Zagubienie

Mówisz, że to tylko niemówienie prawdy.

Odpowiadam Ci, że to kłamstwo.

Mówisz, że tylko jeden nieznaczący raz.

Odpowiadam Ci, że od tego się zaczyna.

Mówisz, że to nie prawda i to kontrolujesz.

Odpowiadam Ci, że narodzą się nowe.

Ty dalej wiesz swoje.

Zauważasz, że miałam rację i toniesz w fałszu.

Radzę Ci, powiedz prawdę, tą najgorszą i ratuj się.

Twierdzisz, że chronisz Go kłamstwem przed rozczarowaniem.

Mówię Ci, że zgubiłaś siebie.

Pytam czy chcesz zgubić także Was.

Odpowiadasz, że wszystko zaraz zakończysz i więcej nie będziesz musiała okłamywać.

Informuję, że wtedy będzie już za późno i stracisz wszystko co jest najcenniejsze .

Upierasz się.

Nagle odnajdujesz siebie.

Uświadamiasz sobie każdy swój błąd, który popełniłaś właśnie TY, nikt inny.

Boisz się tak, że strach paraliżuje Cię od środka.

Nie potrafisz funkcjonować.

Zdajesz sobie sprawę, że miałaś wszystko i mogłaś mieć jeszcze więcej.

Dociera do Ciebie że wszystko tracisz, tak te wszystko to ON.

Przecieka przez Twoje palce jak woda, którą starasz się z całych sił zatrzymać.

Bez wody usychasz jak kwiat, niegdyś piękny, lecz teraz na skraju istnienia.

Nadzieja karze wierzyć, że o świcie rosa skropi ten marny zarys rośliny.

Widzę teraz tę rosę, pozostałość po potoku.

To ostatni skrawek duszy.

Delikatnie osuwa się po delikatniej powierzchni chłodnego policzka.

Zastanawiasz się nad sobą i swoim nieszczęściem?

Lepiej zastanów się co czuje Twoje wszystko.

I w jaki sposób możesz wszystko naprawić.

Później dopiero po burzy spadnie długo oczekiwany deszcz.

W którego tle zjawi się początkowo niewyraźna tęcza.

Lecz wreszcie stanie się najważniejsze:

Wyschła studnia napełni się wodą,

Zapalniczkę rozjaśni płomień.

Ale pamiętaj, do tego potrzeba czasu.

Przestrzegam Cię, nigdy więcej..

Nie popełnię tego błędu, już teraz tylko prawda- przerywasz.

Nie już lecz dopiero- poprawiam.

Ja- prawdziwa Ty

Ty- zagubiona Ja