Z głębokości

Nadeszła godzina

Myśliciel ją zna

Gdy wśród rozmyślań

Zatrzymał się czas

Bardzo się lękam

Lecz kocham nie mniej

Gdy życia udręka

opuszcza swój cień

Ten czas rozważania

gdy boleści żar

Ucieka po zmroku

z więzień ludzkich ciał

Wpatruję się w lustro

w nim świecy lśni blask

roztacza swe światło

jak z miliona gwiazd

I czuję nagle

ramiona cierpienia

Boże - uchowaj

od ich otulenia!

To młodzian - ten z lustra

przyczyną strapienia

stoi w milczeniu

a twarz jak z kamienia

Wzrok smutny przebija

na wylot me serce

a w nim krzyk o pomoc

o ulgę w swej męce

I wielki niepokój

nie daje wytchnienia

bom nigdy nie widział

takiego spojrzenia

Lecz w czym ta udręka

ma swe korzenie?

Uczynię w tę rozpacz

głębsze wejrzenie

I nagle zajrzawszy

opadły mi ręce

Poznałem młodzieńca

te rysy, rumieńce

Ujrzałem też źródło

jego cierpienia

to zagubienie

co nie do zniesienia

Dostrzegłem w tych oczach

cząstkę Syzyfa

Co całe życie

górę zdobywa

A gdy już blisko

Gdy ma nastać kres

życia na dole

gdzie dolina łez

Znowu upada

a kamień się toczy

I znowu po skałę

cierpienia w dół kroczy

Jest jeszcze nadzieja

Niech zmieni się to

Niech zamiast upadku

Wyniosę się stąd