Uwielbiam Twoją delikatność w tekście, lekkość stylu i emocje kryjące się między słowami. Potrafisz przenieść czytelnika w swój świat. Bardzo mi się podoba początek z wróbelkami wijącymi gniazdo, uwielbiam nawiązania do tych wolnych istot, dają ciekawe pole do popisu.
Jeśli dobrze się domyśliłam, bohaterka jest na coś chora i spodziewa się śmierci, współczuję jej z tego powodu, to musi być coś naprawdę okropnego wiedzieć, że możesz umrzeć w każdej chwili. Podczas choroby najwięcej myślimy o naszym życiu, czyżby stąd wzięły się myśli bohaterki?
Zatęskniłam aż za spacerami w lesie, a co ciekawe, śniło mi się dzisiaj, że na takowym spacerze byłam, więc opis zielonego boru sprawił, że zobaczyłam go własnymi oczami. Zastanawiam się jedynie, czemu widok dla bohaterki jest przerażający?
I końcówka, która nieco mnie zaskoczyła - zaczynasz delikatnie, by potem pokazać nam, z czym zmaga się bohaterka. Ostatnie zdanie mi się podoba, również mnie ciekawi, czy życie ma zapach, ale myślę, że by go poczuć, musimy najpierw poczuć zapach śmierci.
''Zastanawiam się jedynie, czemu widok dla bohaterki jest przerażający?'' – dobrze, że się zastanawiasz. Taki był mój zamiar i celowo zostawiłam to zdanie bez dalszego tłumaczenia. Chciałam zmusić odbiorcę, by choć przez chwilę zatrzymał się i pomyślał czemu właśnie taki miły widok jest straszny. Ano pewnie domyśliłaś się, że są to obserwacje śmiertelnie chorej dziewczyny, która właśnie w tym momencie zrozumiała, że to jej ostatnia wiosna. Dziękuję za komentarz. ;)
Cieszę się, że wstawiłaś ten tekst. Jak zwykle można się przekonać, jak zgrabnie i nienachalnie operujesz emocjami. Opisujesz je bardzo naturalnie, jednocześnie niczego nie narzucając, dając czytelnikowi własne pole interpretacyjne i pozwalając, by sam zdecydował, jak bardzo chce się zaangażować w sytuację bohaterki. Urzekły mnie te wróble na początku i ten zieleniący się las - to takie symbole życia samego w sobie, życia, które po prostu płynie, toczy się dalej, bo taka jest kolej rzeczy, bo tak jest urządzony świat, musi trwać pomimo tego, że prędzej czy później wszystko przeminie. Być może bohaterkę przeraża myśl, że po raz ostatni dane jest jej widzieć taki właśnie świat - rozkwitający życiem, cierpi, bo dla niej to życie już dobiega końca i wydaje się, że nie istnieje żaden sposób, aby temu zapobiec. Ogólnie mówiąc, piękny, zmuszający do refleksji tekst.
A teraz się czepnę takich głupstw:
"uświadamiam sobie po raz kolejny bezsilności względem swej ułomności" - bezsilność
"czy życie ma zapach, bo właśnie odkryłam, że śmierć ją ma" - śmierć go ma - "go" bo chodzi o zapach, jak się domyślam :)
Koniec końców, 5 :)
"Kręcą małymi łepkami" - łebkami*
"Wymuszony uśmiech goszczący na mej twarzy, po chwili zamienia się w grymas bólu" - bez przecinka
Miło wiedzieć, że znów przywróciłaś kilka swoich tekstów i opublikowałaś coś nowego. Niezmiernie mnie to cieszy. Zasmuciło mnie jednak zakończenie tekstu - zaczynał się tak spokojnie, niemalże szczęśliwie. Wzmianka o ptakach od razu skojarzyła mi się z wiosną i drozdami, które uwiły sobie gniazdko przy dachu mojego domu. Domyślam się, że to opowiadanie jest dla Ciebie swego rodzaju rozmyślaniem i rozliczeniem się z samą sobą. Mam nadzieję, że dzięki temu jest Ci jakoś łatwiej spojrzeć na świat, tego Ci przynajmniej życzę. Zostawiam 5, naprawdę bardzo się wyrobiłaś co do pisania :)
Komentarze (11)
Jeśli dobrze się domyśliłam, bohaterka jest na coś chora i spodziewa się śmierci, współczuję jej z tego powodu, to musi być coś naprawdę okropnego wiedzieć, że możesz umrzeć w każdej chwili. Podczas choroby najwięcej myślimy o naszym życiu, czyżby stąd wzięły się myśli bohaterki?
Zatęskniłam aż za spacerami w lesie, a co ciekawe, śniło mi się dzisiaj, że na takowym spacerze byłam, więc opis zielonego boru sprawił, że zobaczyłam go własnymi oczami. Zastanawiam się jedynie, czemu widok dla bohaterki jest przerażający?
I końcówka, która nieco mnie zaskoczyła - zaczynasz delikatnie, by potem pokazać nam, z czym zmaga się bohaterka. Ostatnie zdanie mi się podoba, również mnie ciekawi, czy życie ma zapach, ale myślę, że by go poczuć, musimy najpierw poczuć zapach śmierci.
A teraz się czepnę takich głupstw:
"uświadamiam sobie po raz kolejny bezsilności względem swej ułomności" - bezsilność
"czy życie ma zapach, bo właśnie odkryłam, że śmierć ją ma" - śmierć go ma - "go" bo chodzi o zapach, jak się domyślam :)
Koniec końców, 5 :)
"Wymuszony uśmiech goszczący na mej twarzy, po chwili zamienia się w grymas bólu" - bez przecinka
Miło wiedzieć, że znów przywróciłaś kilka swoich tekstów i opublikowałaś coś nowego. Niezmiernie mnie to cieszy. Zasmuciło mnie jednak zakończenie tekstu - zaczynał się tak spokojnie, niemalże szczęśliwie. Wzmianka o ptakach od razu skojarzyła mi się z wiosną i drozdami, które uwiły sobie gniazdko przy dachu mojego domu. Domyślam się, że to opowiadanie jest dla Ciebie swego rodzaju rozmyślaniem i rozliczeniem się z samą sobą. Mam nadzieję, że dzięki temu jest Ci jakoś łatwiej spojrzeć na świat, tego Ci przynajmniej życzę. Zostawiam 5, naprawdę bardzo się wyrobiłaś co do pisania :)
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania