Z uśmiechem przez jaskinię - Prolog

Początki są trudne. Zawsze. Nawet otworzenie głupich drzwi sprawiło mu trudność. Miał niecałe 185 cm wzrostu, czarne jak noc oczy i zwykle widniejący uśmiech na jego twarzy. Najbardziej jednak charakteryzował się włosami, które były czarne i zawsze stawiał je do góry. Był po studiach i miał rozpocząć naukę w szkole jako nauczyciel fizyki.

Wszedł do tego ogromnego budynku i skierował się w stronę hali sportowej, gdzie miała się odbyć akademia z okazji rozpoczęcia roku szkolnego. Zapoznał się z uczącymi w tej szkole już nauczycielami, a dyrektor wyczytał jego nazwisko i przedstawił jako nowego członka w załodze szkolnej. Po całej akademii, wszystkich spotkaniach i po zapoznaniu się z całym budynkiem, mógł wrócić w końcu do domu na co czekał dobre parę godzin. Ściągnął krawat, marynarkę, chwycił chipsy i położył się na fotelu, włączając telewizję. Po tym całym stresie jedyne co pragną to kolejny seans ,,Pulp fiction. Od pewnego czasu rzadko kiedy wychodził z domu, myślał tylko o tym jak mu pójdzie i co ma powiedzieć na samym początku do uczniów. Zastanawiał się też ile w ogóle wytrzyma w tym zawodzie.

Zrobił sobie na kolację spaghetti (nie ma nic lepszego na uspokojenie nerwów niż makaron oblany pysznym sosem), a niedługo potem poszedł spać i...

Wstał o 7:40, a do pracy ma na równą 8:00 ani minuty później, ani minuty wcześniej. W pośpiechu zrobił sobie śniadanie, przebrał się z piorunującą szybkością i po niecałych dziesięciu minutach był gotowy do wyjazdu. Zamknął drzwi do domu i wsiadł do auta, jadąc spokojnie, bez pośpiechu.

***

-,,Dobra, teraz tylko wystarczy, że najnormalniej w świecie otworzę te drzwi do szkoły.'' - pomyślał.

Drzwi były coraz bliżej jego stóp, wszedł do środka i z uśmiechem na twarzy ruszył do przodu, kiedy nagle rozległ się za nim straszliwy huk, mimo wszystko nadal szedł do przodu z ogromnym uśmiechem.

Zadzwonił dzwonek i wiadomo; wszyscy ustawiali się pod klasy.

-,,Pierwsza B, pierwsza B, a tu jest!'' - wziął do ręki dziennik.

Weszli do klasy, a na jego twarzy nadał był widoczny uśmiech, który ukrywał jego niesamowicie wielki stres. Kiedy już wszyscy zajęli swoje miejsca i uspokoił klasę, wziął głęboki oddech i w końcu powiedział:

-Dzień dobry! Zacznijmy może od tego, że nazywam się Sylwester Brooks i jak wam wiadomo uczę fizyki, która nie jest łatwa, ale może być w miarę możliwości przyjemna. Jakieś pytania?

Teraz jakby chwila się zatrzymała, patrzył na nich wszystkich z lekkim przerażeniem, ale zarazem ze szczęściem. W końcu to on miał przyswoić im jakąś tam wiedzę, co bardzo mu się podobało. Bacznie im się przyglądał, aż w końcu dziewczyna siedząca na samym tyle podniosła rękę i zapytała:

-Ma pan jakieś zagraniczne korzenie?

-Mój tata jest Amerykaninem, a mama Polką.

-Czuje się pan bardziej Polakiem, czy Amerykaninem?

-Urodziłem i wychowałem się w Polsce, więc chyba nie ma wątpliwości, a tak poza tym; jak masz na imię?

-Sylwia.

-Ładne imię. Dobra! Teraz przejdziemy do najnudniejszej części tej lekcji, czyli przedstawienie wam kryteria ocenienia i zachowania.

Właśnie tak minęła pierwsza lekcja Sylwestra.