Życie ty jesteś

Zatrzymałam raz czas, by choć raz zobaczyć do kąd ta gra prowadzi nas.

Dokąd zmierzamy czy siebie znamy, czy może mamy jeszcze jakąś inną twarz.

A życie drogowskaz zasadziło tam, tylko po to by pogrążyć nas.

I dziś już żadne z nas, nie spojrzy sobie w twarz.

Bo serce i dusza, dziś toną w katuszach.

I ten krzyk niosą w świat.

Życie ty jesteś jak piach, wystarczy chwila a zamarzesz ślad.

Życie ty jesteś jak cierń, wyjmiesz go a ból wciąż jest.

I biegniesz jak cień, w pochmurny dzień niewidoczny.

Wznowiłam znów życie, bo limit też jest na chwile ulotne.

A myśli w mej głowie, biegnące ku tobie są o świat zazdrosne.

Bo ty tam gdzieś be zemnie, witasz kolejną wiosnę.

A ja na zakręcie życia, ze szczęściem właśnie się minęłam.

Świat mi dziś szepcze, iż pora dokończyć dzieła.

I zniszczyć serce, ogłuszyć duszę krzyczące teraz.

Życie ty jesteś jak piach, wystarczy chwila a zamarzesz ślas.

Życie ty jesteś cierń, wyjmiesz go a ból wciąż jest.

I biegniesz jak cień, w pochmurny dzień niewidoczny

Więc trochę ono z nami chce się podroczyć.

Bo ono nie każe, lecz my każemy sobie z dróg zboczyć.

Bo szept słyszę cichy, że nas życia ślad jest niewidoczny.