ZAZDROŚĆ

Jak słowem opisać gór widok spod nieba ?

By zamknąć go w oczach swych – skrzydeł potrzeba.

Ten widok, co wzrok nasz poraża swą głębią…

Zazdroszczę jastrzębiom !

Jak wchłonąć zmysłami podgórskiej woń łąki ?

Głos skrzypiec świerszczowych, kolory biedronki.

Jak zamknąć ją w głowie ? Nie inną, lecz taką…

Zazdroszczę świstakom !

Jak zniknąć na zawsze w poszyciu reglowym ?

Dla jagód i grzybów sąsiadem być nowym.

Pytałem biologów, lecz oni nie wiedzą…

Zazdroszczę niedźwiedziom !

Jak wspiąć się na szczyty, gdzie wiatr tylko jęczy ?

Pohasać po grani, mieć dom na przełęczy,

Gdzie większość problemów się wcale nie liczy…

Zazdroszczę kozicy !

Jak móc to zatrzymać na chwil choćby kilka ?

Przywitać się z rysiem, być gościem u wilka.

Co zrobić, by moją być mogło to schedą ?

Zazdroszczę... Bachledom !

To właśnie jest teraz przedmiotem mej troski.

Zazdroszczę... Krzeptowskim !

Jak być jednym z tych, co miejscówką się szczycą ?

Jak być... Gąsienicą ?

Czy kiedyś się ze mną adresem podzielą ?

Zazdroszczę... Karpielom !

Nie starczy wzuć kierpce i okryć się gunią.

Zazdroszczę... Trebuniom !

Eeech, kończę już wreszcie powielać to motto.

Zazdroszczę... Obrochtom !

Bo chociaż wciąż marzę o górskich krainach -

mój kres na nizinach...

IX’2019