Wszyscy słudzy Boga: Zapomniałam służyć Bogu

Spowiedź. Jak ja jej nie lubię, zwykłe marnowanie czasu, który mogłabym poświęcić na masę innych rzeczy. Na przykład znowu pobić swój rekord w Subway Surfers. Ale przecież muszę, bo siostra za mąż wychodzi, a ja mam być świadkiem, a tak bez spowiedzi można, ale nie wypada, przecież rodzina katolicka, co ludzie powiedzą! Jakby opinia innych ludzi była sprawą najwyższej wagi.

Co ja tutaj w ogóle robię, dlaczego się zgodziłam na tę spowiedź, przecież nie wierzę w żadnego Boga. Według mnie jesteśmy tylko masą tkanek budujących nasz organizm. Nie mamy żadnej duszy, więc jakoś się nie martwię o to, że trafię do piekła. Ono po prostu nie istnieje, tak samo jak niebo. Po śmierci nie ma nic — po prostu znikamy.

Ale babcia, przecież ona ciągle mi powtarza, że jak nie będę chodzić do kościoła, to skończę w piekle, zresztą nie tylko ona, jeszcze jest dziadek, mama, tata, siostra, brat, mój chłopak — wszyscy się wtrącają, wszyscy są jakimiś sługami Boga, głoszą słowo boże i tak dalej. Możecie powiedzieć, że w tym momencie przesadzam, jednak tak nie jest — oni naprawdę to robią. Aktywnie uczestniczą w życiu kościoła, niewiernych próbują przekabacić na swoją stronę, a mnie w szczególności. I jak im wytłumaczyć, że po prostu nie wierzę?

— Masz jeszcze jakieś grzechy na sumieniu? — pyta ksiądz, wyrywając mnie z zamyślenia.

— Tak — odpowiadam spokojnie. — Zapomniałam służyć Bogu.