Za kulisami...

Siedzą, piją, fajki palą,

snują skrzętnie swoje plany,

ledwie bursy nie rozwalą,

zły poeta gdy pijany...

Chcę opisać Wam historię,

co naprawdę się zdarzyła -

z niej wysnułem swą teorię,

nie jest jednak ona miła.

Zaczynając od początku,

czyniąc częstochowskie rymy,

aby wnet nie stracić wątku -

co powstanie - zobaczymy.

Kilka mija już miesięcy,

kiedy w radiu ogłoszono,

że wyłowić chcą z tysięcy

poetyckie małe grono,

że z konkursu na warsztaty

rok dwudziesty prowadzone,

trzeba wysłać poematy,

by zostały ocenione.

Pan Literat to prowadzi,

wielokrotnie nagradzany,

na warsztatach uczy, radzi

i zaprasza ludzi znanych.

Już walizki spakowane,

na wywczasy mam z rodziną,

nagle jakbym dostał glanem

patrzę wokół z głupią miną.

Żona pyta czy w porządku -

ja bełkotem jak pijany,

że coś lata mi w żołądku,

bom jest jednym z tych wybranych.

I tak nastał chłodny wrzesień,

więc wprawiony w nastrój cudny,

pojechałem w wierszy jesień

samochodem lekko brudnym.

Czekam, schodzą się poeci

młodzi, starzy, w średnim wieku -

"my są Mickiewicza" dzieci -

słowo przecież jest w człowieku.

Pan Gospodarz miło witał,

ciastka, kawa i herbatka,

nagle wpada damska "świta"

pogrążona w twórczych gadkach.

Prowadzący zaskoczony,

spytał Panie czy się znają,

przecież z osób wyłonionych

różne być postaci mają.

Tak przypadek jednak sprawił -

nieco dziwne to - zaiste,

kosztem gustu się zabawił

i zamiary zabił czyste,

Po kwadransie już wynika,

że po kraju wciąż wędruje,

za poetą "wielkim" klika -

podstarzałe, twórcze szuje.

Literata bowiem gościem

metafizyk - pan uznany -

gdy przemawia - serce rośnie

damom nieco życiem spranym.

Po prelekcji wśród młodzieży

gość wykładu żarem palił

a Gospodarz - któż uwierzy

siedział skromnie w kącie sali.

Chciał młodzieży oddać słowo,

lecz gość tak się rozpanoszył,

że ktoś nawet z twórczą głową

nie udzielił się, lecz spłoszył.

Więc my nasze wypociny

przeczytaliśmy na sali,

młodzież miała dziwne miny,

bo nic z tego nie skumali.

I wyrwany do czytania

zachowałem się niegodnie

mając coś do przekazania

tej młodzieży wiedzy głodnej -

że poezja zawsze może

być wesoła, być dla ludzi,

radość sprawiać i mój Boże -

czytelnika nie zanudzić.

Tak tym gościa obraziłem,

burząc jego mądry wykład,

że od razu go zraziłem,

zły młodzieży dając przykład.

Później dzionek szybko zleciał -

gość mi czynił czasem prztyki,

opowiadał jednak pięknie,

wprowadzając w świat liryki.

Później wielka była gala -

Gospodarza proza nowa,

w szwach pękała cała sala,

kwiaty, brawa, piękne słowa.

Lecz akcentem tym przemiłym,

choć by było tak wskazane

rzeczy się nie zakończyły

drodzy państwo w rzeczy samej.

Towarzysze ogłosili,

że spotkamy się wieczorem

z gościem Pana Gospodarza,

co ma doświadczenie spore.

Więc meldunek załatwiłem,

szybki prysznic i jedzenie

i do bursy popędziłem

ciekaw będąc spraw szalenie.

Myślę - zejdą się poeci,

będą wiersze i rozmowy,

odkryjemy w sobie dzieci,

my - poeci -twórcze głowy.

Staję więc w pokoju progach,

to co widzę przerażony -

miękko się zrobiło w nogach -

jednak wszedłem, zniesmaczony -

w alkoholu gdyż oparach

wokół wieszcza z grubym nosem -

siedzi kompanija cała,

zachwycona jego głosem.

A poeta nos czerwony

zgłębiał ostro w brzegach szklanki

i bełkotem swym natchnionym

raczył swoje koleżanki.

Pan dziennikarz - też z pomorza

tak mistrzowi wazelinił,

że nim wstała ranna zorza

mistrz wygranym go uczynił,

z góry, choć konkursu pora

za dwa dni dopiero była,

lecz dziennikarz dla mentora

polewając się uwijał.

Mądre słowa, dywagacje -

panie - miejsca drugie, trzecie -

chyba mi przyznacie rację -

nie przystoi tak poecie.

Przecież znany w świecie całym,

wielokrotnie nagradzany

w moich oczach stał się mały

wieszcz ceniony i lubiany.

Jakże taki wizerunek,

kiedy pośród obcych ludzi,

ma zasłużyć na szacunek

chlejąc zamiast podziw budzić.

Nagle suchotnica stara -

jego sekty przywódczyni -

w drzwiach pojawia się jak mara -

propozycję wszystkim czyni.

Pan dziennikarz w wielkim szoku

rozebrany do połowy,

tatuażem błyszcząc wokół

krzyknął - pomysł jest wzorowy.

Mistrz po nosie się podrapał

twierdząc - pomysł wyśmienity

resztkę wódy wnet wychlapał

będąc nieco niedopity.

Pomysł - w nocy iść na miasto

" się najebać, zrobić grandę" -

ja poszedłem drogą własną

opuszczając cała bandę.

Dnia drugiego na warsztaty,

wszyscy byli pospóźniani,

kac rozdawał ciężkie baty,

inni byli wciąż pijani.

Gdy Gospodarz na odczytach

chciał się dzielić dobrą radą,

"sekta" grzebiąc w swych zeszytach

wierszy nie skażonych wadą

tak się czuła w swej poezji,

za nic mając Mistrza słowa

dopuściła się herezji -

brać od gościa jajogłowa.

Jeden tomik na dorobku,

wielkie ego i mniemanie,

jadem tak zatrute w środku

były niespełnione panie.

I dziennikarz z tabletkami

na ból głowy na swym stole,

z pół "porno" erotykami

strażak pisząc nie najgorzej,

każdy mądry i krytyki

nie mógł zboleć napuszony

i nie bacząc na wyniki

słuchał rad naburmuszony.

Nic, że gościem był Poety,

który nagród zyskał mnóstwo

niemal wszystkie "wierszoklety"

były większe patrząc w lustro.

Pan Gospodarz milczał chwilę

i spoglądał w okno smutnie -

w świat poezji wpuścił żmije,

które lżyły mu okrutnie.

Brak szacunku, przerost ego

nad kimś, kto ponad dwadzieścia

lat uznanym jest w Europie

twórcą - lecz nie typem wieszcza.

Pisze szczerze, z powołania

lecz do zrzeszeń nie należy

i coroczne te spotkania

robi darmo - bądźmy szczerzy.

Z pracą wiąże swoją pasję

i z rodziną jakoś godzi,

wiele rzeczy widzi jaśniej,

pisze z serca - o to chodzi.

Nie jest jak gość "nawiedzony",

który mocny jest w teorii -

pewnie będzie pokrzywdzony

nie przechodząc do historii.

Lecz nie na tym rzecz polega,

aby pisać pod publiczkę,

poniewierać się jak menel,

by nagrody zgarniać liczne.

I jeżeli mogę wyznać

to co jeszcze dzisiaj czuję

jeśli taki świat poezji

jest to ja się wypisuję.

Ale nie dam satysfakcji

panu z nosem od gorzały,

bowiem w niczym nie miał racji

i nie wyszedł mu plan cały.

Pięknie pisał wśród nas Darek,

Magda prawdę pisząc szczerą,

plany gościa zepsuł Jarek,

kiedy odczyt zrobił z weną.

Tak w swym wierszu przyaktorzył -

to jest nie do opisania,

na łopatki nas rozłożył

i zamieszał w wieszcza planach.

I tym skończę wiersz pomału

wyciągając puentę smutną,

bruk dosięgnął ideału

kreaturą dźgnął okrutną

raniąc serce, moje srogo

jednak wiem, że karma wraca

więc nie pójdę taką drogą,

bo być gnojem nie popłaca.

Jedna myśl mnie rozwesela -

może myślę ciut do przodu -

mam nowego przyjaciela,

bom nie sprawił mu zawodu.

Przyjaźń - może wielkie słowa,

lecz na pewno bratnia dusza -

tak odczułem to w rozmowach,

i w twórczości, która wzrusza.

Wieszcz pomylił jeszcze jedno,

twierdząc, że liryki słowa

pisze ciałem, krwią i spermą

tworzą ręce, tworzy głowa...

Szkoda, że w tym uniesieniu

nic o sercu nie powiedział -

przecież w każdym weny tchnieniu -

każdy zawżdy wiesz to wiedział

kiedy głosu serca braknie,

to poezja, nawet piękna -

czytający uczuć łaknie

jest pustawa i przyziemna.

Piszmy zatem z przyjemności,

niech poezja z serca płynie -

nie dla nagród i dla "gości" -

taka twórczość nie przeminie -

miną mody, miną czasy

każda era coś w nas zmienia -

lecz na piękne słowa łase

będą przyszłe pokolenia.

Kiedyś w wierszach fałsz wyczują

i docenią to co ważne,

więc niech serca nam dyktują,

słowa śmieszne i poważne.