Zdychaj ty, a potem ty. I tak chcieli abyś zdechła, czyli opowieść o smutnej kobiecie

Kiedyś w Radwanicach, małym miasteczku ukrytym w gęstych lasach, dyrektorka szkoły podstawowej, pani Elżbieta, dzieliła się swoim sercem między uczniami a swoją rodziną. Była to kobieta oddana swojej pracy i swoim uczniom, ale życie nie zawsze układało się po jej myśli.

Pani Elżbieta straciła męża kilka lat temu w tragicznym wypadku samochodowym, pozostawiając ją samą z dwójką małych dzieci. Choć starała się być silna i dawać przykład uczniom, w jej sercu tkwiła pustka, którą trudno było zapełnić. Często tęskniła za wspólnymi chwilami z mężem i za tym, że dzieci nie miały już ojca przy sobie.

Pomimo codziennych wyzwań, pani Elżbieta walczyła z determinacją, by zapewnić swoim uczniom jak najlepszą edukację i wsparcie. Jednak czasami, gdy wracała do pustego domu po długim dniu w szkole, serce jej krwawiło z tęsknoty i samotności.

Mimo że mieszkańcy Radwanic widzieli w niej silną i poświęconą osobę, niewielu znało jej prywatne zmagania i ukryte łzy, które czasem płynęły po jej twarzy w samotności. Dyrektorka szkoły podstawowej w Radwanicach, choć otoczona ludźmi, czuła się czasami najbardziej samotna.

Niestety, wraz z rozprzestrzenianiem się pandemii COVID-19, stała się kolejną ofiarą tej nieprzewidywalnej choroby.

Pracując z zaangażowaniem, pani Elżbieta nieświadomie narażała się na ryzyko zakażenia, starając się zapewnić bezpieczeństwo i ciągłość edukacji swoim uczniom. Jednak pewnego dnia, zaraziła się COVID-19 od jednego z uczniów, który również był nosicielem wirusa.

Jej stan zdrowia stopniowo się pogarszał, a lekarze stawali w obliczu trudnego wyzwania. Pomimo desperackich prób walki z chorobą, pani Elżbieta straciła walkę z COVID-19, zostawiając za sobą żałobę i smutek w społeczności szkolnej.

Jej odejście było szokiem dla wszystkich, którzy znali ją jako oddaną dyrektorkę i kochającą matkę. Jednak pamięć o jej poświęceniu i oddaniu pozostanie żywa w sercach tych, których nauczyła i którym służyła.