Zamek

Dziewczyna otworzyła oczy i spojrzała przed siebie. Ujrzała czyste niebo, całkowicie białe.

Podniosła się do siadu, a po chwili wstała. Zrobiła krok do przodu i spostrzegła, że pojawił się przed nią kawałek kamiennej ścieżki. Była wystarczająco szeroka, by dziewczyna mogła się na niej zmieścić. Postawiła drugą stopę trochę dalej i ukazał jej się kolejny skrawek drogi.

Podążyła nią powoli do przodu.

Z każdym kolejnym krokiem, wokół pojawiały się następne elementy otoczenia. Dziewczyna szła i rozglądała się dookoła, nie mogąc się nadziwić temu, co widzą jej oczy.

Wszystko wydawało się być czymś zwyczajnym, ale ona miała wrażenie, że widzi to po raz pierwszy w życiu. Jak gdyby znalazła się w jakiejś wymyślonej krainie, ale jednocześnie realnej.

Ścieżka prowadziła do wielkiego zamku, przy którym znajdował się szeroki ogród z kolorowymi drzewami i krzakami. W oddali widziała zarysy wzgórz i starych domów.

Spojrzała w dół i poczuła lekki ucisk - buty powoli zaczęły formować się na jej stopach. Zwykłe, czarne trzewiczki zdawały się pasować perfekcyjnie . Kolejne kroki były wprost przyjemnością.

Poczuła lekki wietrzyk i zdała sobie sprawę z tego, że jest naga. Spostrzegła, że niebo lekko pociemniało, a po chwili poczuła na ciele lekkie łaskotanie. Materiał zdawał się pełznąć w górę po jej tułowiu, pomału tworzył sukienkę. Ona również była czarna, świetnie odznaczała się na tle bladej jak kreda skórze.

Wiatr lekko szarpał jej ciemno blond włosy, które zdawały się latać bez opamiętania. Szła ciągle przed siebie, kierując się do tajemniczego zamku.

W końcu doszła pod ogromny gmach i spojrzała w górę. Prezentował się nadzwyczaj okazale, jakby był wyjęty wprost z jakiejś baśni lub starodawnej historii. Jego ściany pokryte były bluszczem, który zaczął pełznąć w górę, gdy tylko dziewczyna zaszczyciła go wzrokiem.

Patrzyła, jak dzielnie pnie się po szerokiej budowli, aż w końcu zniknął wewnątrz zamku.

Dziewczyna zrobiła krok w przód i stanęła na twardej powierzchni. Gdy tylko jej stopa dotknęła podłoża, wokół zapanowała całkowita ciemność. Rozejrzała się wystraszona, ale nie miała na czym zawiesić oczu, więc błądziła wzrokiem bez celu.

Po chwili jednak zapłonęły świeczki i ukazały jej szerokie schody prowadzące na górę.

Jej uwagę przykuły ozdoby znajdujące się w przedsionku – obrazy na ścianach i rzeźby przedstawiające istoty zza światów. Chciała przyjrzeć im się dokładniej, lecz coś pchało ją naprzód. Zrobiła kilka kroków przed siebie i usłyszała, jak wrota zamykają się z głośnym hukiem. Echo poniosło się po całym zamku, takie przynajmniej miała wrażenie.

Doszła do początku schodów i zauważyła, że na ich końcu znajduje się lustro. Ujrzała w nich odbicie czegoś, co wisiało naprzeciw tafli szkła, nad wejściem. Weszła po stopniach na samą górę i przyjrzała się kształtowi, który próbowała rozpoznać z dołu.

Zaczął formować się w ciało jakiejś postaci, którą dobrze znała. Nie zdążyła jednak określić, co to było, ponieważ rozpłynęło się zarówno odbicie, jak i sam kształt znajdujący się na ścianie.

Po chwili usłyszała jakiś trzask i spojrzała w górę. Ujrzała nad sobą dwie poprzecznie ze sobą złączone belki, z których końców zwisały linki. Poczuła, że coś wbija jej się w nadgarstki i kostki u stóp, a po chwili poszybowała w górę.

Spojrzała przed siebie i ujrzała odbicie swojej postaci w lustrze. Była marionetką.

Na ziemi, przy tafli szkła, stała jakaś dziewczyna. Ubrana była w czarną sukienkę i trzewiczki, wszystko świetnie kontrastowało z jej białą jak kreda skórą.

Odwróciła się, a ciemno blond włosy zatańczyły wokół niej, gdy rozszerzyła oczy i krzyknęła.

Opowiadanie zainspirowane piosenką zespołu The Cure - Charlotte Sometimes