Żołnierz (NS)

Ponagliłem wierzchowca, uciekając wzrokiem od lśniących nadzieją spojrzeń. Spojrzeń ludzi, którzy ciągle, mimo wszelkich przeciwności losu, mimo niezliczonych strat i porażek, wierzyli w nas. Staliśmy się symbolem wolności, tak odległej i upragnionej, jak kropla wody dla spękanych warg. Spoglądając w niebo, zazdrościłem ptakom, że potrafią latać. Zazdrościłem im skrzydeł, towarzystwa wiatru i chmur. Sam byłem skazany na wieczną tułaczkę wśród poczucia winy i braku... braku czegokolwiek. Nadzieja zginęła. Pozostała tylko nieuzasadniona chęć walki, łaknienie krwi i prymitywna, paskudna żądza.

Jedynie one pozostają, gdy wszystkie inne świece gasną.

I za każdym razem przypominają mi o tym, dlaczego chciałem zostać żołnierzem. Dlaczego chciałem stać się symbolem nadziei dla innych. Dlaczego przywdziałem bojowe barwy bez cienia rozpaczy.

Dlaczego chciałem walczyć, bez względu na cokolwiek.

Złożyłem obietnicę samemu sobie.