Zemsta - wprawka
But I know we've made it this far, kid - Twenty One Pilots, Migraine
*
– Do tej pory dawaliśmy radę, dzieciaku . Dlaczego nie teraz?
To ostatnie pytanie, jakie mi zadał.
Dlaczego z nim wtedy nie poszedłem? Może gdybym tam był…
To oboje byście stamtąd nie wrócili, słyszałem nieraz. Ale nie pomogło mi to pozbyć się poczucia, że go zdradziłem.
Miałem dziwne przeczucie, że, cokolwiek się zdarzyło, zdarzyło się właśnie dlatego, że poszedł w te góry sam. Dawaliśmy radę razem, ale… ten jeden raz nie byliśmy razem.
Dlatego ja też nie poszedłem sam. Nie od razu, ale zgodziła się mi towarzyszyć.
Zdawało mi się, że wygląda zza każdego drzewa, każdej skały, którą mijaliśmy, ale wciąż nie potrafiłem odczytać wyrazu jego twarzy. Radość? Gniew? Rozczarowanie? Coś innego?
– Ty też to czujesz? – chciałem zapytać, ale wystarczyło jedno spojrzenie na jej twarz, żeby wiedzieć, że nie. Zachwycała się widokami. Dopiero, kiedy zatrzymaliśmy się na noc…
Jak na kogoś dręczonego niepokojem, zasnąłem wyjątkowo mocno. We śnie w końcu zobaczyłem jego twarz. Uśmiechał się.
– Zobaczymy, jak teraz dasz sobie radę… dzieciaku.
Kiedy obudziłem się rano, byłem sam.
09.02.2023
Komentarze (9)
Dziękuję za komentarz :)
Krótsza jest droga w dół, jeśli patrzymy ze zbocza.
Dziękuję za komentarz(e).
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania