Zwątpienie. Niedokończone słowa do dokończenia.

Tkwiłam w przekonaniu, że jest inny, że odbiega od tego całego zakłamanego i brudnego świata, w którym się znajdujemy. W pewnym momencie zrozumiałam, że nie jest już wobec mnie szczery. Za każdym razem pękało mi serce, gdy myśli o tym powracały, ale w końcu zdecydowałam się wybrać, bo nie jestem znów gotowa na ból zadawany każdego dnia w moje serce. Za dużo zła przez nie przeszło i wewnątrz siebie czuję, że to nie ten czas, aby znowu zatapiać się w głębokiej rozpaczy. Niektórzy ludzie tacy są, nie potrafią od tak zostawić za sobą swoich spraw i uczuć. Nadwrażliwi inaczej myślą i postrzegają, często nawet rozmyślają nad tym, czy lepiej byłoby, gdyby choć trochę swej nadwrażliwości móc z siebie usunąć. Wysłać gdzieś daleko od ciała i duszy... lecz jacy by wtedy byli...

Wiecie jak trudno poradzić sobie z najprawdziwszym i najgłębszym rozczarowaniem, gdy całym sobą się w tę osobę wierzy? Bezgranicznie powierzasz jej swą wiarę.. nawet, jeśli miałaby być to tylko wiara.. To jednak jest ona oddana w zupełności, a gdy dochodzą do tego jeszcze uczucia, pełne barw i nadziei, to dopiero jest zwątpienie. Takie, przy którym nawet trudno dobrać słowa, aby nie wydały się zbyt płytkie. Ludzie są przyziemni i w swej przyziemności tkwią, pogłębiając się jeszcze bardziej. Zakompleksieni próbują się dowartościować. Niektórzy szukają też co chwilę nowych znajomości i cieszą się z byle jakiej "poznanej" osoby, a co najgorsze, robią to w tajemnicy przed osobą, która w tym samym czasie, nieustająco daje im swoją duszę, otwartą księgę, którą przeczytał i zna najdrobniejszy wers. Dopiero, gdy ta zaślepiona jego niewinnością i cudownością osoba zobaczy, poczuje na sobie jego kłamstwa...