Wychodzę … Nie wracam…

Każdy z nas nie raz miał w życiu ochotę rzucić wszystko, wyjść z domu czy pracy i już nigdy tam nie wrócić. Zacząć wszystko od początku, w zupełnie innym zakątku globu, u boku nowego partnera. Jednak w ogromnej liczbie przypadków, marzenia pozostawały w sercu, ustępując miejsca szarej rzeczywistości oraz walce o stabilny byt. Kiedy emocje opadły z podkulonym ogonkiem i podkrążonymi oczami - stawialiśmy się, jak co dzień, na stanowisku, a wieczorem meldowaliśmy się potulnie w naszym M3. Zbyt zahukani, by po latach wszechogarniającego marazmu przebudzić się i walczyć o swoje ambicje, aspiracje i własne - JA. Wchodząc na nową ścieżkę, która ma sporo niewiadomych - musimy liczyć się z konsekwencjami. Może być tak, że będziemy istnieć już jedynie dla siebie, bo nasi bliscy tego nie zrozumieją i znikną. Musimy zastanowić się czy faktycznie gra jest warta świeczki i czy podjęte ryzyko opłaci się w jakiś sposób, ponieważ tylko my jesteśmy odpowiedzialni za własne szczęście...

*

Marlena, jest 40 letnią panią domu, matką, żoną, kochanką, kucharką, sprzątaczką, przyjaciółką, powiernicą mrocznych sekretów, ale także jedną z wielu pracownic w międzynarodowej korporacji o niemieckim kapitale. Każdego poranka wstaje punkt 6 rano, by jakoś do końca dnia sprostać szeregowi prac i obowiązków. Nigdy nie skarżyła się na zmęczenie, czy choćby cokolwiek. Za wszelką cenę starała się sprostać wymaganiom stawianym przez szefa i domowników, kosztem zdrowia, które jest bezcenne. Mimo dolegliwości, rozterek, trudów - uparcie przekonywała się, że jest szczęśliwa. Ma wszystko, o czym tak wiele kobiet marzy: piękny dom z ogrodem, kochającego małżonka, dwie nastoletnie latorośle, stałą pensję - pozwalającą na pokrycie własnych zachcianek, wakacje dwa razy do roku...

– „ Nie powinnam tak grymasić i biadolić...” - Ganiła się w duchu.

– „ Nie jedna, by z radością się ze mną zamieniła” - rozważała dalej.

Wiele rzeczy nie dawało jej spokoju i notorycznie spędzało sen z powiek. Po ponad 20 latach pożycia małżeńskiego ufała bezgranicznie Robertowi. Nie mniej jednak jego coraz mniej spójne wymówki i spóźnienia - stały się, aż nazbyt wyraźnie. Marlena nie była typem kobiety zazdrosnej, ani tym bardziej zaborczej, ale podczas tej mroźniej grudniowej nocy postanowiła przejrzeć telefon śpiącego smacznie męża. W duchu modliła się, aby nie znaleźć w nim potwierdzenia swoich lęków i obaw. Nadzieja szybko zniknęła, a poukładane życie kobiety w mig legło w gruzach. Iluzja, jaką skrzętnie roztaczał Robert okazała się skuteczną zasłonką dla wielu z jego romansów. Faktem było, iż od lat zatracał się w ramionach oraz łóżkach różnych dam. Jedne poznawał przypadkowo w barze, inne miesiącami uwodził, zwodził, wręcz obiecywał gruszki na wierzbie. Tysiące smsów, mmsów z różnych miejsc i z różnymi kobietami oglądała mokrymi od łez oczami…

40 latka w najstraszliwszych koszmarach sennych nie sądziła, że spotka ją taki cios od osoby, której ufała i której bezapelacyjnie wierzyła. Nie zabolał najbardziej cielesny akt i chwile słabości małżonka, ale tworzenie fikcyjnej rzeczywistości, kłamstwo, ułuda oraz perfidia, którymi posługiwał się Robert w celu zatuszowania i zachowania tajemnicy. Gry pozorów przykładnego męża i ojca. Zapłakana i z krwawiącym sercem przedzierała się dalej przez tę okrutną korespondencję. Z licznych maili dowiedziała się prawdy nie tylko o małżonku, ale i o sobie. Nie były to wyznania warte jej 22 lat poświęceń i wyrzeczeń. Robert w ohydny sposób z niej zadrwił, kpił z jej wierności i naiwności, śmiał się z tego, jaka jest… To bolało bardziej, niż ślad rozmazanej szminki na koszuli, czy też kobiecy zapach wciąż utrzymujący się na jego smukłej szyi. Pod osłoną ciemności i z lampką wina w dłoni podjęła decyzję, że więcej poniżenia nie zniesie. Wyciągnęła z szafy swoją walizkę, spakowała kilka rzeczy i udała się do gabinetu, by napisać dwa najtrudniejsze listy w swoim życiu:

Kochane Lidio i Anno,

Muszę wyjechać i nie wiem czy, ani kiedy wrócę? Potrzebuję samotności, spokoju i wyciszenia. Jesteście na tyle duże, by poradzić sobie beze mnie. Macie przecież własne sprawy, dylematy i powoli wkraczacie w dorosłe życie, w którym nie ma dla mnie miejsca. Nie pamiętam już, aby któraś z was zwierzała mi się z czegokolwiek, ani nawet wspólnych zakupów lub wypadów do kina. Nie mam do was o to żalu, ani pretensji. Taka jest kolej rzeczy. Proszę was byście nie miały do mnie pretensji, ponieważ inaczej postąpić nie mogłam zważywszy po tym, czego dowiedziałam się o ojcu. Istnieją takie rzeczy, których wybaczyć się nie da. Duma mi na to nie pozwala, a serce przestało bić. Nie chcę go oczerniać, ani obwiniać w waszych oczach. Jeżeli chcecie poznać prawdę, a liczę jednak, że tego nie uczynicie, to zwróćcie się z prośbą o wyjaśnienia do Roberta. Kocham was moje dziewczynki. Dbajcie o siebie nawzajem.

Mama

P.S.

Wychodząc z domu zajrzałam do każdej z was i pocałowałam w policzek na pożegnanie, a potem długo stałam i patrzyłam, jak śnicie... Pewnie o chłopakach.... Będę za wami strasznie tęsknić.

Na zawsze wasza Mama

Robercie

Tego ranka obudzisz się samotnie i tak będzie każdego wieczoru, o ile nie zechcesz zaprosić do naszego łóżka - jednej ze swoich kochanek. Tak, wiem już o tym, co robiłeś i jak latami żyłeś w kłamstwie. Zwalniam Cię z tego obowiązku i zwracam upragnioną wolność. Okazuje się, że zupełnie nie znam własnego męża i jego pragnień. Mogliśmy o tym porozmawiać, wybrałeś perfidię.

Pozew jutro wpłynie do adwokata, mam nadzieję, że pilnie go podpiszesz. Nie muszę wspominać, iż jest on tylko i wyłącznie z Twojej winy. Co do mojej części majątku przekazuję go naszym córkom. Z konta wzięłam tylko kilka tysięcy na najbliższy czas.

Marlena

P.S.

Lidia i Anna na pewno wezmą Cię jutro w krzyżowy ogień pytań, więc przygotuj się na to i zastanów - co im powiesz.

Marlena

Wiadomości zostawiła domownikom przy lampkach nocnych, by od razu po przebudzeniu mogli je przeczytać, kiedy będzie daleko od domu. Zostawiając klucze na komodzie i zatrzaskując za sobą drzwi – już nie płakała. Kamień, który przygniatał piersi… zniknął. Uśmiechnęła się do wstającego słońca, przekręciła kluczyk w stacyjce, nareszcie gotowa, by stanąć oko w oko z własnym przeznaczeniem.