzyczy Marynarz. - Dlaczego?!

Jego głos jednak ginie w kosmosie. A żaglowiec opada dalej, nawet nie wzruszając oceanu, jakby był tylko iluzją lub widmem.

Złota gałka jest coraz bliżej. Marynarz płynie do niej już tylko na stale obniżającym się maszcie. Wyciąga ręce, dotyka gałki. Statek przestaje się zanurzać.

Marynarz patrzy w górę. Czy on sam leci w górę czy to cały kosmos zaczyna spadać, trudno określić. Uczucie jest niepojęte. W oczach Marynarza błyszczy cały wszechświat...

Dzwoni budzik. Kosmiczna otchłań, bezkresny ocean i Marynarz znikają w czerni. Jak wszystkie pozostałe sny.