Z pamiętnika nastolatki 18.07.17

Nienawidzę wakacji. Nienawidzę dni, których nie mogę spędzić w szkole. I jeszcze na dodatek ze wszystkimi mi się kontakt rozwala. Mój przyjaciel - ciągle jest zajęty, a ja go potrzebuję. Moja "przyjaciółka" - ma mnie gdzieś. Taaa, fajnych dobieram sobie przyjaciół. Jedyna osoba na tym skończonym padole ziemskim, która rozumie mnie i moje problemy, to...uwaga, uwaga - mój spowiednik. Przekichane no, nie? W rodzinie wsparcia nie ma co szukać. Moja młodsza siostra - tysiąc razy dziennie powtarza mi po protu, że jestem głupia. Moja mama - albo nie chce, albo nie próbuje mnie zrozumieć. Mój tata - nie ma bladego pojęcia o damskiej psychice. Co do mnie to nie użalam się jakoś specjalnie nad swoim wyglądem. Mam okularki (które kocham ♥) ładne usta, brązowe oczka i taki ładny nosek. W środku natomiast, jestem mega skomplikowana. Dziś spałam do 10:00. Wstałam. Coś tam zjadłam, przebrałam się, uczesałam jak człowiek i ruszyłam się z domu na drugą stronę ulicy - do przyjaciela. Ten oczywiście nie ma czasu. Napisałam do kumpeli. Miała na mnie wywalone.

-"Piknie"- pomyślałam sobie.

Wróciłam do domu, sięgnęłam po zeszyt i napisałam:

Drogi Boże!

Jestem samotna. Mojej rodzinie jest ciężko. Mama nie może znaleźć pracy. Dlaczego zsyłasz takie trudności na ludzi? Wiem, że świat jest grzeszny i moja rodzina też grzeszy, ale przecież Panie, Ty pragniesz zbawić wszystkich ludzi. Panie Boże, ześlij mi przyjaciela. Chcę kogoś, kto mnie nie zostawi. Może ześlesz mi Anioła?

Twoja Ukochana Córka