Życie jak Amazonka.

Całe nasze życie to jedna długa i kręta droga. Czasem mamy szczęście i pędzimy nią prosto, jak po najnowszej autostradzie. Długo, beztrosko, z rozkręconą na cały regulator muzyką płynącą z głośników, z wiatrem we włosach…Jednak bywa tak, że musimy nagle zjechać na polną drogę pełną dziur, kolein, pozbawioną znaków pokazujących nam jak jechać dalej by dotrzeć do celu… Kiedy indziej stajemy w ogromnym korku, zatrzymujemy się, posuwamy się w ślimaczym tempie, niecierpliwimy się, szukamy objazdu…ale go nie ma. Tak, życie bardzo przypomina drogi. Jedni szybko docierają do celu, znając skróty lub jadąc niezgodnie z przepisami. Innym dojechanie do miejsca przeznaczenia zajmuje dużo więcej czasu. Bywa, że zabłądzimy i nigdy nie dotrzemy tam dokąd byśmy chcieli.

Czy życie jest tylko jedną, jednokierunkowa drogą? Myślę, że nie. Nasunęło mi się teraz porównanie do Amazonki, z jej tysiącami krótszych lub dłuższych dopływów. Prowadzi nas na przód, do ujścia…ale po drodze tyle ciekawych rzeczy po lewej i prawej stronie. Rzeka to przecież też swego rodzaju droga. Dochodzę więc do wniosku, że życie najbardziej przypomina Amazonkę. Jakaż ona trudna do przebycia. Jak niewielu ludzi może powiedzieć, że zna ją całą, że przebyło trasę od źródeł do ujścia i poznało jak potrafi być piękna, ale i niebezpieczna. Czy to nie tak samo jak z życiem? Obyśmy wszyscy mogli tę naszą życiową Amazonkę przebyć od początku do końca, poznać i poczuć każdy jej dopływ, każdy szczegół. Wtedy na pewno będziemy szczęśliwi, mądrzy. Da nam to ten dystans potrzebny do spojrzenia na to co nas otacza.

Płyńmy więc, poznawajmy życie, wszystkie jego dopływy, autostrady, polne ścieżki, wodospady…