Zdrada to podła rzecz...

Siedzieli w parku, patrzyli na rzekę, która mozolnie płynęła i ani myślała o zatrzymaniu. Wybrali się w najbardziej ciche miejsce ze wszystkich. Tam, gdzie czuli, że nikt ich nie zaskoczy swoim nagłym pojawieniem. Było niezwykle romantycznie. Jednak to co też cechowało ich spotkania, to zwyczajność. Nie było żadnego spięcia czy jakiegoś dawania tego konkretnego dnia na piedestał.

Popatrzyła mu w oczy.

- Chciałam ci coś powiedzieć. - powiedziała niemalże szeptem.

- Słucham, jak zawsze. - usłyszała w odpowiedzi.

Oparła swoją głowę na jego ramieniu.

- Tak sobie myślałam o zdradzie...

- Zdradzie, czemu akurat zdradzie? - spytał ze zdziwieniem.

- Pomyśl sobie... kochasz daną osobę, zależy ci na niej, a potem idziesz do innej i wmawiasz jej to samo...

- Zdrada to podła rzecz... dla mnie tacy ludzie traktują osoby, na którym im teoretycznie zależy z pogardą... brzydzę się takich osób. - powiedział z lekkim zdenerwowaniem w głosie.

- To też rani tą osobę. Słyszy zapewnienia i obiecanki, a tu okazuje się, że życiowy partner dzień spędza w domu kogoś innego.

- Takich ludzi powinno się zamykać za okrutne kłamstwo...

Pocałował ją w czoło i czule przytulił. Nie mógł zrozumieć idei ludzi, którzy zdradzają. To najgorsze co można zrobić drugiej osobie, na której nam powinno zależeć. Najgorsze kłamstwo. Tacy ludzie powinni chodzić z napisem na czole - "Jestem okrutnym kłamcą i zdrajcą". A najgorsze, że oszukuje też tą nową poznaną partnerkę/nera przez to samo kłamstwo.

Myślę, więc jestem. Pamiętajcie.