Wiieeersz <*> Zapętlenie

pomiędzy szubienicą a powieszeniem

pod nieboskłonem tańczę

gdzie skowronki fruwają do tyłu

fałszując w prawdzie przedwiosenne pieśni

lecz sączą brzmienia

w skalne echa powtórzeń

pośród zawirowań deszczowych ścieżek

wyrytych w drogowskazach

dłutem wykutym w kierunku

wskażą drzewa z tożsamością

słojów w poświacie sęków

wrośniętych w przeznaczenie

spełnień pił mechanicznych

żółtych skrawków krwi

której przesłanie coraz bardziej

zacieśnia martwym powietrzem

aż w końcu ostatni akord

ostatnia pomyłka kroków

budzi łabędzi śpiew

rozsądne nuty wysysają z kołysania

ostatnie chwile

pakują w nową przestrzeń

związują czasem

wstążeczką

nieodwołalnie przedartą

w zapętleniu przemijanie niepotrzebne

będą dla innych

z pomiędzy powieki a źrenicy

wycieka wzrok

szeleści wgranymi obrazami

kruki wydziobują ostatnie spojrzenie

w stronę łąki

gdzie ktoś oderwał cień szubienicy

zmiął w kulkę i rzucił ku niebu

chyba