Pomóż

Siedzę, rozmyślam. Rozmyślam o Tobie.

Znowu.

Nie widziałam Cię dopiero 12 dni, a mam wrażenie jakby minął rok. Czuję się tak, jak nigdy przedtem. To mnie przeraża. Bo jest to coś nowego. Wiesz, że się boję.

Boję się, że zrobię, czy powiem coś nie tak i każdy się ode mnie odwróci.

Nie tylko ty.

Boję się, że znowu dopadnie mnie depresja, ale tym razem nikt mnie z niej nie wyciągnie. Boję się, że stracę wszystko na czym mi tak bardzo zależy... Przyjaciół, rodzinę

i Ciebie.

Jesteś ważną osobą dla mnie, chociaż nie chcę tego tak bardzo. Nienawidzę przywiązania i oczekiwań. Sprawiają one, że gdy idzie nie tak jak się spodziewałam, to się załamuję. I płaczę.

Nikt nie wie, że płaczę, więc będziesz pierwszy.

Czasami się nienawidzę za te wszystkie rozmyślania, które wprawiają mnie w stan otępienia i obojętności.

Co się ze mną dzieje?

Dlaczego nie potrafię cieszyć się z życia?

Kiedyś potrafiłam. Co się zmieniło?

Ja?

Ludzie?

Moje spojrzenie na świat?

Może wszystko...

To bez znaczenia.

Ważniejsze jest teraz, by się to odwróciło. Bym była optymistycznie nastawioną, tą samą, szaloną z głupimi pomysłami dziewczyną. Taką jaką się kochałam, uwielbiałam. Byłam szczęśliwa, że żyję. A teraz... Nie wiem kiedy byłam tak samo szczęśliwa. Wiem, że to było dawno. Nawet z Tobą nie byłam tak szczęśliwa.

Chyba.

Marzę tylko o jednym. By być szczęśliwą.

Marzenia się spełniają, więc pomóż mi je spełnić. Pomóż sprawić, abym była tą dziewczyną, która nie patrzy jak wygląda, bo ma do zaoferowania coś zupełnie innego.

Wnętrze. I to nie byle jakie wnętrze, ale wnętrze pełne miłości, humoru i optymizmu. Pamiętam, że w tym wnętrzu nie było samotności, smutku i rozwagi. Chciałabym do tego wrócić.

Tak więc...Pomożesz?